Maanden werd er naar uitgekeken! Wat zeg ik, een jaargang lang werd er naar uitgekeken! Van toen het vorige WTC-weekend in 2024 op zijn einde liep werd er al reikhalzend uitgekeken naar editie 2025. Helaas, driewerf helaas, viel Hemelvaart dit jaar wel erg laat in het schooljaar en moesten de blokkende tieners en hun respectieve mama’s forfait geven. Maar ondanks deze platte schop met roet in het sporteten, schreven zich toch 11 fietsers en zeven wederhelften in om op 30 mei koers te zetten naar de “Champagnestreek”. Als trouwe lezer vraagt u zich wellicht af waarom wij deze geografische regio, gekend voor zijn mousserende wijnen uitkozen om er een fietsdriedaagse te houden. Wel indertijd, toen de coureurs nog met één vitesse reden, werd er al wel eens wat van deze goudgele godendrank in den bidon gekapt. Ook leent de heuvelachtige streek zich tot aangename fietstochten met een gevarieerd reli

Met Hemelvaart trekt onze President met zijn sterk afgetrainde gezanten op WTC Weekend. Dit jaar met de Champagnestreek als eindbestemming, wellicht omdat. Reims gekend is als plaats waar Franse koningen gekroond werden.  Hier stel ik mij de vraag wie met het kroontje naar hu

Hij is terug! Hij is terug! Dat was hetgeen deze zondagmorgen uit de kelen van alle aanwezige WTC-leden opsteeg toen onze Grote Roerganger uit de vroege ochtendmist opdaagde. Na drie weken bij de Vietnamese tweelingen was hij eindelijk teruggekeerd naar zijn eigen volk. Getooid met een koeltas van Lipton Ice-Tea, wellicht gevuld met allerlei Vietnamees lekkers leek hij serieus vermagerd uit de strijd te zijn gekomen. Vermoedelijk verbleef hij drie weken bij de Shaolin-monniken die wellicht niet alleen in Thailand zitten maar ook wel een hoofdkwartier ergens in Vietnam zullen hebben. Strak afgetraind als Bruce Lee in Enter The Dragon part 16, deed hij zijn lumineuze intrede. Dat er nu net vandaag zo weinig leden aanwezig waren om rozenblaadjes voor de Grote President zijn voeten te werpen, lag wellicht aan het weer. Waar de zon de laatste weken van in den beginne van de partij was, was het nu het dichte wolkendek dat de overhand had. De temperatuur van tien graden deed er ook al geen goe

Wekenlang valt er amper iets van regen, de omgeploegde akkers verworden tot stoffige vlaktes, tot wanhoop van de landbouwers, het grondwater is gedaald naar alarmerende laagtes, mijn geraniums hangen zo slap als de oogleden van Tom Waes na een nachtje doorzuipen, maar dit alles heeft ook zijn voordelen! Zo dagen iedere zondagochtend de WTC-leden op met een glimlach al even stralend als de lentezon. De tweede week op rij scoren we 15 enthousiastelingen, verdeeld over 5 B’kes en 10 A’kes, hoewel de Scalle de A’kes blijft de B’kes noemen en de B’kes de C’kes, want André doet dat ook in zijn titels op Strava. André was er trouwens niet bij na een wandelingsken van 45 km langsheen de Belgische kust. Dan begrijp ik dat hij paste voor de bergrit die onze eigenste Keizer van De Virtuele Wegwijzer had ontworpen! Maar met zo een lekker weertje, zag iedereen het meer dan zitten. Nog even hielden we een minuu

Vorige week ontbrak onze parcoursbouwer van dienst ingevolge een acte de présence op Luik-Bastenaken-Luik, waar hij menig coureur vastlegde op de gevoelige plaat. Maar hij moet daar serieus gepakt geweest zijn door hoogteziekte op al die Waalse heuvels, want wederom had hij deze zondag een vlakke rit uit zijn platte hoed getoverd. Dit tot frustratie van de vele lichtgewicht klimmers die onze club rijk is. Want vlakke ritten zijn over het algemeen gezien wel veel saaier dan ritten met een paar klimm

De zondag van Luik-Bastenaken-Luik, volgens stand-up comedian Raf Coppens een koers voor dopinggebruikers want wie is er anders zo dom om van Luik naar Bastenaken te rijden en weer terug? “Dan kunt ge beter direct in Luik blijven!”: dixit de ondertussen toch wat vergane glorie onder de Vlaamse komieken. Wie van de jeugd heeft nog nood aan een imitatie van Johan Museeuw of Jean-Luc Dehaene? Niemand dus, maar ik ben aan het afwijken. Die ochtend op de dag van een waar koersmonument, scheen de zon al strak aan de staalblauwe hemel. De thermometer gaf echter 8 graden aan, dus beenstukken, armstukken, “gevoeïerd” onderlijveken, wintertrui én overgooier en nog een paar handschoenen en we zouden wel de koude trotseren. Blijkbaar waren er bij de WTC toch ook leden die een andere weerman volgen, want er waren er die opdaagden in korte broek, korte mouwen én zonder hand

Met toch wat een gevoel van nieuwsgierigheid naderden wij deze morgen het lokaal van onze favoriete barmoeder, zoals Bakker Riddy het zo mooi kan zeggen. Eerder deze week startten namelijk de werken aan het asbestendak van het café, en als er nu iets niet zo heel goed is voor den “asem” van ne coureur zijn het rondvliegende asbestvezels. Uit de verte konden we al zien dat Michel Van Den Brande zijn stellingen nog tegen de gevel stonden maar alle asbestplaten waren reeds vakkundig verwij

Op zaterdag had Lotte Kopecky zich nog eens lekker vanouds laten ringeloren door een ploegtactiek die er opnieuw geen was. Ze moest al haar talent en capaciteiten in de schaal werpen voor de Nederlandse Lorena Wiebes die amper kon volgen op de kasseien van Parijs-Roubaix. Bijgevolg, Pauline Ferrand-Prevot schoot de oppergaai af en ons Lotte liep dankzij de oerdomme ploegbeslissingen een nieuw monument mis. De madammen mochten trouwens hun rondje kasseistampen afwerken onder een stralende zomerzon. Zo mocht een tweekoppige delegatie van de WTC aan den lijve ondervin

Zondag 6 april, dag van de Ronde van Vlaanderen, dan staan de zenuwen van de wielerminnende Vlaming even strak gespannen als de snaren van de gitaar van wijlen Jimmy Hendrickx die ze bespeelde met het puntje van zijn tong. Van tong gesproken, hopelijk zou Van Aert ze niet tussen zijn tanden steken wanneer hij op de tanden zou bijten wanneer hij Van Der Poel en Pogaçar zou  proberen volgen.  Op deze Heiligste der Vlaamse Koersdagen zou je verwachten dat de parcoursbouwer van de WTC-rit een rit zou uitstippelen waar we toch ergens even van het Rondeparcours zouden kunnen proeven. Driewerf helaas echter, Jo aka RouteJo had iets anders in gedachten, ingevolge een ongunstig zittende wind, die wij vol op de neus zouden hebben op de terugweg indien wij richting Rondeparcours zouden fiets

Op zaterdag stond één van de monumenten op het koersprogramma, Milaan-San Remo, meestal één van de saaiste klassiekers uit het wielerseizoen, zorgde nu wel eens voor vuurwerk. Althans drie der tenoren legden elkaar zodanig het vuur aan de schenen dat zelfs de grootste koershater in de laatste 20 kilometer op het puntje van zijne pluchen sofa ging zitten. Dat er geen Vlaming of liever Belg aan te pas kwam, dat moeten we er stilaan maar beginnen bijnemen waar Pogacar en Van Der Poel aan de start komen. De derde hond in het kegelspel was De Grote Vriendelijke Reus, Filippo Ganna en dat het uiteindelijk tot een majestueuze sprint kwam tussen deze drie protagonisten hadden wielerfans wel gehoopt maar dat het werkelijkheid werd, kon niemand bevroeden. Dat uiteindelijk Matje voor de vrienden aan het langste eind trok, kwam omdat hij een volle batterij aannam voor zijn motortje vermomd als bidon, op het moment Pogacar demarreerde. Geen paniek dus, want eens de batterij in zijn houder geklikt, schoot de Holla