Het rommelt in de wielerwereld en dan meer bepaald in de Pro Tour Wielerwereld. Zatrick Lelever is zinnens zijn ziel aan de baarlijke duivel te verkopen en zijn op en top Belgische ploeg die Soudal-Quickstep toch is, te verpatsen aan de Hollandse wielermaffia. Akkoord, de Patrick is bijna 68, heeft voor 20% aandelen in de ploeg en als hij wil cashen en zorgen dat zijn familie en zijn minnaressen het voor de rest van hun leven goed zullen hebben, is het nu wel “de moment”! Hier en daar zal er wel ne keer een coureurke misnoegd en verweesd achterblijven. Zo tekende onze Meldertse Gil Gelders een tweejarig profcontract bij Quickstep net voor er sprake was van de fusie en zo beloofde Patrick aan de andere Patrick dat hun beider zoon Remco nog een toekomst had bij de ploeg. Maar dit alles zal u waarschijnlijk wel Hollandse rookworst wezen aangezien u over de WTC wil lezen en niet over de eerste aanzet naar het samensmelten van twee koninkrijken.
Maar, naar ik vernomen heb, is onze President in het geheim, in het geniep en in het duister ook aftastende gesprekken begonnen met het oog op een fusie. Ik hoor het uzelf al afvragen :”Wie zou er goed genoeg zijn om te kunnen fuseren met een topteam gelijk de WTC?”. Wel in nood kent men zijn vrienden en over de vijanden wordt gezegd :”If you can’t beat them, join them!”. Naar ik dus in alle stilte heb vernomen, zouden er al verkennende gesprekken geweest zijn tussen onzer President en diene leegganger van De Vliegende Spaak! Hou het nog voor u want dit mag absoluut niet uitlekken! Het verklaart natuurlijk ook wel de stoïcijnse stilte van de President tijdens de après-rit vandaag. Afgezien van zeven potjes koizekes en salamikes toverde hij anders niet te veel uit zijn hoge helm op het zonovergoten terras. Maar nu begint natuurlijk de vervallen frank te vallen! Wij, die jaarlijks een succesvol eetfestijn organiseren en de Spaak die op 1 november een armtierig mtb-toertochtje in mekaar boksen om hun kas wat te spijzen, zien in onze WTC uiteraard wel een lucratief prooidier. Onze welstand is hun een doorn in het oog en uiteraard willen zij hun graantje meepikken uit onze rijk gevulde graanschuur. Maar daar zal nog menig woordje over gepalaverd worden tijdens de kroegentocht van volgende week zaterdag, die trouwens al een drankgelegenheid in Baardegem zal aandoen! Weer een slecht voorteken…
Maar u leest uiteraard dit verslag om te genieten van onze avonturen en wedervaren op zondagochtend. En gelijk heeft u want deze zondagochtend diende zich prachtig aan met een opkomende zon die haar goudgele stralen over de Faluintjes wierp. Misschien dat de vele mails van de President bij menig lid al automatisch in de spam-en stalkbox zijn terechtgekomen want ondanks de prachtige omstandigheden en een historische laatste rit van het seizoen, daagden er slechts twaalf getrouwen op. Els als enige dame liet haar tijdens de rit chaperonneren door haar gemaal Bill en zij vatten de korte rit aan voor een dikke 64 kilometer. De andere tien trokken richting Gontrode voor een laatste ereronde van 74 kilometer. Onderweg zou er nog menig traantje “geplonken” worden zo omwille van de laatste keer samen met de copains en JS uit M bij A.
Bovendien werd niet alleen geschiedenis geschreven omwille van de laatste rit, neen daarenboven en bovendien was de Scalle op deze eigenste zondag ook nog eens 23 jaar samen met zijn wederhelft! Driewerf hoera! Het getuigt begot van een relatie gestoeld op wederzijds respect en onvoorwaardelijke liefde dat op zo een mijlpaal in de relationele geschiedenis de Scalle toch is komen meerijden. In veel huishoudens zou het gene waar zijn, en zou het zijn van gemeenschappelijk romantisch ontbijt op bed en weet ik wat ze nog allemaal doen om zoiets te vieren…. Dus bedankt Pascale met een “e” dat Pascal zonder “e” toch is mogen komen meerijden. Hij dronk dan achteraf na de rit ook geen “pilsjes” maar hield het bij “pilskes” en “pinten”.
Trouwens ergens onderweg tijdens de rit, ter hoogte van Mere, kruisten er twee zwarte katten onze weg en liepen op een weide ook nog eens drie zwarte pony’s. Als dat geen slechte voortekens zijn, dan weet ik het ook niet. En ja, lap, niet zo heel veel verder begon Stefano Di Longi zijn zadelpen van zijn maagdelijk nieuwe vélo plots te zakken als de zon in de zee! Iedereen in de remmen, Jean die zijn kennersoog even de zadelpen liet scannen en besloot dat Stefano zijn vélo te klein is, bijgevolg zijn zadelpen te lang en nog bijgevolger gaat hij wel ne keer voorhebben dat ze afbreekt. “Allez jongens, da ne vélomaker dat aan de mensen durft verkopen! Da zou ‘k ik nooit of te nimmer durven!”, sprak de man die vroeger d’ één koers achter d’ander kocht en verkocht!
Nog waarde het ongeluk in ons peloton, in Bambrugge staken we de Oudenaardse Steenweg over, daalden af langs de “sense unique”, komt daar plots vanachter den bocht toch wel een juffrouwken met haar klein voituurken geheel reglementair aan de rechter kant van de rijbaan den hoek omgedraaid zeker! Kris DB die net zijn bocht wat aan het afsnijden was, zag zich maar één kans om dit te overleven, gooide zijn fiets naar de andere kant van de rijbaan en vermeed zo een bijna onvermijdbare aanrijding. “Zijn hart stond stil, maar zijn Rodania tikte nog!” Was hier wel degelijk van toepassing. De Scalle die net achter Kris reed kon ook nog uitsturen en iedereen passeerde uiteindelijk zonder kleerscheuren. Hoe het dat juffrouwke is vergaan, daar hebben we geen weet van, maar naar het schijnt zat ze daar tegen de middag nog te schudden en te beven in haar voituur!
Gelukkig kruisten er iets verderop twee witte duiven ons pad en werd de vloek van de twee zwarte katten en pony’s teniet gedaan. Van dan af aan lag er enkel nog geluk en fortuin op onze weg. Gelukkig maar want de Johan had Jo de mantel al uitgeveegd omdat deze laatste toch wel wat rap op kop aan het rijden was geweest. Johan heeft het blijkbaar niet meer zo voor snelle ritten, hij wordt net als de rest dan ook een dagje ouder en dan wordt een zaagsken toch wel wat rapper gespannen. Maar de rit slingerde zich door grasgroene beemden, grazende koeien en verrassende wegenwerken. In Gijzenzele of ander gehucht moesten we een kilometer “gravelen” net op de dag dat in Oud-Heverlee het Belgisch en Europees kampioenschap gravel werd gereden. Die parcoursbouwer van de WTC denkt toch aan alles é zeg. Maar gelukkig lag het er droog bij en bolde het stukje onverhard eigenlijk beter dan Meldert kassei. Zo bereikten wij keerpunt Gontrode. Waar deze naam vandaan komt gaat ons veel te ver en lang afleiden maar dat het iets te maken had met “de Rode Gont” en de Franse overheersing dat is wel duidelijk. Geen tijd voor geschiedkundige ontboezemingen want het terras van ons Ingrid riep ons al in de zomerzon net als de Lorelei de schepen met haar hemels gezang op de klippen liet lopen.
Met de wind in de rug werd er een strakke snelheid gehanteerd en de eerste schuimkraag zou wellicht onze lippen al om elf uur beroeren. Maar wat ontwaarden wij daar in de verte op de Steenweg naar Wetteren? Inderdaad Bill en Els die met hun tweetjes de kleine toer aan het doen waren en die maar al te blij waren dat ze eens met iemand anders konden babbelen dan tegen elkaar. Uiteraard lieten wij onze snelheid met graagte zakken en namen wij beiden op in de beslotenheid van ons peloton. In Lede zat er even een kleine onnodige lus in en eens in Hofstade, bleek eens te meer dat het Notelaarspad op zondag te mijden is voor wielergroepen, waarvoor ik als parcoursbouwer dan ook een grote mea culpa sla. Op de helling van de Wiezebrug moest Els in de bergop vol in de remmen zodat ze JS uit M bij A niet het nakijken zou geven. Zowaar een collegiaal en genereus gebaar van Els tegenover een medelid die niet over de volle conditionele vermogens beschikte, de laatste drie seizoenen. Soms moet men eens iemand ontzien zodat hij zijn “moral” niet verliest.
Eens in Baardegem werden al snode plannen gesmeed om op de Europastraat nog eens een allerlaatste bom te gooien en te demarreren alsof het voor de Belgische titel was. Dit was echter buiten de President gerekend die zich ostentatief op kop van het peloton zette en de rest alleen met zijn aanwezigheid duidelijk maakte dat er samen zou worden binnengereden. Niemand die het in zijn bezwete hoofd haalde om ook maar efkes te demarreren. Gezamenlijk bolden wij dan ook binnen en koesterden ons in de verkwikkende warmte van een late zomerzon.
Ook op deze laatste rit waren er zekerheden om af te sluiten. Dingen lachte zijn melktandjes bloot na een grapje dat hij alleen leek grappig te vinden, Jean deed nog een poging om zijn push-up record te breken met Ingrid haar halters, en de koizekes, salamikes, Orval, koude choco’s, Gino’s, Spa Bruisen en andere frisse versnaperingen vulden weer de hongerige en dorstige magen. Nog een korte debriefing over het eetfestijn en nog enkele snode plannen voor de Kroegentocht van volgende zaterdag maakten al snel dat het 13:00 uur was. De Scalle had dan ook nog eens een drukke maar gezellige jubilee namiddag voor de boeg en zou wellicht nog menig feestelijk pilsken aan de lippen zetten. Hetgeen we wellicht volgende week zaterdag ook allemaal zullen doen.
Helaas, met de laatste rit van het seizoen was dit ook het laatste verslag. Ik wil al mijn lezers, wellicht de volle vijf want ik weet totaal niet hoeveel het er zijn, bedanken voor hun leesbereidheid en ik hoop dat we er volgend seizoen een even avontuurlijk mogen van maken! Tot ziens en het ga jullie goed!
El Churto