In de meeste fietsclubs is het op de zondag na de Nationale feestdag doorgaans maar een magere opkomst, behalve dan bij ons clubken. In het midden van de zomer staan er 22 leden aan de start en dan is de jeugd van Mellert nog op scoutskamp naar de Trammezantlei 122 in Schoten. Ik vraag me af wanneer ons zomerdipje gaat komen?

Vandaag voorspelt het KMI dan ook nog eens een tropische dag met temperaturen boven de 30 graden. De geur van zonnemelk verdringt de geur van uierzalf, zalig.

Wie niet aan de start staat is Kurt, de parcoursbouwer van dienst. Meestal belooft dat weinig goeds en mogen we ons aan een aantal boobytraps in de rit verwachten, maar Pascal verzekerde ons dat hij onverwachts opgeroepen werd om onze veiligheid te vrijwaren, maar dat hij anders wel zeker aan de start had gestaan. U hoort het, niet alle helden dragen een cape.

Geel, groen, rode bollen, wit. Als een wielerfanaat deze kleuren te horen krijgt, dan denkt deze meteen aan de respectievelijke kleuren van de truien die men kan verdienen in de Ronde van Frankrijk. Geel voor de leider in het algemeen klassement, groen voor de sprintkoning, de rode bollen voor de beste klimmer en wit voor de beste jongere in het klassement. In een ver verleden was ik ook ooit eens winnaar van de rode bollen, maar dat had meer met windpokken te maken dan met een bergklassement. Maar als onze dames van de WTC, deze kleuren te horen krijgen, denken zij meteen aan de kleurrijke tattoos van de muzikale halfgod Ed Sheeran. Deze artiest zou in dit weekend, op vrijdag en zaterdag, optreden in het Koning Boudewijn stadion. In de hoop van deze vroegere straatmuzikant in het Brusselse tegen het lijf te rijden, smeekten ze voor een ritje langsheen den Heizel. Men weet trouwens nooit of hij nog ergens in The Jane vertoeft of niet. En als ware groupies hadden zij een dresscode afgesproken…allen met ontblote schouders. Kwestie van meer bloot vlees in de kuip te gooien dan de mannelijke fans onder ons. En wanneer men ontblote schouders zegt, dan weet je dat Jean De Bondt niet ver uit de beurt zal zijn.

Toen Jean De Bondt hoorde dat er veel ontblote schouders aan te pas gingen komen, vervroegde hij zijn geplande retour met een week. Die dekselse Jean.

12 A’s en 10 B’s richting Brussel. Via Merchtem ging het naar Steenhuffel, Londerzeel en voor we het wisten moesten we in Meise de A12 oversteken via de fietsersbrug. Tot hiertoe hadden we bijna nog geen enkele hoogtemeter gemaakt, dat belooft voor later. En wanneer we de Meisetuin in Planten, op ons gemak voorbij reden, vond een bevallige dame die langs de kant van de weg stond, dat wij er als wielertoeristen maar een traag tempo op na hielden. Wild gebarend trachtte zij ons van de wijs te brengen. Alléé, alléé, vitesse, vitesse. Bill diende haar dan maar van antwoord met de historische woorden: “Tamme teef, ge zou beter lopen in plaats van te wandelen”.

Wanneer we stopten voor de obligatoire foto aan de 9 blinkende bollen van het Atomium, bood zich spontaan een gebronzeerde man aan om de foto te maken. Deze vriendelijke man en zijn even vriendelijk vrouwelijk gezelschap, waren afkomstig uit Mexico om onze hoofdstad te bezoeken. “BI-LLingue”-Bill bracht zelfs de grootste hit van de Zangeres Zonder Naam ten tonele. Eskimoooo’s, Eskiiiimoooo’s, die hebben kouwe voeoeten, waar ze ook gaan of staan, ze worden altijd blauw, ja dat is waar. Eskiiiiiimoooo’s,…..

Via Jette ging het naar Zellik en eens Bollebeek bereikt gingen de hoogtemeters in stijgende lijn. Het venijn van deze rit zat hem duidelijk in de staart. Eens Tenberg in Asse bereikt, gaf ik aan Alexander en Ben, die beiden nog met Marmotse klimmersbenen zaten, het teken dat zij er in de volgende heuvelzone maar eens de pees mochten opleggen.

Koudertaveerne, Asbeek en als laatste de Notstraat. In deze Notstraat worden soms fameuse motten uitgedeeld en later op het terras bij Ingrid bleek dat dit vandaag niet anders was. Vraag maar aan J.S. uit M. bij A.

Waar vandaag ook nog niets over geschreven is, is de mysterieuze gastrijder die ons vanaf Londerzeel volgde. Na te informeren welke richting we uitreden, week deze kerel geen moment meer van onze zijde. Toen Bill onderweg de leiding in eigen handen nam, nam hij de leiding mee. Toen we poseerden voor de foto, poseerde hij mee. Toen we sakkerden op J.S. uit M. bij A., sakkerde hij mee. Kortom een ideaal lid. Enkel wanneer ik hem in Meldert voorstelde om nog éénen te komen drinken in de Tipi bij ons opperhoofd “Zere Knie” en zijn squaw “Dartelende Meloenen” weigerde hij. Blijkbaar was de lokroep van café De Veurleste in Londerzeel groter dan zijn dorst op dat moment. Vaarwel blanke broeder en rij ze….

Tropische temperaturen vragen geen keizekes en salami als versnapering, maar cornetto’s. En zo stond, op zondag, om 11u15, de President in wieleruitrusting op klik-klakschoen, met 4 dozen cornetto’s aan te schuiven aan de kassa van de plaatselijke supermarkt “Bij Boembas”. Wat men allemaal niet doet voor zijn leden…

Hasta la próxima vez,

Señor Presidente.