Nu de Tourcaravaan zich stilaan naar de Pyreneeën begeeft en de loden hitte de renners tot het uiterste drijft, worden ook bij ons waanzinnig hoge temperaturen voorspeld. Gelukkig spartelden we er deze zondagochtend nog tussenuit. Hoewel de zon om acht uur zich al van haar schoonste kant liet zien, was de temperatuur eerder perfect om in te fietsen. Niettegenstaande het volle verlofperiode is en statistisch gezien veel WTC’ers dan andere oorden opzoeken, daagden er vijfentwintig zonnekloppers op. Vermoedelijk een record voor deze periode van het jaar. Ik mocht als schrijver van menige verslagen na een gedwongen rustperiode opnieuw de gelederen vervoegen. Gezien de conditionele achterstand en de voorsprong op gebied van lichaamsgewicht, sloot ik wijselijk aan bij de C-vrienden waar het tempo toch eerder aanvaardbaar mag worden genoemd op onze zond
Et c’est parti. Als we een verslag zo beginnen, weten we dat we vandaag nogmaals de taalgrens gaan overschrijden. Waar we een paar weken geleden met een kleine groep enkele kilometers over de taalgrens reden, heeft onze parcoursbouwer Kurt ons vandaag een ritje samengesteld om U tegen te zeggen met als verste punt Wisbecq. Onze revaliderende columnist en mede-parcoursbouwer heeft nu tijd in overvloed om zijn abonnement van Route-You volledig te benutten
De dagen zijn kort hier, de nacht begint vroeg. De mensen zijn stug en er is maar één kroeg… Even een citaat uit de geweldige hit ‘Brabant’ van Guus Meeuwis om het verslag mee te beginnen. Waar wij vorige week op zoek waren naar Danny Vera in Middelburg, word ik deze ochtend wakker met een oorworm van jewelste die me de rest van de dag zal achtervolgen. Was het gisteren te ‘trop’, of lopen de druppels angstzweet over het voorhoofd omdat onze vaste columnist er niet is en ik mezelf in de rol van een schrijvende waterval moet wringen, of is het omdat onze Billdozer een rit
Dag drie en tevens de laatste dag van ons weekend zou een half uurtje later van start gaan. Er moest na het ontbijt eerst uitgecheckt worden waarbij Jo nog even in het schaarse haar krabde bij het zien van de eindafrekening van de verzette sloten Chardonnay, Merlot en Amstel. Hij nam het besluit dat het bij een volgend fietsweekend toch wat minder zou moeten zijn. Dat hij spreekt v
Dag twee van ons driedaags avontuur diende zich veelbelovend aan. De zon priemde al wat vaker door de witgrijze wolken. Uit de wind en in de zon voelde het zelfs aangenaam aan. Er zijn slechtere omstandigheden om de koninginnenrit aan te vatten. Normaal gezien zijn er dan hoogtemeters bij de vleet te vreten. Dat is echter nogal moeilijk met het hoogste punt van de rit dat maar negen meter boven de zeespiegel ligt. Het was eerder de afstand van 150 kilometer die sommigen, en dan vooral dames, knikkende knieën bezorgde. Ons Els voegde zich dag twee wel bij Kristin, Tiffany en Wendy, om zich met hun vier voor de rest van de dag in de buik van het mannelijke peloton te verstoppen. Uiteraard waren deze bevoorrechte plaatsen voor hen dan ook al weken vooraf gereserveerd. En wee de mannelijke collega die per toeval op de tweede of derde rij plaats vatte. Bliksemende blikken en elleboog
Na twee jaar uitstel was de fietsweekend-honger wel heel erg groot. Ten bewijze : tweeëntwintig ingeschreven fietsers en nog eens zo veel niet-fietsende partners en kids boden zich op Hemelvaartsdag op de hotelparking aan voor onze driedaagse. Of nee, een kleine correctie. copain Peter, die ’s ochtends nog zijn Heilig Vormsel moest ontvangen, zou zich samen met de rest van zijn gezin later op de dag aanbieden. Hij zou de eerste rit dan ook niet kunnen meefietsen, en als die-hard moet dat zeker in zijn been hebben gebeten. Steven Storms haalde de start eigenlijk ook net niet. De grote groep had zich net op gang getrokken, wanneer hij nog luid toeterend en molenwi
Stralende, zomerse zonnestralen priemden op zondag 22 mei bij het ontwaken door de overgordijnen, lamellen, stores en zelfs rolluiken. Van het weer zou het niet afhangen om er een memorabele rit van te maken. Zou een magere opkomst dan misschien roet in het eten gooien? Ik dacht het niet, want om half 9 stonden er 25 clubleden en 2 gastrijders te popelen om richting Beersel te vertrekken. Hoe de president het iedere week klaarspeelt om alle namen van alle aanwezigen bij te houden zodat iedereen zijn “bolleken” op de aanwezigheidslijst krijgt, het blijft een mysterie. Nooit zien wij hem ook maar enig notitie nemen, nooit zien wij hem met een natgemaakt wijsvingertje de kopjes tellen. Bij ons weten klopt de rekening ieder week als een voorhamer op een kepernagel. Het doet mij eigenlijk wat denken aan de autistische Dustin Hoffman in de film “Rainman” waar hij in een oogwenk kon telle
Zondag 15 mei was het zover. De WTC rijdt, zoals Jo het graag zegt, vandaag eens op een ander. De jaarlijkse rit die Jean De Bondt organiseert en die hij tot in het kleinste detail in orde wil hebben. De rit die hem dit jaar, buiten een paar maagzweren, ook een stent heeft bezorgd van de stress. De WTC zou de WTC niet zijn als we op een ander vertrekken, er zich toch een paar geroepen voelen om naar de startplaats te fietsen. En zo bleek dat er 10 man, of moet ik zeggen 9 man en een vrouw, zich de moeite hadden getroost om samen te komen om 7u aan café Ingrid. De anderen spraken om 8u15 af op de parking van café De Steenput in Oosterzele. Toen ik daar aankwam, stonden de vroege vogels al voor het café. Wat ook al voor het café stond, waren dranghekkens. Véééél dranghekkens. Misschien waren deze dranghekkens wel om onze fietsen tegen te stallen, maar zoveel? Later zou blijken dat deze dien
