De Langste Rit, Meldert-Meldert-Meldert-Meldert, eindelijk zou het er deze zondag eens van komen! 188 kilometers van Meldert naar een ander Meldert, van daaruit nog naar een ander Meldert en dan terug naar ons eigenste Meldert! Parcours? Check! Begeleiding? Check! Bevoorrading? Check! Stopplaatsen om iets te eten en te drinken, ook check! De conditie, driedubbele check bij iedereen, zelfs mét een bezoekje aan de osteopaat, de dopingdokter en den bieruitzetter. Al drie jaar spreken we er over, en slechts twee voormalige leden deden het ons voor. Nu zou het er van komen, eindelijk! Op de zaterdagavond-bbq werd het alcoholverbruik beperkt tot enkele verwaarloosbare glazen, het vleesverbruik tot één luttel stukje kippenfilet, en de wekker werd gezet zodat we zeker tijdig in ons bed zouden liggen! Alles dus minutieus voorbereid!
Maar…plots kwamen er op zaterdagavond onheilspellende berichten uit onverwachte hoek binnen : het medisch WTC-bulletin meldde een onzekere kopman, een ander trouw lid kampte met een ontsteking in één of ander kniegewricht, nog een andere vertrouweling kampte met gelijkaardige ongemakken, en nog een ander lid was op prospectie op Graspop waar hij even ging aftoetsen of een ritje naar Dessel een valabel doel zou kunnen zijn, het WTC hittegolfplan was ook al in gang geschoten aangezien de temperaturen zouden flirten met de 30 graden en meer… Tegen alle verwachtingen in werd er plots voorgesteld om, en hou u nu vast aan uw koersbroekbretellen, De Langste Rit voor het derde jaar op rij uit te stellen! U leest het wel degelijk goed! Er werd uit geheime hoek naar de rode telefoon van de President gebeld en nog voor het 20 uur was op zaterdagavond, was dat daar al “en petit comité” bedisseld dat de Langste Rit zou geannuleerd worden. Daar zaten we schoon met onze aangekochte voorraad “sportbarrekes”, kersen-en cornichonsap en overschot van de kippenfilet!
De strak afgetrainde, minutieus voorbereide leden, werden door een donderslag bij heldere hemel getroffen, of was het eerder een bliksem, want de donder kan niemand treffen, ontkurkten dan maar een derde grote fles Sensalost op de bbq, gooiden er nog wat spekfakkels, hamburgers, merguezekes, filet pures, beenham, en andere cholesterol verhogende lekkernijen op het vuur en sloten de ondertussen copueuze bbq af met menige Amaretto on the rocks. Waarom ons nog sparen als de langste rit toch afgelast werd en wij wellicht zouden genoegen moeten nemen met één of ander marginaal ritje naar De Donk. Het verdriet en de ontgoocheling werd bij menig lid tot in de late uurtjes weggespoeld met drank en aanverwanten.
En ja, inderdaad, toen de route werd doorgemaild die als alternatief voor De Langste Rit zou dienen, bleek het dus effectief naar de kunstmatig aangelegde vijver van Overmere te gaan, de Donk dus. Niet de Donk van Oudenaarde, want daar is er ook één, maar de Donk van Berlare/Overmere, in den hof van Karel De Gucht! Vaneir dus, want het was slechts twee of maximaal drie weken geleden dat we naar die contreien fietsten. Maar nog was de kommer en kwel niet gedaan met de keuze van de rit, bleek het parcours wederom een gedraai en gekeer te zijn op een bollekeszakdoek van de aanstaande Pikkeling, dit tot groot ongenoegen van Bill die enkel van draaien en keren houdt als hij zijn Tomahawk-steak aan het bakken is!
Maar desalniettemin daagden er deze zonovergoten, reeds plakkerige zondagmorgen 15 leden op. Zelfs Erwin had de moeite genomen zijn sectionaal poort omhoog te halen, zijn loopbrug neer te laten en met zijn koersfiets zijn wal en de straat over te steken! Dat was al maanden geleden, maar nog steeds scherp als een roestvrij stalen mes van Solingen, sloot hij naadloos aan bij de andere atleten van de WTC.
Bij de B’kes hadden Els, Yentl, André en Kris DB zich voorgenomen ergens onderweg te stoppen voor een toeter met crème of een pannenkoek, of misschien wel beiden samen. Of dit in André’s strakke voedingsplan zou passen, zou na de rit dan wel blijken. De A’kes trokken zich ook, al dan niet met de nodige tegenzin op gang om naar de Donk te fietsen. En van dan af was het draaien en keren begonnen. Links, rechts, links, links, rechts, rechts en dat bleef maar duren…de bbq van de avond ervoor kwam al refluxgewijs even piepen tot in de keelholte en ook de Amaretto maakte opnieuw zijn opwachting. Reeds na 30 kilometer bereikten we de zonnige oevers van de Donk-baai en in de schaduw van de miljoenenappartementen op de oever, flitsten wij het meer voorbij. Vervolgens was het uitkijken op één van de slechtste macadam banen van Vlaanderen en ver daarbuiten met daaropvolgend een stuk kassei, waar nu ook de kippenbrochettes en hamburgers naar boven opschoven.
Het leek wel of alle fietsclubs uit de omstreken hun langste rit hadden uitgesteld want we kruisten de ene ploeg na de andere, de ene al minder vriendelijk dan de andere. Het is nog steeds niet als bij de motards die elkaar bij het kruisen begroeten, bij fietsende concullega’s is het nog steeds bon-ton om elkaar straal te negeren. U ziet, ik probeer de beschrijving van deze oersaaie rit wat te rekken, want afgezien van voormelde kassei was er geen hol te beleven!
Of toch wel, want op de terugweg zat Bill plots met een leegloper, zijn band dus voor alle duidelijkheid. Hét signaal om de nieuw aangekochte mini-compressor, band-opblaas-dink uit te testen. Vooraf de druk instellen, darmpje over de souspape, op start drukken en dat spel blaast de band in een minuut of twee naar 5,5 bar. Alstublieft! Zelfs criticaster en professioneel scepticus Bill, was danig onder de indruk van zoveel Chinees vernuft! Ook de anderen waren als aan de grond genageld bij zoveel Aziatische high-tech! Onmiddellijk werden er zotte prijzen geboden om het kleinood over te nemen maar dat werd met klem genegeerd!
Vervolgens moesten we nog door Belle Broek uit de wind gezet door tractor en kar en via de Blijstraat, hoewel zo blij waren we nog altijd niet, en via de Lange Root ging het terug richting Meldert, neen niet het Meldert bij Hoegaarden, of het Meldert bij Diest of nog een ander, neen gewoon Meldert bij Aalst. Gelukkig was Dingen “en plein form” deze zondagmiddag en serveerde hij onmiddellijk Gino’s en Spa’s alsof hij nooit anders had gedaan. Met deze temperaturen werden de smeltkazekes en salmonella salamikes achterwege gelaten en werden zij vervangen door koeken van alle aard. Kort erna streken Els en Kris ook neer op het terras met nog wat vanillecrème rond mond en neus. Een aangekondigd onweder bracht roet in het eten en deed ondegetekende besluiten eieren voor het geld te kiezen en voor de regen huiswaarts te rijden. Afgezien van drie druppels deed het uiteindelijk just niks. Weer minstens twee Rodenbachskes door de neus geboord! Ja eens het noodlot en het ongeluk zich aankondigt…
Wie weet welke rit er volgende week wordt uitgesteld omdat het dertig graden is, de wind uit de verkeerde richting komt, er te veel hoogtemeters inzitten, … Dat leest u ongetwijfeld in een volgend verslag!
El Churto