Als sympathisant vraagt u zich wellicht af waarmee een doorsnee WTC-lid zich zoal bezig houdt in het tussenseizoen en meer bepaald in de periode rond Kerst en Nieuw. Mogelijk heeft u bij deze vraag nog niet stilgestaan maar sluimerde er toch ergens achteraan in uw hoofd een vraag over het wel en wee bij de WTC.
Neen, geen van ons kocht een château in Frankrijk en verhuisde met gezin, familie en ander hebben en houden naar ginder. Ook niemand van ons liet zich betrappen op zijn aanwezigheid op een lock-down party of werd met de vinger gewezen als superverspreider tijdens een tussenseizoensrit. Plichtbewust zoals we zijn, hielden wij ons strikt aan de regels en flexibel als de rode rekker rond een sterilliseerbokaal pasten wij ons aan aan de veranderlijkheid van de regels.
Was de regel : fietsen met vier, dan fietsten wij maximaal met vier. Hier en daar werd dan wel al eens een lid teleurgesteld omdat hij net buiten de gewenste bubbel viel, maar werd hij met open armen ontvangen in een andere bubbel, waar ze nog een vierde man te kort kwamen. Akkoord, de ene bubbel bleek wat meer koolzuurgas te bevatten dan de andere en racete dan al wat sneller dan de andere, maar de gouden regel die altijd door de WTC wordt gehanteerd : “Laat niemand achter…behalve Joris”, werd ook nu weer trouw opgevolgd.
Om de “moral” van zijn troepen wat op te peppen, het blazoen wat op te poetsen en alle neuzen in dezelfde richting te laten wijzen, had ons aller President een prachtige verrassing in petto. Normaal gezien zou hij de nieuwe uitrusting, die hij na nachtenlange onderhandelingen met een obscure kledingfabrikant had laten maken, pas uitdelen op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Echter die kunnen we ook weer op onze strak afgetrainde buik schrijven. Bijgevolg verdeelde El Presidente de schitterende tenues de week voor Kerst. Zonder ho-ho-ho’s en zonder witte baard, maar mét mondmasker, stond hij coronaproof iedereen toe om op veilige onderlinge afstand onze nieuwe lycra-pareltjes af te halen in zijn presidentieel paleis. Wat niet iedereen zag, waren de zweetdruppels die op zijn voorhoofd parelden en het wit rond zijn neus dat groter werd achter zijn mondmasker. Niet dat hij een acute aanval van corona kreeg, maar bij de aanblik van de rondingen die sommigen vertoonden ter hoogte van de onderbuik, vreesde hij al dat menig koersbroeksken te klein zou kunnen uitvallen. En lap, de eerste broeken waren nog maar ten eigen huize gepast of zijn mailbox stond al roodgloeiend van leden die amper hun edele delen in de nieuwe broek kregen. Vooral het onheilspellende gekraak bij het aantrekken van zoveel lycravezels zorgde hier en daar voor een angstige kreet.
Maar geen nood, na weer een nachtelijk topoverleg tussen de president en ene Roger, vermoedelijk de CEO himself van onze kledingfabrikant, bleek dat de broeken wel zouden rekken nadat ze pakweg een vijftal keren zouden zijn gedragen én gewassen, weliswaar zonder wasverzachter. Want een koersbroek mag niet té zacht zijn, want dan zou je kunnen denken dat ge in uwen bloten rondrijdt! Maar iedereen werd dan toch gerustgesteld door onze opperbevelhebber, hoewel ik uit goede bron vernam dat er toch al enkelingen waren die hun broek trachten te ruilen voor een groter model. Maar dat ge u één maat miskijkt tot daar aan toe, maar u drie maten groter vragen, Joris, dat ligt aan uw losbandige levensstijl in de laatste maanden, en niet aan de broeken.
Om l’Empereur een hart onder de riem te steken, werd door Jo een snood plan gesmeed. Hij mailde iedereen van de WTC, behalve de president dan, om massaal te gaan fietsen in de nieuwe tenue en foto’s, selfies, milfies, gilfies en andere opnames te nemen. En deze moesten dan op zondag klokslag twintig uur en masse gewhatsappet worden naar onze grote leider. Zogezegd, zo gedaan. De leden zwermden uit naar alle hoeken van het land. Sommigen trokken van brouwerij naar brouwerij voor een “zwelgie” en keerden naar verluidt nog steeds niet terug. Anderen reden naar Brussel, maar kwamen er nooit aan en sloegen dan maar af naar een andere multiculturele smeltkroes, Aalst geheten. Iemand van de leden trok zelfs een week naar Spanje, helaas had hij toen zijn uitrusting nog niet en uit frustratie photoshopte hij dan maar Alaphilippe op zijn foto’s. Een viertal van ons werd trouwens verkeerdelijk gespot in het kleurrijke en exotische Cuba.
Om het kort te houden : op zondagavond ontplofte na zijn mailbox, nu ook de gsm van onze opperdirecteur. Een geluk want, normaal gezien leest hij zijn inkomende berichten ten vroegste na twee dagen, nu zijn toestel angstwekkend begon te roken kon hij wel niet anders dan ernaar te kijken. Opnieuw sloeg hij bleek, wit en groen tegelijk uit! Het showen van de nieuwe tenue is volgens de traditionele regels normaal gezien voor de groepsfoto op de eerste seizoensrit, en nu hadden al die snoodaards gewoon zelf bepaald wanneer ze de tijd rijp vonden om de primeur te onthullen. Van muiterij en opposiete dissidenten gesproken! Maar met het feest van de vrede in het verschiet, wreef hij de natte spons over de bemodderde uitrustingen en wenste hij toch ieder van ons, en allen die wij liefhebben, een schitterende Kerst en een gezond en sportief 2021!
Dan rest mijzelf ook nog één ding te zeggen : Felice Navidad
El Churto del Agua