Zondag 15 mei was het zover. De WTC rijdt, zoals Jo het graag zegt, vandaag eens op een ander. De jaarlijkse rit die Jean De Bondt organiseert en die hij tot in het kleinste detail in orde wil hebben. De rit die hem dit jaar, buiten een paar maagzweren, ook een stent heeft bezorgd van de stress. De WTC zou de WTC niet zijn als we op een ander vertrekken, er zich toch een paar geroepen voelen om naar de startplaats te fietsen. En zo bleek dat er 10 man, of moet ik zeggen 9 man en een vrouw, zich de moeite hadden getroost om samen te komen om 7u aan café Ingrid. De anderen spraken om 8u15 af op de parking van café De Steenput in Oosterzele. Toen ik daar aankwam, stonden de vroege vogels al voor het café. Wat ook al voor het café stond, waren dranghekkens. Véééél dranghekkens. Misschien waren deze dranghekkens wel om onze fietsen tegen te stallen, maar zoveel? Later zou blijken dat deze dienden om een veilige afstand te creëren tussen ons en de Gezinsbond van Balegem. De patron van deze gezellige kroeg had immers aan de Gezinsbond laten weten dat wij die dag op zijn terras zouden neerstrijken.

Jean was al naar de plaatselijke warme bakker gereden en er een hele voorraad matte- en rijsttaartjes aangekocht voor ons. Kwestie van er kloek op te staan.

8u30, start van de rit. Tegelijkertijd vertrokken Wendy en Els ook vanuit Meldert voor een klein ritje. Els zou immers nadien met de wagen haar wederhelft komen oppikken in Balegem.

Steven N. zette zich samen met Jean op kop van ons 18-koppige peloton. Wanneer deze twee heren het initiatief nemen om op kop te rijden, weet je dat het een tempo is waarbij je zelfs achteraan in de groep rustig een babbeltje kan slaan en de tijd hebt om van de mooie omgeving te genieten. Eens iets anders dan enkel het achterwiel van je voorligger in de gaten te moeten houden en te “skarten” na elke bocht. Onnodig te zeggen dat we hier dan ook op ons gemak zaten. Wat je allemaal niet hoort wanneer het eens rustig rijden is. Verhalen over paardenclubs, Toscaanse wegen, voorbije reizen en toekomstige reizen, uiteenzetting van ons komend fietsweekend,…

Ook al zaten we op een boogscheut van de Vlaamse Ardennen, Jean had voor deze keer een vlakke rit door de Zwalmstreek in gedachten.

Kristin was de enige vrouw in ons gezelschap en ook de enige die volledig was uitgedost in onze clubuitrusting, inclusief de zwarte kousen die ieder van ons heeft ontvangen. Benieuwd wie van ons deze volgende week ook zal dragen? Kristin heeft er namelijk een punt van gemaakt om ons volgende week te keuren van scheen tot teen.

Terug van weggeweest en terug volwaardig lid is Erwin. Op zaterdagavond nog langs geweest in de WTC-shop en op zondag in vol ornaat en fier als een gieter aan de start staan in de fluo-uitrusting. Welcome back.

Eens naast de Schelde lietenJean en Steven zich uitzakken en namen Billdozer Bill en Erwin het commando over. Op deze fietsostrade, gekend van het Scheldepeloton, staan meer gedenkstenen van overleden coureurs en wielertoeristen dan over heel het parcours van de Ronde Van Vlaanderen. Iedereen die iets of wat heeft betekend in het profpeloton, moet hier al eens met hoofd en schouder tegen de vlakte zijn gegaan. Gelukkig bleef dit onheil ons bespaard.

Na dit rechttoe rechtaan fietspad, had Jean er nog een kleine verrassing ingelast, een gravelbaan van 2km. Nooit gedacht dat Jean met zijn Ernest-groene Bianchi over grindwegen zou bollen in een rit die hij zelf uitgestippeld had. Op deze grindweg vond Bill het nodig om zijn stuurmans-, acrobaat-, en fotograafkunsten te tonen met enkele prachtige foto’s als gevolg.

Na 78 km door het prachtige landschap kwamen we terug aan op ons startpunt. Wie ons daar stond op te wachten, met een nat washandje om hoofd en kruis mee te verfrissen, was Patricia. Jean leek nogal verbaasd om zijn alter ego daar te zien staan want Patricia was de avond ervoor om 8 PM maar thuis gekomen van de markt!! Later zou blijken dat het ging om een avondmarkt en dat Jean zijnen ‘doemp’ maar moest inhouden. Na rondvraag of Patricia al iets ondervonden had of er enige verbetering was na Jean zijnen stent, antwoordde zij droogweg: ja. Hij doet nu meer in het huishouden dan anders, maar voor die andere prestaties zou hij toch nog meer dan één stent nodig hebben…..

Vanaf nu veranderen we de naam van Patricia in Pasta-ricia want ze had zichzelf terug overtroffen om een heerlijke pasta klaar te maken waar wij dan ook rijkelijk van mochten proeven. Na menig consumptie op het gezellige terras, waren de vroege vogels van weleer nog niet voldaan. Ze besloten om, in plaats van de fiets in de auto’s te stallen, met de fiets terug naar Meldert te rijden. Steven N. en Jos vonden het nog nodig om eerst langs Geraardsbergen te passeren en zo naar huis te rijden. Eigenlijk wel logisch want vanuit Geraardsbergen naar Meldert, is het altijd bergaf.

En alsof alles nog niet voldoende was, had Jean nog een goodie-bag voorzien voor elke deelnemer. Dikke merci.

Na het betalen van onze schuld en nog een laatste Limoncello-tonic, kwam de voorzitter van de plaatselijke pétanque club, de Blinkende Ballen, ons nog uitdagen voor een wedstrijdje. Zijn oudste lid en hijzelf, tegen ons oudste lid en mezelf. Maar na enige aarzeling hebben we toch bedankt voor het aanbod. Het zou ook geen zicht geweest zijn met onze helm en koersschoenen aan. Bovendien zou het trekijzer om de ballen mee van de grond te rapen, altijd blijven hangen aan de Prins-Albert van de Jean!

Jean en Pastricia, nogmaals bedankt voor de organisatie van deze prachtige dag.

Volgende week gaat na een pauze van 13 jaar, Rock Affligem terug door. Ik hoop dus dat ik er volgende week zonder veel ge’Kreun’ers zal bijzijn en dat onze vaste columnist volgende week ook terug van de partij is.

Groeten,

De PDG van de WTC.