Ik zou het uiteraard weer kunnen hebben over het rotweer dat onze contreien blijft teisteren de laatste maanden maar ik zou maar in herhaling vallen. Iedere keer zagen op het weer in het verslag zou maar saai worden mijn gedacht. Weet, voor degenen die er niet bij waren deze morgen, dat ze nog maar eens gelijk hadden door in hun bed, zetel of hangmat te blijven snoezelen. De maartse buien vlogen ons tegen 5 beaufort om de oren, afgewisseld met zonneschijn en hoopgevende blauwe gaten in de lucht, valse hoop gevende evenwel…Trouwens voor de lezers die wel eens naar de koers kijken, heeft u ooit al eens een profrenner in het peloton zien rijden met een “gardebou’ken” boven zijn achterwiel in geval van slecht weer? Ik dacht het niet! En weet u waarom niet, omdat het extreem asociaal is, want uw eigen reet en rug blijven min of meer gespaard van water en smurrie, maar degene die achter u rijdt, krijgt de volle laag vlak op de freter. Daarom start ik hier en nu een petitie tegen “gardebou’kes” op koersvélo’s, tenzij het goed weer is, want dan heeft niemand er last van. Zo mijn gal is al gespuwd van in het begin en ook genoeg over het weer gezeurd!

U weet wellicht dat er in films en series bijrollen en hoofdrollen zijn, maar sommige acteurs in bijrollen beginnen zich dan te gedragen alsof ze hoofdrolspelers zijn. Op alle mogelijke manieren en bakwijzen proberen ze zich voor het oog van de camera of in het verslag te wringen. Deze morgen stonden we met elf stuks aan de start waaronder André en Hans die de korte toer zouden rijden. Hans raakte echter in tijdsnood en kortte de korte toer nog wat korter in. Ik kan hem geen ongelijk geven. De laatste die deze morgen aansloot, nummer 12 op de lijst, was onze goeie vriend en gerenomeerd bijrolacteur George Beautiful met onder meer rollen in volgende kaskrakers op zijn palmares : Flop Gun, The Slow and the Curious en Floppenheimer. Het moet wel gezegd, George doet al zijn stunts in zijn films zelf!

Dat mochten wij zelfs live meemaken. Op een kruispunt net voorbij Haaltert waar wij voorrang van rechts moesten geven, kwam er effectief een auto van rechts. Dries en Peter remden vooraan op geheel normale wijze af. George die op de tweede rij reed en ’s morgens zijn remblokjes nog had ingevet met goei boter, reageerde een fractie van een “minuut” te laat, raakte met zijn voorwiel nogal bruusk de achtertrein van Dries waardoor Georges achterwiel van de grond kwam, hij gelukkig met de linkervoet uit het klikpedaal schoot, balancerend op zijn voorwiel, zelf naar voor vliegend en net niet met zijn gereedschap zijn stuurpen beroerend en dan met een klap zijn achterwiel op het tarmac voelde vallen. Bij deze stunt, wellicht jarenlang op geoefend, zijn evenwicht, koelbloedigheid en zelfkennis onmisbare troeven. Als men dergelijke stunts op tv toont staat er meestal onderaan het scherm “don’t try this at home”, maar George heeft dat dus geheel zichzelf aangeleerd, waarvoor ons huizenhoog respect. Wist u trouwens dat Van Aerts ene zoontje naar onze copain is genoemd!

Maar kom, alle gekheid op een stokje, gelukkig kwam hij en ook wij er zonder kleerscheuren vanaf en ging de rit naar Steenhuize-Wijnhuize gestaag verder. Eens op de Steenweg naar Geraardsbergen mocht het gas er even op. Water en smurrie spatten hierbij meters hoog op en net voor Aspelare werd ons minipeloton aan stukken gereten door een steile puist in het parcours. George had ondertussen nog een korte “cameo” gedaan en was aan Dries’ achterste gaan duwen toen deze op kop tegen 32 met windtegen aan het wroeten was. Den Berremiejster sprak de wijze woorden :” George is’t aan ’t zoeken!” . En niet zo heel veel later na een drekkerige afdaling van de Poggio van Sint-Antelinks en de klim naar de kapel op de Korrestraat, had George het gevonden hetgeen hij zocht, een scherp kleinood dat zijn band liet leeglopen. U herinnert zich nog van een vorig verslag dat onze Lieven Heer, altijd straft en voilà, ’t was weer van dat! Maar vergevingsgezind als we zijn en bovendien erg collegiaal, schoten wij onze copain ter hulp, althans niet zo massaal eerlijk gezegd. Vrij snel kon George zijn rubberen robby vervangen en oppompen waarna hij de kreet slaakte :”Hij staat goed hard!”, wellicht een citaat uit één van zijn rollen in een film met ietwat pornografisch karakter.

Wij weer de baan op. En ja, onze Lieven Heer moet toch nog niet voldaan geweest zijn mbt de strafmaat die hij George had opgelegd want een kilometer verder, weer lek! En dat in een trekgat van jewelste, waar de zon zich ook nog eens niet liet zien. Het moet gezegd dat de helpende handen nog veel minder talrijk waren en een lokale buurtbewoner was zo vrij ons zijn garage ter beschikking te stellen om er ons even in op te warmen. Wij hebben hem wel gevraagd om tegen een eventuele volgende passage een hapje en een tapje te voorzien als we zijn bescheiden woning nog eens komen opluisteren met onze voorname aanwezigheid. Maar ook nu weer, lag de nieuwe band snel op de velg. Gelukkig had George nu wel de scherpe boeman uit zijn buitenband weten te vissen en mikte het oordeelkundig voor de wielen van de Scalle die wel was gestopt om te helpen. Tja, zo gooien die acteurs dus hun eigen ruiten in é…

Gelukkig, was dit euvel net op het keerpunt en hadden we van dan af flink de wind in de rug. Op sommige stukken, moesten we amper trappen om vooruit te vliegen. Het was echter constant uitkijken voor schuivers of andere tuimelpertes. Via Burst waar we het prachtige fietspad naast de spoorlijn tot in Erpe-Mere konden volgen ging het richting Lede. Eerst kregen we nog eens bakken water over ons heen waarna de zon ons toch weer opwarmde. Aalst lieten we rechts van ons liggen en over Herdersem en Moorsel bereikten we Baardegem, ons einddoel van volgende week trouwens want daar komt dan de Ronde voorbij. Maar nu moest de Rampelberg er nog aan geloven en via de Europstraat daalden wij weer af naar Meldert. Peter was de enige die zin had om nog een demarrage te plaatsen maar de rest was al meer dan blij dat we de rit tot een goed einde hadden gebracht in bij wijlen helse omstandigheden (een beetje overdrijving kan eens geen kwaad).

Eens aan de virtuele stoof in ons lokaal waar ze nog aan het nakaarten waren over hun bezoek aan De Beenhouwers Beurs ook bekend als het “Slagerfestival”, was het toch nog gezellig keuvelen. Bill en Els voegden zich nog bij ons, George was al naar huis, een nieuwe rol gaan instuderen, Geert die een ganse rit aan de rekker hing zijne rekker was uiteindelijk af, en Dingen was al naar de winkel geweest. Niettegenstaande er blijkbaar met een bus naar het Slagerfestival was gereden, waren de vleeswaren daar toch niet zo uitzonderlijk, want behalve een suikerwafel kwamen er geen “koizekes of salamikes” op tafel. Bill compenseerde dit dan maar middels “nen droeige sassis”, naar het schijnt de beste remedie tegen verstopte luchtwegen ingevolge stakende piloten.

Volgende week wordt de rit ietwat ingekort zodat we tijdig de passage van de Ronde gaan kunnen meepikken. Als dat maar goed komt….

El Churto