De dag voor de Nationale Feestdag, de 20ste juli dus, kondigt zich meestal niet aan als een dag van grootse gebeurtenissen. Deze zondag bleek op sportvlak dan toch een “nijlpaard” in de rijke Belgische koersgeschiedenis te worden. Timmeke Wellens had deze dag aangestipt als dé dag in de Tour 2025 waarin hij een gooi zou doen naar de dagzege. Ware het niet dat “Vocsnor” Campenaerts net hetzelfde had gedaan, maar dan op zijn kalender uiteraard. Wellens en Campenaerts raakten beiden in de vlucht en wat volgde was een staaltje van Wellense coolness. De ganse rit zat hij te linkeballen, deed alsof hij van zijn baas, TadejPogacar niet mocht meewerken, veinsde vermoeidheid en op een onbewaakt ogenblik, stoof hij er vandoor, zijn vluchtgezellen met lege handen achterlatend. Na een werkelijk majestueuze solo rondde hij zijn huzarenstukje op sublieme wijze af met ritwinst. Uiteindelijk zou de Vocsnor nog tweede worden en Alaphilippe won de sprint voor Wout Van Aert voor de derde plaats en juichte alsof hij de rit gewonnen had.
Maar dat was dus allemaal in de namiddag, in de voormiddag was het eerst onze beurt om de dagzege trachten weg te kapen, in een peloton dat de laatste weken krimpt onder de hete zomertemperaturen. Met tien stonden we aan de start waarvan met Stefano Di Longo, Yentl, Katrien en André, vier B’kes en zes A’kes. Er bleken nog heel wat WTC-dochters-en zonen “op marode” in binnen-en buitenland. Ook was er wat neerslagdreiging aangekondigd, maar het bleef uiteindelijk zo droog als de “droge sassissen” van Coppens die al een vijftal jaar geniet van zijn beenhouwerspensioen. Jo had nochtans des morgens al een bericht gestuurd om, gezien de regendreiging, met z’n allen de kleine toer te rijden. Gelukkig kon ondergetekende dit nutteloos idee uit Jo’s nog slaperige hoofd praten. Want hijzelf had begotéén zeer schoon toerken ontworpen. Niet zo ver rond Aalst maar wel op wegen die wij amper eerder hadden aangedaan. Dat er eens een kasseistrook, een stuk gravel en wat slechte macadam inzat, hebben wij met de mantel der wtc-liefde bedekt. Oké we moesten al eens wat draaien en keren maar zolang Bill het leven van de coureurs van de Tour de France zuur maakt door zijn niet aflatende stroom van aanmoedigingen in het West-Vlaams, kan hij geen kritiek geven op het ritontwerp omdat er geen kilometer rechtdoor inzit. We beloven plechtig dat we er volgende week iets zullen aan doen.
Een eerste baken in de rit deze morgen, was de houten fietsbrug over de spoorweg in Welle. Meestal zit dit op het einde van een rit , maar nu had Jo deze architecturale houten parel in het begin gelegd, en heeft het dan misschien heel veel geld gekost, het was de investering meer dan waard. Met een daaropvolgende klim naar de radar in Denderhoutem zat er al een tweede, letterlijk hoogtepunt in de rit. Via Heldergem ging het langs prachtige landwegen naar Aaigem en verder naar Erpe-Mere, Ottergem, Vlekkem, …Ik zit mij nu wel even af te vragen : als ik “een vlek em op mijn em” draag ik dan een “Vlekkem”? Allez, om maar te zeggen dat niet al mijn mopkes van het niveau zijn van pakweg een Alex Agnew of Wouter Deprez.
Onderweg was ondertussen wel al gebleken dat Jos en Peter de Tim Wellens en de Victor Campenaerts van onze rit waren qua conditioneel niveau. De Scalle was net terug van een weekje ricard, rosé en Brettoens bier “tasten” en zijn vormpeil had weliswaar een curve gemaakt maar het was eerder een neerwaartse, althans dat beweerde hij toch zelf tenminste. Kris DB, was tijdens de rit stilaan wat meer op zijn horloge beginnen kijken want hij diende een acte de présence te gaan doen op het Beach Festival na alweer een schitterende uitslag van dochter Yentl. Hij keek dan ook vol spanning uit naar het optreden van Pommelien Thijsdie hopelijk haar “Vuurwerk” wat zou matigen opdat daar ook het hoofdpodium niet in de fik zou vliegen. Op maandag zou Kris DB in het gezelschap van Stefano Di Longo trouwens richting Helmond in Nederland fietsen. Wie mee wil, sluit gerust aan om 8 uur aan de kerk van Meldert.
Ondergetekende ervoer tijdens de rit nogmaals dat hagen scheren daags na een weekje reetzitten op congé niet bevorderlijk is voor de onderrugspieren en een put ter hoogte van Westrem versterkte de zeurderige pijn dan ook met factor 3. Maar hey, “No pain no gain!”.Via de fietsostrade van Erpe-Mere, de Onnenbossen van Serskamp en Aalst bereikten wij alweer ons eigenste Meldert waar Dingen zijn knie ondertussen al serieus aan het herstellen was, dit omgekeerd evenredig met de curve die zijn gehoor maakt. Had hij zoveel consumpties gebracht als dat wij onze bestelling moesten herhalen, iedereen had daar direct met drie spa’s, vier pilskes en twee Krieken gezeten. Dingen vond ter plekke dan ook een nieuwe challenge uit die wellicht één dezer viraal zal gaan : ”In een appel bijten, zonder tanden” zal inslaan als een bom, dat de appel echter onder de vorm van “appeltrot” in een bokaal moet zitten, was hij er vergeten bij te zeggen.
Met een dreigende regenvlaag in het vooruitzicht werden de laatste vloeibare versnaperingen iets sneller dan anders in de respectieve keelgaten gegoten en eindigde een prachtige rit alweer na het gezellig samenzijn, weliswaar “en petit comité”!
Tot volgende week als’t God belieft!
El Churto