Dag drie en tevens de laatste dag van ons weekend zou een half uurtje later van start gaan. Er moest na het ontbijt eerst uitgecheckt worden waarbij Jo nog even in het schaarse haar krabde bij het zien van de eindafrekening van de verzette sloten Chardonnay, Merlot en Amstel. Hij nam het besluit dat het bij een volgend fietsweekend toch wat minder zou moeten zijn. Dat hij spreekt voor zichzelf é zeg…

Desalniettemin stonden we met onze tweeëntwintig opnieuw aan de start. Hoewel eigenlijk met twintig, want Lander en Senne hadden er ondertussen een sport van gemaakt om als laatste en iets te laat op te dagen op het appèl. Die jonge gasten hebben dan ook iets langer nodig om hun haar te stylen dan het doorsnee, kalend clublid. Onze aanwezige wederhelften en kids zouden zich iets later naar Vlissingen begeven waar ze zich aan een winderig strand-en parkbezoek waagden. Het stadscentrum werd blijkbaar niet gevonden. Tja, de geografische capaciteiten van het vrouwelijk geslacht werden eerder al eens clichématig aangehaald.

De fietsende aanwezigen trokken zich dan maar op gang voor de laatste en meteen ook kortste rit van het weekend. Met 80 kilometer zou het uiteraard een eitje worden gezien de 120 kilometer van dag één en de 150 van dag twee. Bovendien zouden we het schiereiland waarop Goes ligt niet verlaten. Geen winderige Zeelandbruggen of stormachtige Deltawerken deze keer, maar eerder het groene binnenland afgewisseld met enkele culturele passages door een aantal pittoreske plaatsen en steden.

Eén van de hoogtepunten van de finale rit was een passage door Middelburg. Op zoek naar Nederlands bekendste zanger Danny Vera van de monsterhit “Rollercoaster”, naar verluidt woonachtig in Middelburg, doorkruisten wij omzeggens ieder stadsdeel, onder middeleeuwse poorten, langs grachten met statige herenhuizen en gezellige pleinen. Danny gaf echter niet thuis, en zijn lieftallige echtgenote waar we eerlijk gezegd naar op zoek waren, gaf eveneens al geen teken van leven. Toen we voor een rood verkeerslicht een jonge versie van Bob Marley aanspraken en vroegen of hij den Danny wist wonen, viel hij uit de met cannabis benevelde lucht en bleek nog nooit gehoord te hebben van deze rasartiest. Al snel lieten we deze lokale inboorling achter vooraleer hij ons daar allemaal een positieve dopingtest zou bezorgen met zijn uitgeademde weeddampen. Hij stuurde ons nog met een positieve noot verder op weg, dat het maar een kwartier fietsen meer was naar onze volgende stop, het bekende plaatsje Zoutelande. Het bleek echter dat hij niet alleen van muziek weinig Hollandse kaas had gegeten, ook aardrijkskunde zal wel tot zijn buisvakken hebben behoord op school. Het was namelijk toch wel ietsje langer fietsen dan een kwartiertje.

Vol grote verwachtingen reden we dan iets later dan verwacht het zeedorpje binnen, bekend van de hit van Blöf en Aaike Geirnaert. Voor de mensen die het niet zouden weten, hun versie “Zoutelande” blijkt trouwens een cover van het Duitse nummer “Frankfurt Oder”. Deze rechtzetting even volledig terzijde en ter informatieven titel. Den Dave had ons daar ondertussen een gezellig terras gereserveerd waar het aangenaam toeven was, alleen moest men daar blijkbaar verplicht met de rug naar het staminee zitten met zicht op de honderden flanerende strandtoeristen. Bovendien was er geen zicht op zee want dat werd versperd door een dijk van een meter of tien hoog. Onze youngsters hadden echter toch geen oog voor zand en water maar keken eerder gepassioneerd naar de jonge dienster die door moeder natuur toch wel vrij rijkelijk bedeeld werd op borsthoogte. De gsm’s werden dan ook onmiddellijk ter hand genomen en op de de Tinder-app werd met 4G-snelheid naar de jongedame gespeurd. Ieder zijn prioriteiten zeker. De dames onzer gezelschap waagden zich aan de klim van de steile trappen om zo toch wel wat hoogtemeters in de benen te hebben. En ook ook onze amateur kiekjesdief Jo beklom de dijk om er nog wat romantische plaatjes te schieten. Na twee consumpties was het dan alweer tijd om verder te trekken.

De villawijken in de beboste duinenrand rond Zoutelande deden ons vermoeden dat de lokale beau-monde er hier ook in geslaagd was om aan foute bouwovertredingen te geraken. De ene designvilla volgde de andere op, allemaal half verscholen in het frisse groen. Onze ogen uitkijkend, beseften we niet dat we zo op weg waren naar het hoogste punt van ons fietsweekend. Ergens moeten we een duinenpas hebben beklommen want achteraf bleek dat we zowaar achttien meter boven zeeniveau waren uitgestegen! Nochtans had niemand, gezien ons conditieniveau, last gehad van de ijle lucht of de anderhalve minuut licht klimmen.

Nog waren de verrassingen van parcoursbouwer Jo niet allemaal uit zijn hoge hoed getoverd. Hij flanste zowaar twee prachtige gravelpaden in de rit die zich tussen de oorlogsbunkers slingerden. En ook al waren het gravelpaden, dan nog benaderden ze de befietsbaarheid van de beste Belgische fietspaden. Eens te meer moesten wij tijdens dit weekend tot de conclusie komen dat op vlak van fietspaden de Nederlanders ook weer meer dan dertig jaar voorsprong hebben op ons, arme Belgen. Wat mij dan weer wel verbaasde, wanneer in groep op een weg wordt gefietst waar geen fietspaden zijn, de autobestuurders het toch niet zo hebben voorzien op fietsers. Amper de snelheid matigend wanneer zij ons op smalle wegen kruisten of inhalend in een bocht, we hebben alle mogelijke vormen van fietsonvriendelijk gedrag mogen ervaren. Maar rij je op een fietspad, dan wordt meestal respectvol omgegaan met de fietser. Ze zijn dan ook nog verre van perfect, onze noorderburen.

Al keuvelend en genietend naderden wij ondertussen het einde van onze laatste rit. Dries reduceerde zijn snelheid nog tot amper vijf kilometer per uur om het moment toch nog wat te rekken, maar moest uiteindelijk toch ook zwichten en de parking van ons hotel oprijden. Geen erehagen of vlaggengezwaai was ons deel bij aankomst, maar wel het besef dat het eens te meer gedaan was. Drie dagen van prachtige wegen, wijdse landschappen, winderige bruggen, stormachtig water en kameraadschap zaten erop. Nog snel werd de fietsuitrusting uitgetrokken, de fietsen in of op de auto’s geladen, nog even werd er afscheid genomen en dan….huiswaarts.

Bij deze, hoewel ik ze er dikwijls eens doorsleur, mijn en onze oprechte dank aan organisator, parcoursbouwer Jo, begeleider, regulator en professioneel reserveerder Dave, en onze Grote Leider Franky om in de schaduw van zijn groot ego te mogen fietsen.

Tot volgend jaar (of sneller op een zondagrit)!

El Churto