Daags nadat Pogacar een bovenmenselijke inspanning leverde om Roglic van zijn gele troon te stoten, moest er bij de meeste WTC-leden toch ook wel even de riem af. Zo drie weken in de zetel hangen om de Tour te volgen, gevolgd door een avondlijke inspanning om Vive Le Vélo én de Avondtetappe uit te kijken zonder in slaap te vallen, kruipt dan ook wel serieus in de kleren. Daarom dat wij onze rit planden naar het autoloze maar niet zo coronavrije Brussel. We zouden tegen een gezapig toeristentempo de toeristische trekpleisters onzer nationale hoofdstad gaan bewonderen zonder risico te lopen omver te worden gereden. Alleen waren er eerder deze week enkele onverlaten onder onze leden die alsnog roet in het eten trachten te gooien. “Ja met diene corona in Brussel, is dat wel veilig zo daar in open lucht losdoor de hoofdstad bollen?”. Met als gevolg dat Jo, de parcoursbouwer, overuren kon doen. Manneken Pis: schrappen wegens te veel volk en bijgevolg te veel risico! De Grote Markt, te veel toeristen die vanalles meebrengen van hun thuisland, bijgevolg onveilig en bijgevolger nog meer risico en dus schrappen! ’T Atomium : hebben we al eerder op ’t seizoen gedaan, bijgevolg : was al eerder geschrapt! Zou er dan nog wel iets overblijven om te bezichtigen?
Maar Jo zou de Jo niet zijn moest hij geen oplossing hebben gevonden. Brussel zou het worden, no matter what! In ieder geval daagden er zesentwintig fietsminnende WTC’ers en aanverwanten op. De president zou bijgevolg weer een ganse rit met een erectie rondrijden van trotse fierheid. Zijn uitstulping kon later misschien nog van pas komen, mocht blijken dat Jo, de passage door Rue d’ Aerschot niet zou hebben geschrapt. Naast onze twee jonge, nieuwe leden van amper vijftien lentes, daagden wederom nog twee youngsters op. Bovendien had Carine er een heuse gezins- en familie-uitstap van gemaakt, want naast partner Jimmy, schoonbroer Bill en zoon Robbe had ze ook nog broer Kris meegebracht. Ze kunnen begot al een eigen club binnen de WTC beginnen! Iemand moet het hen wel nog zeggen dat de familiekorting al lang is afgeschaft bij het betalen van het lidgeld.
Desalniettemin trok onze machtige trein zich op gang naar de Belgische wereldstad. Davy had vermoedelijk wat zenuwen, nu hij eens niet met zijn trein Brussel zou bezoeken dan wel met zijn Stevens-vehikel. Net voorbij Asse reed hij al lek. Bill moest met drie man worden tegengehouden of hij trok de band er met zijn tanden af. Gelukkig deed hij het remplacement - op weg naar de hoofdstad moet er al wat Frans worden geoefend - dan maar met zijn handen. Davy beloofde Bill van contentement een coupe’ke te betalen bij de dames van lichte en iets zwaardere zeden.
We waren nog maar net Bekkerzeel door, of daar viel alweer een gat. Niet in Davy zijn band maar in ons peloton. Tiffany haar schijfrem bleek harder te slijpen dan de slijpschijf van Guy maar Jimmy regelde “op e rappeken” de rem af en net na heuse wegenwerken werden de troepen gehergroepeerd. Dwars door Molenbeek vielen wij de hoofdstad van rechts aan, allez ’t is te zien van waar ge kijkt of komt. ’t Kon ook van links geweest zijn. In ieder geval hadden wij van “in den beningenning” heel wat bekijks met ons groot peloton. Er werd al eens een iPhone of Gopro ter hand genomen door de passanten om ons immens peloton op de gevoelige plaat vast te leggen.
Jo stuurde ons aanvankelijk via lommerrijke boulevards en sjieke avenues om ons toch maar niet te veel in contact te laten komen met de Brusselse inboorlingen. Hier en daar moest er al eens een trottoir worden opgesprongen of een slapende dakloze ontweken. Maar het eerste uur leek Brussel nog in lockdown. Eens we echter ter Kamerenbos bereikten, werden we omsingeld door joggers, skaters, monowheelers, segway’ers (moeilijk woord) en andere fietsers. Den Bill, niet vies van een al dan niet geslaagd “lolleke” poseerde nog even met een vervaarlijke slagboom tegen de borstkas, deed alsof hij tegen de achterkant van een lijnbus was geknald en sprak iedere joggende of fietsende vrouw met een vetpercentage onder de 30 percent, aan. ’t Is toch zo ne socialen.
Het parcours voerde ons verder via het Koninklijk Paleis, waar Filip, eveneens schrik van een dikke vallink, ons nu niet stond toe te wuiven. Achteraf vernamen wij dat hij net op zijn “floeren Burberry-sletsen” om crèmekoeken was voor zijn Mathilde. Nu Elisabeth in ’t leger zit en zij een mondje minder moeten voeden, kan er op zondag al eens een koeksken aan af.
Vervolgens deden wij onze obligate fotoshoot bovenop één der Brusselse heuvels waar wij zicht hadden op The Brussels Eye, het gekende reuzenrad. Hierna doken we via de kasseien van de Marollen naar de Botanieken Hof en zo richting Noordstation. Toen onze koplopers de Rue Brabant indoken en Rue d’Aerschot links lieten liggen, stegen er kreten van verontwaardiging en teleurstelling op uit het peloton. Gelukkig sloegen we halverwege af naar links en werd ons het upper-class gedeelte van de Aarschotstraat alsnog geserveerd. Ons gemiddelde kreeg hier een flinke knauw want een straatveegmachine versperde ons zowaar de doorgang. Bijgevolg moesten wij stapvoets vorderen. Drie moderne straatvegers met bladblazers bliezen dan ook nog eens alle schaam - en andere haar omhoog recht in onze ogen. De lokale dames , bij wie blijkbaar net als vorig jaar de airco collectief kapot was, gezien hun weinig om het lijf hebbende klederdracht, wuifden ons wederom vriendelijk toe. Ze herkenden ons vermoedelijk nog van vorig jaar, en sommigen onder ons nog van gisteren. Eén der dames had zich niet goed voorbereid en zat met een voetbaltruitje van Ronaldo achter haar vitrinage. Had ze nu een Jumbo-Visma-trui van Van Aert gedragen, had ze al heel wat meer kans gemaakt bij de WTC. Maar met vier vijftienjarigen in de buik van het peloton, die hun ogen uitkeken alsof ze net het record op Fortnite hadden gebroken, konden we niet anders doen dan verder rijden. Eén der youngsters stelde echter wel voor de vaste trainingstoer langs daar te laten passeren.
Na deze spannende, hete passage reden we de hoofdstad uit via de fietsostrade richting Asse. Joris - zijn pilletjes begonnen stilaan te werken - kreeg de niet meer te onderdrukken neiging het tempo omhoog te trekken. De President voelde dat hij de greep op de groep aan het verliezen was en zag dat sommige hun testosteron na de aanblik van zoveel verse vleeswaren ongekende pieken scheerde, waarna hij zijn fluit ter hand nam - niet die in erectie maar die om op te blazen - en gaf twee korte fluitstoten. Hét signaal dat de strijdwagens op volle kracht mochten vooruit stormen. Groep twee zou gezapiger richting Meldert rijden.
Het jonge heir volgde aanvankelijk in het wiel van doorwinterde ex-coureur Jimmy. Helaas kunnen onze jonge vrienden nog niet de versnelling rondtrappen die onze ex-renner al fluitend rondmaalt. Eén voor één moesten zij de rol lossen en werden opgepikt door Kris DB die voor de gelegenheid zijn mountainbike met wegbanden had getooid. Vooraan werd de kopgroep stilaan herleid, eerst tot zes, dan tot vijf en uiteindelijk nog tot vier. Op Doment gaf Jimmy er nog een lap op, ondergetekende kon nog net naar zijn wiel springen en Joris dacht Peter de kastanjes uit het vuur te laten halen, maar hierdoor miste hij de juiste trein. Al zijn poer gespaard en toch niet kunnen schieten, zou dat de rode draad zijn? Toen Jimmy en ikzelve ondertussen al keuvelend de Kerkberg opfietsten, bleek Joris zijn pilleken nog niet uitgewerkt en stoof hij ons voorbij, schuimbekkend roepend dat de meet aan Ingrid lag. Tja zou ik hierover nog moeten uitweiden, of inkt aan verspillen? Ik dacht het niet…
In ieder geval zat het terras na de rit wederom gezellig vol, weliswaar op een veilige onderlinge afstand, hetgeen logisch is. Ge kunt onmogelijk met twintig mensen op minder dan anderhalve meter van iedereen gaan zitten, bijgevolg was het sowieso veilig. Bovendien werden de kaasblokjes met prikkers tot ons genomen en niet met de naakte vingers. De flesjes en glazen werden op natuurlijke wijze ontsmet aangezien de alcohol die eruit, in onze mond stroomde alle bacteriën, virussen en microben terstond vernietigde. Nog vlug werd er een coronastrategie afgesproken voor de kroegentocht van volgende week en werd er nog duchtig bijgetraind voor deze zwaarste rit van het seizoen.
Het spreekt voor zich dat er van de kroegentocht om privacyredenen geen verslag zal worden gepubliceerd. U zal vermoedelijk alles wel kunnen volgen in de laatavondjournaals van volgende zaterdag.
Tot volgende keer!
El Churto