Na de vrijwel vlakke rit van vorige week mocht het deze zondag al eens wat gekruider en pittiger zijn. Alleen werd al een ganse week echt Belgisch zomerweer aangekondigd op zondag. Een laatste check-up op de buienradar op zaterdag voorspelde ons echter een kans dat het zou droog blijven zondagvoormiddag. Aangezien het uitgestippeld parcours één van de mooiste van het seizoen zou worden, mocht een streepje zon zo af en toe niet ontbreken. Ook in de voorgaande seizoenen werd de rit naar Huizingen, dwars door het Pajottenland, gesmaakt door de deelnemers. Uiteraard zouden er hoogtemeters te verwerken zijn, maar dat mocht geen beletsel zijn om aan de start te komen.
Vijftien wtc’ers daagden dan ook op, niettegenstaande de negatieve weersvoorspellingen. Nochtans verwarmden de ochtendlijke zonnestralen onze traag ontwakende spieren. Er waagden zich trouwens ook twee vrouwelijke leden aan de rit naar het zuiden. Kristine, net terug van een hoogtestage op menig col van buiten categorie leek amper onder de indruk van de zware rit die lag te wachten. Ook Wendy was allesbehalve verontrust. Enkel Joris, verwittigde ons dat hij zou afslaan vooraleer de echte heuvelzone begon ingevolge een geval van familiale overmacht. Ja, hij is dan ook van het principe :”Een koers die ge niet kunt winnen, rijdt ge beter niet!”.
Verbazingwekkend genoeg ontbrak Pieter op het appèl. Het was ons nochtans ter ore gekomen dat hij zich nu een gemotoriseerde tweewieler had aangeschaft zodat hij nu de rest toch zou kunnen bijhouden.
De rit was amper begonnen of een aantal leden sloegen aan het lobbyen. Het was hen ter ore gekomen dat er zich binnen de WTC een bubbel had gevormd die op dinsdag en donderdag de Vlaamsche velden onveilig maakt. Bakker Riddy en Peter Van Veer polsten of zij tot de “petit comité” konden en mochten toetreden. Voor beiden was het codewoord “bakken”, voor de ene in de betekenis van broden, pistolets, taarten “bakken” en voor de andere zouden we het op “bakken” bier houden. Benieuwd of zij de volgende week hun zoenoffers zullen afleveren bij de harde kern. Het is te hopen voor hen, of ze kunnen met hun twee wat in de modder gaan spelen.
We hielden er trouwens voor één keer een echt toeristentempo op na. Rustig keuvelend, ons vergapend aan de ochtendlijke schoonheid van het Pajottenland. Eens in Oudenaken doemde al een eerste figuurlijk hoogtepunt van de rit op : de Brabantse Baan, een kilometerslange kasseistrook tussen akkers, velden en weides afgewisseld met herenhoeven. Maar er werd niet geklaagd over de stenen want fietsvriendelijk als ze zijn in het Pajottenland, lag er een zachtlopende betonstrook naast de kasseien. Bakker Riddy moet hier toch ergens een kasseisteen ongelukkig hebben geraakt want volgens hem zouden we langs deze weg de plantentuin in Meise bereiken. Jo, die deze geografische vergissing moest aanhoren dacht eerst dat de Bakker het had over “koeien in de meisen” ,maar effectief, Riddy herhaalde dat wij enkele ogenblikken later de plantentuin zouden bereiken. Dat hij er een twintigtal kilometer naast zat, zal wel te wijten zijn geweest aan één van zijn misbaksels die hij ’s morgens “krot en mot” had binnengespeeld. Zulke mannen zouden wij dan moeten toelaten in onze mountainbike-bubbel. Yeah sure!
Eens deze prachtweg achter de rug doken wij naar Lot en daarna doemde dé heling van de dag op :”De Gekleurde Prostituée”. U moet begrijpen dat het niet meer politiek correct is om de echte naam van de helling “De Bruine Put” te gebruiken. Ondanks de naamsverandering werd er hier vrij vlot op gereden, vergeef mij deze flauwe, belegen woordspeling. Traditioneel werd er op de top even halt gehouden zodat Wendy haar territorium er zoals ieder jaar kon afbakenen én voor de groepsfoto. Hierna volgde duik naar de Alsembergsesteenweg waar we op het officieel parcours van de Brussels Classic koers, later op de dag gewonnen door Belgisch kampioen Tim Merlier, terecht kwamen. Seingevers en zwaantjes schrokken zich een accident wanneer ze de wtc-helden voorbij zagen flitsen. Ze verwarden ons namelijk met de echte profs die pas een uur of twee later zouden passeren.
Volgende helling was het Krabos, een loper die eindigt in een korte kasseistrook, waarna wij de duik naar Halle maakten. Door het historisch centrum van de stad waar ze speciaal voor ons de straten hadden versierd met kleurrijke linten ging het naar het kerkhof. En hier wachtte ons de andere helft van de Brabantse Baan. Een tweetal kilometer kassei waarbij de eerste vijfhonderd meter omhoog liepen en niet voorzien waren van een betonnen zijstrook. Eens boven werden wij bijna van de sokken gereden door de ondertussen beruchte Antwerpenaar in fluo jas, witte helm en speedpedelec, de schrik van de truckbestuurders nadat zijn filmpje “Ver moi anderhalve meter, jonge!” viraal was gegaan. Deze keer besefte hij dat hij ver in ondertal was en koos hij eieren voor zijn Antwerps geld.
Amper een kilometer verder, werden we vergast op een nog vreemdere ontmoeting. Jean De Bondt, vermomd in een hoogbejaarde flandrien met geel koersklakske, geruit zomerhemd, jeansshort, hoog opgetrokken witte kousen en retro fietsschoenen, kwam even onze gelederen vervoegen. Toen bleek dat de ouderling op een oude Flandria reed en niet op een Bianchi werd het ons duidelijk dat hij enkel in leeftijd overeen kwam met onze eigenste ex-coureur.
Een dertigtal kilometer voor de streep beslisten de dames binnen onze groep om op eigen tempo binnen te rijden en mochten de heren de snelheid wat optrekken. De smalende opmerkingen over hoe de dames nooit hun weg zouden weervinden, werden snel achterwege gelaten toen we op Strijtem-dorp tot tweemaal toe de juiste afslag misten. Kris DB die moest lachen met de vergissing van Peter, miste vervolgens zelf het juiste asfaltwegje. Ons lieven heer strafte blijkbaar onmiddellijk vandaag. Dat de dames niet zo heel ver achter ons hun thuis bereikten, bleek even later.
Wanneer wij heren, ons aan onze eerste “finalebidon” laafden op het terras, kreeg Johan telefoon van zijn dochter die hem mededeelde dat zij om brood was geweest. Hij meldde haar dat hij binnen het halfuur zou thuis zijn en dat ze haar opstekende honger mocht stillen met een “koekske”. Enkele minuten later kreeg hij echter alweer telefoon, nu echter van Kristine die reeds thuis was gearriveerd. Nu zou hij van haar een “koekske” krijgen….op zijn oog! Nog sneller dan zijn afdaling na de Bruine Put dronk hij zijn Gineau leeg en daalde hij vervolgens de Kerkberg af, ons verweesd achterlatend. We zouden het niet hebben aangedurfd hierover een opmerking te maken, neen zo zijn wij totaal niet.
Toen plots dan toch de voorspelde donkere regenwolken zich boven het terras van Ingrid samenpakten, kozen wij en masse voor de vlucht naar huis. Zoals eerder gezegd, onzen lieve Heer straft blijkbaar toch zo goed als onmiddellijk.
Tot volgende week!
El Churto