Het probleem bij topfotografen is dat ze eigenlijk eigenzinnig zijn. Je mag ze vragen om iets zus en zo in beeld te brengen, uiteindelijk doen ze hun eigenzinnige kunstenaarsgedacht. Nu onze huisfotograaf na al die jaren zelf eens op de groepsfoto wilde prijken - tot vorig jaar zou ingevolge zijn volumineuze omvang trouwens niemand anders op de foto gestaan hebben - had hij dus wel degelijk een gerenommeerde plaatjesschieter uitgenodigd. Dat de WTC bijna voltallig zou poseren voor de historische pastorie lag gelukkig wel vast,

Eindelijk, na maandenlang uitstel was het vandaag zover. De eerste, officiële WTC-rit, weliswaar in aangepaste setting, zou eindelijk doorgaan. Na een stalking-en belagingscampagne van onze President waarin hij ons overstelpte met mails en daaropvolgende nieuwe mails die de andere mails dan weer vervingen en aanpasten, maakten wij ons op om “en masse” het Meldertse dorpsplein fluo-geel te kleuren. Vooraf werd het ons duidelijk gemaakt, hoewel duidelijk, dat we in vier verschillende groepen zouden rijden. Voor sommige leden werden de verwarrende mails pas de ochtend voor de rit duidel

Sportvrienden,

Het gourmettoestel staat nog maar net terug in de kast, de fondue olie is geniepig uitgegoten in het rioolputje, de resten van de veganistische ovenschotel zijn al aan het composteren in de gft bak, of we zijn ons al aan het voorbereiden voor de volgende “4 + 1 knuffe

Als sympathisant vraagt u zich wellicht af waarmee een doorsnee WTC-lid zich zoal bezig houdt in het tussenseizoen en meer bepaald in de periode rond Kerst en Nieuw. Mogelijk heeft u bij deze vraag nog niet stilgestaan maar sluimerde er toch ergens achteraan in uw hoofd een vraag over het wel en wee bij de WTC.

Neen, geen van ons kocht een château in Frankrijk en verhuisde met gezin, familie en ander hebben en houden naar ginder. Ook niemand van ons liet zich betrappen op zijn aanwezigheid op een lock-down party of werd met de vinger gewezen als superverspreider tijdens .

Daags nadat Pogacar een bovenmenselijke inspanning leverde om Roglic van zijn gele troon te stoten, moest er bij de meeste WTC-leden toch ook wel even de riem af. Zo drie weken in de zetel hangen om de Tour te volgen, gevolgd door een avondlijke inspanning om Vive Le Vélo én de Avondtetappe uit te kijken zonder in slaap te vallen, kruipt dan ook wel serieus in de kleren. Daarom dat wij onze rit planden naar het autoloze maar niet zo coronavrije Brussel. We zouden tegen een gezapig toeristentempo de toeristische trekpleisters onzer nationale hoofdstad gaan bewonderen zonder risico te lopen omver te worden gereden. Alleen waren er eerder deze week enkele onverlaten onder onze leden die alsnog roet in het eten trachten te gooien. “Ja met diene corona in Brussel, is dat wel veili

De titel van huidig verslag strooit wellicht zand in de ogen van de trouwe lezer. U zou aan de hand van het opschrift kunnen denken dat we vandaag opnieuw onze traditionele tocht naar de natte droom van de President, de Vlieger van Kwatrecht, maakten. Fout gedacht zou ik zo denken. Vandaag geen trip naar de statische, gevleugelde zeepkist van Air Burkina Faso of ander Afrikaans land, geparkeerd op een lelijke Vlaamse steenweg. Neen wij zouden op deze gezegende zondag naar echt vliegende vliegers gaan kijken in Steenokkerzeel én Zaventem. Een idee van Jo trouwens, zelf weliswaar niet echt een hoogvlieger te noemen. Niettegenstaande er in de voorbije week veel promotie werd gemaakt rond de rit, doemden er slechts veertien leden op uit de ochtendlijke mistbanken. Was het de angst voor kerosinedampen, neerstortende vliegers, of de hoogtemeters die moesten overwonn

Gelukkig kunnen we als parcoursbouwer op de bereidwillige medewerking van onze verkenners rekenen. U moet niet denken dat wij alle routes die we in elkaar steken, eerst zelf gereden hebben, verre van. We zijn dus als route-architect ook niet op de hoogte van alle wegenwerken, omleidingen, rode coronazones en andere lokale festiviteiten. Nee daarvoor hebben we dus onze verkenners. Freddy is één van hen. Hij gaat dan als fitte gepensioneerde de week voor de rit op verkenning. En als hij een mankement, euvel of onoverkomelijke hindernis tegenkomt, meldt hij ons dat. Gelukkig voor de rit naar Belsele werd ik door hem gealarmeerd dat de Neerstraat in Waasmunster onderbroken was. Laat dat nu net de straat zijn die ons over de E17 zou leiden. Het werd bijgevolg even puzzelen om zonder veel extra kilometers toch Belsele op een veilige en liefst esthetisch verantwoorde wijze te bereiken, maar waar een wil is, is een weg en is

Na de vrijwel vlakke rit van vorige week mocht het deze zondag al eens wat gekruider en pittiger zijn. Alleen werd al een ganse week echt Belgisch zomerweer aangekondigd op zondag. Een laatste check-up op de buienradar op zaterdag voorspelde ons echter een kans dat het zou droog blijven zondagvoormiddag. Aangezien het uitgestippeld parcours één van de mooiste van het seizoen zou worden, mocht een streepje zon zo af en toe niet ontbreken. Ook in de voor

Jo Vélo, had ondergetekende in de voorbije week gevraagd, neen eerder gesmeekt, of hij nog eens een rit in elkaar mocht steken. Hij zou zijn uiterste best doen om er een superrit van te maken, zo beloofde hij. Na veel wikken en wegen, gunde ik hem ook nog eens zijn pleziertje, op voorwaarde dat hij de rit vooraf naar mij zou doorsturen. Want één van de basisregels in coachen en delegeren blijft nog steeds : “Vertrouwen is goed, controle is beter!”. Fier als een pauw met nieuwe pluimen, mailde hij zijn uitgestippeld kleinood door, vergezeld van het bericht dat hij er zelf eigenlijk wel trots op was. Bij het nakijken van de route fronste ik her en der al een keer een wenkbrauw en vormden er zich ook wat denkrimpels op mijn vrij groot voorhoofd. Hij was er begot in geslaagd een pareltje af te leveren. Zo werd de rit dan ook gepromoot wanneer de route naar de andere leden wer……….

De dag na de nu al historische duik van Evenepoel neven de poel, stond na veel uitstel eindelijk onze klassieker naar De Muur op het programma. Voor de wielerleken onder de lezers, niet de Berlijnse Muur maar die van Geraardsbergen. En als toetje en tevens kers op de taart zou de Bosberg geserveerd worden. Over de val van Remco nog even dit. Toen ik op zaterdagavond nog wat rondzapte met de benen omhoog als voorbereiding op zondag, kwam ik even op het laatavond nieuws van BBC terecht. Tot dan was ik nog in het ongewisse over de ernst van de kwetsuren van onze nationale wielertrots. Op BBC wist men echter te vertellen dat hij “a fracture in the pelvis” had opgelopen. Met dergelijke blessure zou ik eerder naar de dierenarts gaan dan naar een topchirurg leek het mij. Een snelle googlebeurt bracht mij eerst bij Elvis The Pelvis en nadat ik de google vertaler had geraadpleegd bleek het om een bekkenfractuur te gaan. Rare jongens die Britten dat zij een bot in het menselijke lichaam naar een vis én een rock’n roll-zanger hebben genoemd. In ieder geval besefte ik ook de ernst van de blessure en wist ik ook meteen dat zijn droom om de Giro te winnen én wereldkampioen te worden al meteen in de onderste schuif mocht weggeborgen worden.