Net als vorige jaren zendt de WTC zijn zonen en dochters uit naar alle hoeken van de wereld om daar onze blijde boodschap te verkondigen. Alleen, als ge te veel zonen en dochters uitstuurt, blijven er amper nog over om op zondag mee te fietsen! Naar het schijnt zitten er wtc-missionarissen in de Provence, in Lissabon, in Mallorca, ja zelfs in de Joenaaitet Steets zou er een sterkhouder zitten. De negen leden die zich deze zondag wel aandienden om mee te fietsen moesten echter ook naar een ander land fietsen, oké het was maar het Pajottenland, maar voor een buitenlander zou dat toch ook wel ex

De Ronde van Vlaanderen op Pasen, of hoe een heilige zondag dan nog heiliger wordt. Een week lang wordt de spanning naar de dag der dagen opgebouwd in de gazetten, op tv met Vive le Vélo, in gesprekken en pronostieken op het werk. Snode plannen worden gesmeed, bbq’s vanonder het stof gehaald, vlees en bier wordt in de massa ingeslagen. Koers in Vlaanderen, haalt de banden aan tussen familie, vrienden en buren. Ook bij de WTC heerste reeds een week een gezonde spanning want wij zouden op het officiële parcours gaan fietsen. Niet in de Vlaamse Ardennen, wegens te ver en bijgev

Ik zou het uiteraard weer kunnen hebben over het rotweer dat onze contreien blijft teisteren de laatste maanden maar ik zou maar in herhaling vallen. Iedere keer zagen op het weer in het verslag zou maar saai worden mijn gedacht. Weet, voor degenen die er niet bij waren deze morgen, dat ze nog maar eens gelijk hadden door in hun bed, zetel of hangmat te blijven snoezelen. De maartse buien vlogen ons tegen 5 beaufort om de oren, afgewisseld met zonneschijn en hoopgevende blauwe gaten in de lucht, valse hoop gevende evenwel…Trouwens voor de lezers die wel eens naar de koers kijken, heeft u ooit al eens een profrenner in het peloton zien rijden met een “gardebou’ken” boven zijn achterwiel in geval van slecht weer? Ik dacht het niet! En weet u waarom niet, omdat het extreem asociaal is, want uw eigen reet en rug blijven min of meer gespaard van water en smurrie, maar degene die ac

Op zaterdag sloeg de Vlam van Ham genadeloos toe in La Primavera. Milaan-San Remoprijkt nu ook op zijn al rijk gevuld palmares na een prangende millimeter sprint tegen Michael Matthews en, jawel daar is hij weer, Pogacar. Matje Van Der Poel reed zich de brede kas leeg voor zijn ploegmakker, en Philipsen jumpte uiteindelijk met zijn voorwiel enkele milliseconden sneller over de streep dan Matthews. Maar ik haal deze overwinning hier aan, niet omwille van de zege van de Jasper zelf, maar omwille van de bijnaam van dit klassiek monument : “La Primavera” inderdaad. Eigenlijk is het Italiaans voor “het voorjaar”, als de lentezon de knoppen op de takken doet openspringen, de eerste warmte ons al laat verlangen naar lange, onbezorgde fietsritten, eindigend op het terras van Ingrid. Maar het voorjaar in onze Vlaamse heimat durft nogal eens te verschillen van de lente in de Laa

Het is niet makkelijk, het leven als lid van een gediscrimineerde minderheid, en als ervaringsdeskundige heb ik het volste recht van spreken. Ik verklaar mij nader. Deze zondagmorgen zouden de WTC-leden in hagelnieuw wielerplunje aan de streep verschijnen. Het is trouwens nog drie jaar eer we onze jubilee van 50 jaar bestaansrecht gaan vieren, maar dat zou onze huidige uitrusting echter niet meer trekken, vooral gezien de toenemende omvang van sommige van onze leden, met exploderende ritssluitingen tot gevolg. Daarom werd door een aantal hoogwaardigheidsbekleders van ons bescheiden clubje besloten ende beslist dat er een tussentijdse uitrusting zou kunnen worden besteld. Zowaar een topidee en dito beslissing. Dat ook grote meneren af en toe een foutje kunnen maken blijkt uit het feit dat ons aller President de excell-file met de persoonlijke bestellingen met een halfzat oog heeft moete

Op zaterdag, daags voor onze eerste rit, reed Pogacar op Merckxiaanse wijze het peloton in “stukken vaneen” op de Toscaanse Strade Bianche. Op 80 kilometer van de streep, ik herhaal het nog eens even voor de duidelijkheid, op tachtig kilometer voor de finish, achtte hij zijn moment gekomen, zwaaide even met het handje naar de rest, bedankte “en passant” Tim Wellens nog even voor het voorbereidend werk, gaf zijn Colnago de sporen en stoof er vandoor. Allez, “stoof” is niet het juiste woord want de Strade lagen er niet stoffig bij, wel integendeel, door fikse, striemende regenbuien was de plaatselijke “dolomiet” herschapen in een zuigende massa die de weerstand voor de coureurs ook nog eens verhoogde. Maar daar trok Pogiboy, want ik mag mij onder zijn vrienden rekenen en die mogen hem zo noemen, nu ne keer helemaal niks van aan zie. Hij dacht bij zichzelf, als het voor mij moeilijk gaat, dan voor de rest nog meer, trok zijn spreekwoordelijke gas open en reed op zijn dooie eentje naar Sienna, de rest verweesd achterlatend. Op zeker ogenblik had hij de anderen op bijna 4 minuten gereden. Dat is op twee kilometer achterstand é! U vraagt zich onder

Het rommelt in de wielerwereld en dan meer bepaald in de Pro Tour Wielerwereld. Zatrick Lelever is zinnens zijn ziel aan de baarlijke duivel te verkopen en zijn op en top Belgische ploeg die Soudal-Quickstep toch is, te verpatsen aan de Hollandse wielermaffia. Akkoord, de Patrick is bijna 68, heeft voor 20% aandelen in de ploeg en als hij wil cashen en zorgen dat zijn familie en zijn minnaressen het voor de rest van hun leven goed zullen hebben, is het nu wel “de moment”! Hier en daar zal er wel ne keer een coureurke misnoegd en verweesd achterblijven. Zo tekende onze Meldertse Gil Gelders een tweejarig profcontract bij Quickstep net voor er sprake was van de fusie en zo beloofde Patrick aan de andere Patrick dat hun beider zoon Remco nog een toekomst had bij de ploeg. Maar dit alles zal u waarschijnlijk wel Holla

Op het vlak van het weer, zijn we het voorbije seizoen niet verwend geweest. Regen, storm, windvlagen noopten er ons veel te vaak toe om zondagritten af te gelasten. Met als gevolg dat de kalender als maar krapper werd om onze traditionele ritten als : de Jean De Bondtrit, de retrorit en de autoloze zondagrit georganiseerd te krijgen. Gelukkig kon vorige week de Jean De Bondt Memorial doorgaan, Jean is echter nog “alive and kicking” maar hij ligt ons zo nauw aan het hart dat we nu al een mem

Op deze subtropische tiende september, waarbij het warmterecord van dezelfde dag in 1895 met 2,4 graden zal verpulverd worden, gaat de WTC op pad om een rit te rijden. Onverantwoord volgens een befaamd professor aan de KU Leuven om op deze dagen zware of sportieve activiteiten te laten uitvoeren door recreanten. En daar is juist waar het schoentje door de hitte begint te wringen. Aangezien we bijna tegen het einde van dit wegseizoen aanleunen, nog enkele zondagen en we duiken terug het veld in, voelen de meeste onder ons zich allesbehalve recreant. Recreanten hebben overigens geen duizenden kilometers en dito hoogtemeters, meerdere buitenlandse stages en verschillende fietsvakanties op hun strava-account staan. Neen, deze rit zal en moet doorgaan…ook al is het vand