Eindelijk, na maandenlang uitstel was het vandaag zover. De eerste, officiële WTC-rit, weliswaar in aangepaste setting, zou eindelijk doorgaan. Na een stalking-en belagingscampagne van onze President waarin hij ons overstelpte met mails en daaropvolgende nieuwe mails die de andere mails dan weer vervingen en aanpasten, maakten wij ons op om “en masse” het Meldertse dorpsplein fluo-geel te kleuren. Vooraf werd het ons duidelijk gemaakt, hoewel duidelijk, dat we in vier verschillende groepen zouden rijden. Voor sommige leden werden de verwarrende mails pas de ochtend voor de rit duidelijk, waardoor een fotovoltaïsch effect voor acute rugpijn zorgde. In de namiddag bleek die rugpijn reeds verholpen door toediening van waterstofperoxide (zoek maar op).
Om niemand te schofferen zouden de vier eerste letters van het alfabet niet gebruikt worden bij de indeling. Want je zou maar een ganse winter en lente keihard aan het trainen zijn geweest om dan door de President bij de C’s te worden ingedeeld. Neen, iedere groep kreeg de letter toegewezen van de plaats waar zij dienden te verzamelen. De “O”-groep “Op het trottoir voor de Pastorie”-de letter “P” was misschien eenvoudiger geweest- de “Z”-groep bij de Zandsteen -weliswaar in de kille schaduw bij de start- de “V” ploeg voor restaurant het Vertier en de “K”-ploeg voor de kerk.
Iedere groep mocht maximaal uit 10 personen bestaan en omdat de V’s met elf dreigden te moeten vertrekken, transfereerde de President zichzelf snel naar het Z-team.
Om klokslag half negen moest het “K”-team, met onze snelle, ziekelijk mager en afgetrainde leden als eerste van start gaan. Die zouden we niet meer weerzien, tenzij er iemand meerijdt die Joris heet.
Vijf minuten na de K’s was het onze beurt, de “Z” schoot uit de startblokken. De andere twee teams dienden nog vijf minuten op hun honger te zitten. In de V-ploeg waren trouwens Wendy en Tiffany weer van de partij. Zij zouden eerst voor de korte toer van 60 kilometer gaan, maar beseften dan dat deze veel te kort was om alles bij te praten wat ze de voorbije acht maanden hadden meegemaakt, en bijgevolg kozen ze dan ook maar voor de 75 km-toer.
Tegen een strak tempo ging het over Wieze, naar de eerste helling uit het vrij vlakke parcours. Akkoord de Wiezebrug kan men bezwaarlijk een echte helling noemen maar voor de op testosteron draaiende K-ploeg bleek dit toch het signaal om te beginnen koersen. Joris, onmiddellijk in zijn gat gebeten, op zijn staart getrapt en in zijn wiek geschoten, ging anders zijn compagnons eens laten zien wat koersen was. Als een haas met een vuurpijl in zijn gat schoot hij er vandoor. Aan snelheid geen gebrek, maar aan parcourskennis daarentegen… Eens te meer bleek dat Joris vooral zijn weg weet op Steenwegen, Autowegen en Boulevards (Of Broken Dreams). Want hij sloeg toch wel de verkeerde zijstraat in zeker. Bijgevolg, nog geen tien kilometer ver, al ambras én de groepsleden kwijt.
Om niet op de lijst te komen van langdurig vermisten bij de Cel Vermiste Personen en Child Focus, besliste hij dan maar wijselijk op onze groep te wachten en het hoongelach en gespot dat ongetwijfeld zijn deel zou worden, erbij te nemen. Gelukkig voor ons en minder gelukkig voor hem, wachtten zijn teamgenoten hem in Schoonaarde op en kon hij daar weer aansluiten bij zijn nieuwe vrienden.
Het traject liep langs landelijke wegen verder over Schoonaarde naar de winderige polders tussen Lokeren en Zele. Een jonge vink had ambities om “vogelken zonder kop” te worden en boorde zich ei zo na tussen de rayons van mijn voorwiel. Gelukkig voor hem eindigde hij niet als blinde vink en miste hij mijn wiel op een haar, of beter op een veer. Onder de waakzame blik van de windmolens in Zele zette net na het keerpunt jonge snaak Lander zich op kop. En dat hebben we geweten. Meteen schoot de snelheid met een ruk de hoogte in en reden we plots 35 km/h weliswaar met een strakke rugwind nu. De President had al schrik dat wij de K’s weer zouden bijhalen en dat de virussen van bubbel naar bubbel zouden springen. Hij was al vergeten dat hij voor de start iedereen “een gelukkig jaar” was gaan wensen maar aangezien hij maar twee kinderen heeft is hij dan ook geen superverspreider te noemen.
We kregen echter nooit meer de elite-renners van de WTC in het vizier. Wat wel nog in het verschiet lag, was de beklimming van Koereit (aka ’t Stèt) in Asse. Net voor we deze Vlaamse col dienden aan te vatten, draaiden twee e-mtb’ers voor ons in. Blijkbaar was hun bolide niet begrensd op 25 km/h want zij namen Kris DB en Lander tegen een verschroeiend tempo mee naar boven. Echter net voor het steilste stuk sloegen zij linksaf richting Kartelobos en moesten Kris en Lander het onder elkaar uitvechten, echter ondertussen op de hielen gezeten door Jo, Senne en ondergetekende. Bij gebrek aan spiermassa, die zij in de toekomst nog wel zullen bijtrainen, kraakten youngsters Lander en Senne onder het beukend geweld van Kris DB. De ademhaling van Jo verraadde op dat moment ook al een acute aanval van inspanningsastma maar plooien deed hij niet. Hij is op een jaar tijd dan ook een rugzak met meer dan 20 kilo kwijt geraakt. Het deed deugd aan het hartje van de veteranen dat ze de twee tieners hadden kunnen pijn doen. Kris DB kreeg na de rit trouwens nog de bolletjestrui omgord.
Nog vlug pikten we een passage aan sponsor Fietsen Loomans mee. Hij verdient ook wel een hart onder de riem, nu de aanvoer van fietsonderdelen zo droog staat als de tapkraan bij Ingrid. Een andere sponsor - uitvinder van de regel van Dries - die tevens deel uitmaakt van het rollend materieel van de WTC had forfait gegeven wegens andere verplichtingen, met zijn echte vrienden. Begrijpelijk dat hij afhaakte, aangezien vandaag in het parcours de bocht zat die sinds vorig jaar na zijn valpartij naar hem is vernoemd.
Wanneer wij met de Z-ploeg het Meldertse-dorp bereikten, bleken de vliegeniers toch al een tijdje geland (een minuut of 2). Bill, had al een medisch encyclopedie doorworsteld want hij wist ons nog te vertellen dat een slaapzak minstens even irritant is als een tennis-elleboog. U ziet, beste lezer, wat een zuurstoftekort ingevolge te snel fietsen voor gevolgen kan hebben voor het menselijk brein. De O-ploeg was slimmer geweest, en had even ter hoogte van de lokale Spar (met hoofdletter) de noodrem getrokken om een six-pack Jupiler in te slaan. Deze verorberden ze met hun bubbel aan de dorps-zandsteen. Het gezellig karakter van ons fietsclubken werd weer mooi geëtaleerd.
In trieste stemming scheidden daarna onze wegen. Zonder infuus van gerstenat na de rit, op de O-ploeg na, of zonder suikerwafel, bitterbal of fricandon in de maag maar met onze vijf euro nog in de achterzak, keerde iedereen huiswaarts. Hopelijk kunnen we snel weer in iets grotere bubbels fietsen, dan duurt het ook langer eer ge een kopbeurt moet doen en hopelijk kunnen we ons snel weer neervlijen op het zonovergoten terras bij Ingrid. Want we zouden begot “dingen” nog beginnen missen!
Tot volgende week!
El Churto
ps: voor sommige leden lag het tempo duidelijk te hoog ….