U, als trouwe lezer, vroeg zich waarschijnlijk wel al af waar het verslag van afgelopen rit ergens was gebleven. Was deze terecht gekomen in de spam, de fire-wall of ergens blijven hangen tussen bovenkant bak, onderkant zak? U bent door de jaren heen zo verwend geweest dat U al het verslag van de rit kan lezen alvorens wij onze tweewieler tegen de gevel van ons stamcafé hebben geplaatst. Tegenwoordig moet alles sneller en sneller. Ouders verwachten dat de baby al geboren is alvorens de paringsdans is ingezet, dat de kleine spruit al een marathon kan lopen alvorens hij of zij kan kruipen, dat het master-diploma al binnengehaald is alvorens de eerste woorden zijn uitgesproken, en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. De Standaard is, dat Het Laatste Nieuws al oud nieuws is alvorens de eerste letters gedrukt zijn in Het Nieuwsblad. Aangezien ondergetekende niet zo begaan is met de social media, Facebook, tik-tok, Instagram, Strava, neemt het schrijven van dit verslag iets meer tijd in beslag dan onze eindredacteur. Maar eens begonnen, is half geëindigd.
Over naar de orde van de dag, zondag 6 juli 2025. In het weekend waarin de grootste wielerwedstrijd van de wereld van start ging, de Ronde van Frankrijk, en waarbij Jasper, de vlam van Ham, Philipsen meteen ritwinst en gele trui pakt, de welpen van Remco, de bulletvan Schepdaal, Evenepoel zich in slaap lieten wiegen en de vrouw van mogelijks tourwinnaar Jonas, garnaalgeurtje, Vingegaard haar wetten stelt en zich begint te moeien met de ploegtactiek van manlief, is de aanwezigheidslijst van onze zondagse rit invullen, deze keer een nat kunstje. 6 mannen stonden er aan de start van de vlakke rit richting Temse. Wellicht waren de dames van ons clubken zo beschaamd over het gedrag van mevrouw Vingegaard, dito manager, dat zij liever bij de airco bleven zitten, dan onze klaagzang hierover te moetenaanhoren.
Ondertussen is Jasper Philipsen uit de tour gecrasht en is hij al op de inox operatietafel beland in Herentals, heeft de zoon van Adrie Van Der Poel de gele leiderstrui overgenomen en heeft Edward Theuns al een eerste gele kaart op zak. Gele kaart? Wordt dit niet gebruikt in het spelletje waarbij 20 personen achter een balletje lopen en waarbij er langs beide zijden van het grasveld nog iemand staat die probeert met veel te grote handschoenen dit balletje uit een goal te houden. Ik heb de interesse in deze balsport verloren op het moment dat Jean-Marie Pfaff het ludieke Beveren inruilde voor FC Bayern München. Voor alle duidelijkheid, wanneer een renner, 2 gele kaarten krijgt voor een gevaarlijk maneuver, moet hij de Tour verlaten. Enkel is men blijkbaar vergeten, in tegenstelling tot bij het spelletje met 22 man, dat men met meer dan 120 renners op de baan is, waar nog eens volgwagens, motoren, supporters die de helft van de rijbaan inpakken, rotondes, verkeersdrempels, wegversmallingen en nog andere natuurlijke obstakels achter elke hoek of scherpe bocht liggen. Dat dit ook geen 90 minuten duurt maar soms oploopt tot 5 uur van hectiek waarbij al eens een schouderduw of kopstoot wordt gegeven. In ieder geval, stof tot nadenken.
De eerste where abouts van de leden liepen in de loop van de week al binnen als water bij een overstroming in een laaggelegen kelder. Moest de kelder hooggelegen zijn, was het een zolder. Jos reed het asfalt in Italië aan diggelen zodat ze daar vanaf nu overal grindwegen aan het leggen zijn, Kurt was de bosbranden aan het bestrijden op één af ander Grieks eiland en Jo kamde de balharen in Wimbledon. De haren op de tennisballen wel te verstaan. Van deze leden mocht de plaats van verblijf geweten zijn, de andere leden zouden, bij vermelding van locatie, mij een proces aandoen wegens artikel AVG van de schending van de privacy.
The magnificent seven minus one, waren Peter, Dirk, Pascal, Jelle, André en ikzelf. Toch vertrokken we met goeie moed richting de eerste en laatste helling van de dag, de Lepelstraat in Dau. Via Merchtem ging het richting Sint-Amands om via Oppuurs richting Bornem te rijden, zo Temse te bereiken en via het gezellige dorpje Weert terug te keren richting Oppuurs. Vandaar de uitdrukking, “keer me keer Weert”. Via Buggenhout zouden we terug naar Meldert rijden. Regen was voorspelt, regen hebben we gekregen. Eerst gedruppel, dan stijgingsregen die overging naar stuwingsregen en uiteindelijk werd frontale regen ons deel. Een regenjas werd opgedist uit de rugzak van Jelle, maar deze keer had hij er beter een paar zwemvliezen en een snorkel in gestoken. Na enkele kilometers waren onze schoenen zo doorweekt dat bij elke gegeven trap, spontaan het geluid van pletsende eenden in de modder te horen was. Er wordt weleens gezegd dat water steeds zijn weg zoekt, wel deze keer kwam het water terecht waar ik het liever niet heb. Er was nog net geen sprake van een lavement. Wie wel in zijn nopjes was met dit weer, was Dirk. Hij dreef het tempo zo hoog op, dat we hem meerdere malen moeten aannamen hebben om de snelheid iets te laten zakken. Zijn verklaring voor zijn exploot was zuurstof, zuurstof en nog eens zuurstof. Zuurstof in de lucht, zuurstof in de bloedbanen maar vooral zuurstof in het bier op de festivalweide van Werchter. Gelukkig voor ons heeft Dirk geen festivals, buiten Baardegem Faubourg, meer in het verschiet. De enige die Dirk van antwoord kon dienen was Peter. Ik bevond me in het gebied van hangen of wurgen, Jelle in de zone van buigen of barsten en Pascal in de zone van, raar maar waar, hoe rapper ik thuis ben, hoe beter. Bij een blik op het aangezicht van Pascal, schoot me plots het beeld van de zangeres van de Belgische formatie Technotronic, pump up the jam, door mijn hoofd. Weliswaar niet de huidskleur van deze dame maar haar blauwe lippen. De lippen en niet de schaam…
Wanneer Pascal voorstelt om rechtstreeks naar huis te rijden en geen tussenstop te maken bij Rufin, nouveau genou, Baeyens, dan weet je dat we doordrenkt waren. Zelfs een voorstel om iets te gaan drinken IN Meldert vijver in plaats van AAN Meldert vijver, kon hem niet paaien. Pascal sloeg dan ook huiswaarts af zodra hij een bordje Baardegem zag. Nog enkel stuiptrekkingen en verzuring op de Europastraat en wij waren ook binnen. Volgende week zal de after-ride wellicht dubbel kunnen tellen.
Aangezien we niet in ons bezit waren van een onderwatercamera, zijn er ook geen beelden van deze heroische rit en zult U mij moeten geloven op het geschreven woord.
Tot de volgende, hopelijk droge, rit.
De PDG.