Op zaterdag demonstreerde Remco Evenepoel dat hij na zijn wielercarrière nog toekomst heeft als profbokser. Bij aankomst van de ploegentijdrit die in het donker en de gietende regen werd gereden, sloeg hij naar de micro’s van de toegesnelde paparazzi als Firmin Crets naar de ingebeelde vliegen rond zijn kop. Volledig akkoord trouwens, Remco, de Kleine Generaal, was boos, heel kwaad zelfs, het was namelijk een grote ronde onwaardig om de coureurs bij een wolkbreuk in het bijna volledige duister tegen snelheden van boven de 50 door het doolhof van Barcelona te sturen, en dat liet hij de wielerwereld op zijn onnavolgbare Remco-stijl weten. Voor onze landgenoot Laurens De Plus eindigde de Vuelta al na 2 minuten, onderuit geschoven in de natte ploegentijdrit en een heupbeenbreuk tot gevolg. Dat wil je als favoriet, die Remco wel degelijk is, zelf niet meemaken. Op zondag kreeg het rennersprotest trouwens navolging in de Belgische Renewi toer. Na een lokale ronde op slingerende wegen, knepen de renners en masse de remmen dicht en eisten maatregelen. Hier was het echter niet donker, regende het niet en waren de wegen niet gevaarlijker dan in de Ronde van Vlaanderen, maar ja eens de toon van het protest wordt gezet door de groten, willen de jongens van de tweede rij ook hun ten-seconds-of-fame. Wa
Het is moeilijk afslanken in Dikkele…
In september is het autoloze zondag, 20 augustus leek echter wel vrouwloze zondag. Ondanks een stralende zon van meet af aan en een helderblauwe lucht, ideaal om nog wat laatzomerse teint te veroveren, stond André van het C-team helemaal….alleen. Zijn chaperonnes moesten blijkbaar ergens anders gaan chaperonneren. Gelukkig voor André, was A & B wel veertien man sterk, en hoewel hij aanvankelijk twijfelde of hij al dan niet solo zou rijden, werd hij bij hen in de groep opgenomen.
De rit zou vandaag naar Dikkele gaan, neen dat ligt niet aan de “Hollandse” grens zoals iemand mij op zaterdagavond vroeg, Dikkele ligt in de Zwalm. Uiteraard niet in rivier de Zwalm, maar in de streek rond de rivier, die voor ’t gemak dan ook maar de Zwalm werd gedoopt. Stel u eens voor dat er zalm zou zwemmen in de Zwalm! Dat zou pas een commerciële voltreffer zijn :”Zwal
Vive l'Orvalo
Er mag al eens wat symboliek in een WTC-rit sluipen mijn gedacht. Met enkele Belgische uitblinkers op het Super-WK-Wielrennen in Glasgow, waaronder toch wel één “vliegmasjien” onder de vorm van de Aerokogel van Schepdaal, dé uitgelezen gelegenheid om eens naar die andere “Vlieger” te rijden, die van Kwatrecht. Het is echter nog steeds volle verlofperiode en nog al wat WTC-leden toeven nog in het buitenland.
Congo ligt in Zellik!
Op zaterdag won de Remkogel van Schepdaal voor de derde maar de Classica San Sebastian, ook op zaterdag reed Lotte Kopecky een dijk van een bergrit in de Tour Des Femmes, binnen twee weken gaat Melderts trots, Gil Gelders uitpakken in Glasgow op het WK voor beloften én bovendien én daarenboven is het Pikkeling in Meldert! Genoeg redenen dus om zelf nog eens een klassieker met wat hoogtemeters op het programma te zetten. Wederom rekening houdende met de wind, er werd nog maar eens 5 beaufort uit het zuidwesten voorspeld, viel de keuze op de Congoberg. Vooraleer u afhaakt, omdat u denkt van :”Lap, hij is daar weer met zijne Congoberg!”, kan ik u nu al verklappen dat we er w
De winderige hot-dogs…
Die zondag in juli zou Wout Van Aert een gooi doen naar de ritzege in de Franse Alpen. En ei zo na zou het hem ook gelukt zijn, ware het niet dat een andere Wout, Poels met name, de zegetuil voor zijn neus wegkaapte. Van Aert, een superman, een alleskunner moest in de ranke Nederlander zijn meerdere herkennen. Waar het in de Tour van 2022 overal leek te lukken voor onze Belgische trots is het dit jaar altijd van net niet, nochtans beschikt hij over een serieus goed koppel benen mijn gedacht, die helaas voor het klimwerk, iets te zwaar gespierd zijn. Daar trek ik mij dus aan op é, als de eerste molshoop in een rit opduikt en ik moet lossen bij de gespierde stylo’s onzer sympathieke club. Het ligt aan mijn té veel aan beenspieren dat ik moet lossen. Wie net hetz
Billy Blinker en het Kroonjuweel ...
Bij afwezigheid van Churto, normaal in uniform maar nu in lederhosen, en Dranky, normaal vol overgave maar nu aan de Algarve, neem ik de pen even over ... (vergeef het mij op voorhand)
Zondag 9 juli, 8u25. Dingen en Ingrid werden gewekt door de decibills die ontsproten uit een 17-koppig wtc-peloton onder hun slaapkamerraam.
Goooeeiiee Mooorrggeeen allemaal !
Onder deze die de hitte gingen trotseren, één verloren zoon ... Hij werd eerst niet herkend, doch zijn postuur verraadde alsnog dat het Davy was. Welcome back !
Bij afwezigheid van Kiekeboe, werd er een mooie rit uitgestippeld, naar Lammeken. En gezien ik Kurt niet ben, ga je hier nu niet lezen hoe dit Lokerse gehucht aan z'n naam is gekomen.
Om 8u30, werd het startschot voor de Cés gegeven en stoof André met zijn harem de kerkberg af. 2 minuten later deden de Bés hetzelfde, maar dan zonder harem. 1km verder werden de Cés reeds bijgebeend. Bleek dat een deel van de harem de afslag Patéberg gemist had en in het geharrewar besloten had aan asfaltparkeren te doen. Wendy's rug werd niet zo blij van al dat parkeren, waarop ze de huiswaartse veiligheid verkoos.
Echter niet getalmd. Bij afwezigheid van Mario Bros, kon het tempo wat hoger gelegd worden dan normaal. Dus trok in Schellebelle de Scalle aan de Belle. Niet om te vertragen, maar te wijzen op een gemiste afslag.
Een mooi stukje gravel lag er voor ons klaar om beracefietst te worden. Het bracht ons dwars door de Kalkense Meersen. Meteen gevolgd door een lekker stuk kassei met de toepasselijke naam Steenbeekstraat. Davy was opgezet dat hij net deze rit had uitgekozen voor zijn wederopstanding.
Toen we in Lammeken de terugweg aanvatten, kregen we ook nog eens de wind vanachter. Dit joeg het tempo nog meer de hoogte in. Verrassende slotklimmetjes Spruithoekstraat en Seepscherf werden amper in de benen gevoeld. En bij afwezigheid van Ron Jeremy moest er ook boven niet gewacht worden. Dus stonden we, nog sneller dan verhoopt, met een vette 30,5 terug bij Ingrid en Dingen op het terras.
Ge ziet, als er niet gewacht moet worden op Heuptransplantisten, Beren en J.S.’en uit M bij A, dan kunnen ook de Bés wat snelheid ontwikkelen.
De temperatuur zorgde ervoor dat Dingen al snel het tempo niet kon volgen om drank aan te brengen. Daarom kroop hij maar in de zaal met zijn “machien” … Bill, benieuwd naar wat de Ruff met da machien ging doen, liep hem achterna. 2 minuten later stond Bill weer buiten met … 2 opgeblonken bils … (voor wie zich afvroeg van waar de titel kwam)
En omdat dit verslag al vol staat, zullen we de 4 paragrafen over de nieuwe vlam van Yves houden voor het volgende verslag …
Tot volgende week, dan is’t weer aan Churto (oef)
Jo
Remco’s velleken
Vroeger gingen de mensen op bedevaart, allez dat gebeurt nu nog, maar veel minder als vroeger. Zo waren er kerken waar men kon gaan “béwegen” tegen de “seskes” of tegen de kinderverlamming of de dikoor. Men kon ook gewoon op bedevaart naar een plaats waar een artefact van Onze Lieven Heer of één van zijn discipelen of een stuksken heilige werd bewaard. Mensen met wat centen konden zo naar de Lijkwade van Turijn op bedevaart, met wat minder kapitaa
150 gram of mag het een schelleke meer zijn?
Waar Remco Evenepoel zich donderdag nog Belgisch kampioen grachtduiken mocht noemen, mag hij zich na vandaag, Belgisch kampioen wielrennen op de weg noemen. Wat gaat die kerel nog allemaal op zijn palmares kunnen schrijven?
Met 31, jammer genoeg geen 31 leden aan de start van de rit vandaag maar met 31 graden Celsius zouden we vandaag een rit aanvangen die evengoed een ritje rond Asse zou kunnen noemen. Met uitersten als Opwijk, Roosdaal en Meise zouden we vandaag niet verder dan een boogscheut uit de buurt blijven waar menig lid onder ons is geboren. Onze moeders waren drachtig, maar was het nu in zeventig of tachtig? Het OLV-ziekenhuis of in onze tijd beter bekend als het Heilig Hart-ziekenhuis van As, of nog beter bekend als het Moederhuis van As, zou immers het middelpunt zijn van deze rit. Een gevoel van nostalgie overvalt mij nu. Rechtover het ziekenhuis was vroeger een café met de naam “Het Vaderhuis” waar menig toekomstig vader zat te bekomen van de weeën en het gepers van vrouwlief. En daarnaast bevond zich een winkeltje, bij Niskes, waar je als men iemand ging bezoeken in het ziekenhuis nog vlug een fruitmand of een pak Leopold-druiven kon kopen. Pascal zou zeggen: “Ge zjet van As, as ge in't Vaderhuis nen Stella hed gedronken”. Ver vervlogen tijden.
Met 18 leden stonden we aan de start van deze bloedhete rit. En onder ons enkele leden die vandaag voor de eerste keer met hun nieuwe, glimmende bolide aan de start stonden. De Geert en ik hadden ons vakantiegeld besteed aan nieuw materiaal. Het mocht er wel eens van komen want met onze velgremmen waren wij stilaan een uitstervend ras aan het worden. De eerste kilometers namen Jo en Pascal het voortouw en eens voorbij Brussegem werd het duidelijk dat Erwin goede benen had. Hij zette zich op kop en bij de eerste helling van de dag, reed hij alles en iedereen aan flarden. Als dat maar goed komt….
Via Kobbegem, Groot-Bijgaarden en Borchtlombeek geraakten we in Roosdaal waar we de verschrikkelijke Hunselenberg nog moesten overmeesteren. Tot nu toe waren alle pogingen om in twee groepen te rijden afgeketst. Telkens kwamen we aansluiten bij de snellere jongens. Een zooitje ongeregeld, zoals Geert het benoemde. Na Ledeberg, Kattem, Rattendries en Schippenijsel konden zich toch een viertal leden lostrekken uit de groep. Alexander, Jos, Joris en Erwin zouden onder hun vier wel uitmaken wie er als eerste zou inbadgen op het terras bij Ingrid maar in de Lombeekstraat stonden deze 4 heren weliswaar naast hun bolide. Was het door het hoge onkruid, de hoge snelheid, de steentjes in de bocht of de aankomende auto dat Erwin onderuit was gegaan in de doorgaans mooie bocht naar rechts, wie zal het zeggen? Met zijn broek aan flarden, nen ellenboog met den bast af en een fameuse bloeduitstorting op de rechterbil zou Erwin toch als eerste bij Ingrid geraken want onze route leidde nog naar Asbeek waar we de Notstraat nog moesten bedwingen.
Toen Ingrid hoorde van het onheil dat Erwin was overkomen, stormde zij met verbandtrommel en een pot Mercurochrome de straat over. Ze zou volgens goede bron zelfs voorgesteld hebben om samen met hem onder de douche te gaan en alle steentjes uit de wonden te wrijven….
Jammer genoeg kon ik niet deelnemen aan de gezellige nababbel op het terras aangezien ik nog andere acte de presences moest geven, maar volgende week zal de après-rit zeker en vast niet aan mij voorbij gaan.
Tot de volgende,
De PDG van de WTC.
Den Ouwen Duiker en het Bruintje van Beloeil
Dertig dagen zonder regen! Zo lang heeft het geduurd eer de weergoden nog eens een druppel uit de wolken kregen gevers! Maar uitgerekend op de zondag van De Langste Rit, bracht de Buienradar toch echt wel onheilspellende vooruitzichten. Vanaf 07 uur ’s ochtends werd er druk ge’WhatsApped tussen een kleine kern WTC-getrouwen. Het ging zelfs zo ver dat er even een crisisoverleg werd gehouden tussen Jo en de President. Maar de President was zoals een president behoort te zijn : onvermurwbaar. “Er wordt gereden want het gaat malse regen zijn.”. Malse regen, daar al eens over nagedacht? Ne malse pullover, ne malsen hond of zelfs ne malse pony, dat snap ik nog allemaal wel, maar ma
Een dijk van een rit…
Prachtig zomerweer, alle buitenlanders terug in de heimat, vaderdag, een parcours ontsproten aan het geniale brein van Bill, de perfecte ingrediënten om er een prachtige rit van te maken op deze zalige zondag. Vooreerst wil ik toch even een lans breken voor de klimaatridders onzer planeet want wij hebben aan den lijve ondervonden dat er zich wel degelijk eigenaardige verschijnselen voordoen op onze aardbol. Wij vertrokken gisterenmorgen om 05:00 uur in de Provence, dat ligt trouwens in Frankrijk, en het goot er water en het was amper 15 graden. Tien uur later stappen wij in ons aller Me







