Wekenlang valt er amper iets van regen, de omgeploegde akkers verworden tot stoffige vlaktes, tot wanhoop van de landbouwers, het grondwater is gedaald naar alarmerende laagtes, mijn geraniums hangen zo slap als de oogleden van Tom Waes na een nachtje doorzuipen, maar dit alles heeft ook zijn voordelen! Zo dagen iedere zondagochtend de WTC-leden op met een glimlach al even stralend als de lentezon. De tweede week op rij scoren we 15 enthousiastelingen, verdeeld over 5 B’kes en 10 A’kes, hoewel de Scalle de A’kes blijft de B’kes noemen en de B’kes de C’kes, want André doet dat ook in zijn titels op Strava. André was er trouwens niet bij na een wandelingsken van 45 km langsheen de Belgische kust. Dan begrijp ik dat hij paste voor de bergrit die onze eigenste Keizer van De Virtuele Wegwijzer had ontworpen! Maar met zo een lekker weertje, zag iedereen het meer dan zitten. Nog even hielden we een minuut stilte, allez eerder 15 seconden voor onze Presidentiële Heerlijkheid die in Vietnam al menig zieltje heeft bekeerd tot de WTC-religie. Voor een gratis doktersconsult bij dokter Christa, laten die mannekes zich daar bekeren als tieners tot TikTok. Ze hebben het ginder trouwens niet onder de markt, mottige landschappen, slecht eten, cafés vlakbij de spoorweg, pffff ze mogen het hebben, gelukkig keren zij eerstdaags terug. Die drie weken leken voor hen dan ook precies drie maanden.

Bij het luiden van de pauselijke kerkklok van Meldert, zetten Katrien, Yentl, Stefano Di Longo, Dirk en Yves als eersten aan (niet te verwarren met Kris en Yves voor alle duidelijkheid). Al snel volgden ook de A’kes want het was maar beter tijdig vertrekken met al die hoogte meters in het verschiet en het weer kan snel omslaan in de bergen. Maar voor iedereen vertrok, diende Jelle nog door een erehaag van applaus naar aanleiding van de aanschaf van een “nief reesmasjien”. Na een eerder ludiek bedoelde vermelding in het vorig verslag, tastte hij op maandag diep in zijn zelfgemaakte buidel en stond hij al voor openingsuur op de drempel van Van Eyck met het water in de mond. Gezien zijn zuiderse looks, kon het dan ook niet anders dat hij zich een Spaanse Merida aanschafte, nu zijn ze bij Van Eyck ook van hun laatste winkeldochter af. Niet alleen verscheen hij met een nieuwe bolide, ook de met zijn rug vergroeide rugzak als was het zijn siamees tweelingbroerke, was vakkundig en chirurgisch verwijderd. We zouden het geweten hebben onderweg, dat hij spoorslags tien kilo minder moest meezeulen.

Peter haalde ook nog net het startschot en de Fré traditioneel, net niet en moest zijn beste pijlen van in den beginne al verschieten om ons in te halen, hetgeen geschiedde aan de voet van de Notstraat in Asbeek. Aanvankelijk was de rit lichtglooiend en zat de sfeer er meer dan goed in. Af en toe moest er even aan de teugels worden getrokken zodat de achterhoede ook weer kon bijbenen maar over het algemeen werd er niet te zot gedaan en de Scalle had dan ook maar zeer weinig problemen om te volgen, dat pilsken na aankomst zou hij even snel kunnen bestellen als de rest.

Het was eigenlijk pas in de buurt van het kerkhof van Halle, of het nu Halle A, B of C was van in de tijd van de Oktoberfeesten, ik wil er vanaf zijn, dat de miserie begon. Na een haakse rechtse bocht, lag daar de Brabantstraat voor ons, kilometers lang kasseien, met de eerste anderhalve kilometer kassei bergaf zonder berijdbare betonstrook ernaast. En mijn Chinese play-back Pinarello kan al evengoed tegen Flandrienstenen als de Chinese voituren van Build Your Dream en andere vierwielers vol “spaaiweir”! Rammelen dat dat doet op die kasseien, alsof er alle 50 meter een onderdeel de graskant invliegt. Maar niets is dus minder waar é, net als de Europese laagvliegers haalt een Chinees ook in zijn geheel de streep, dat beweegt gewoon allemaal wat meer om carbonmoeheid te vermijden.

Op de terugweg zat in ieder geval de wind al in de rug, de heenweg hadden we hier en daar een stuk steenweg achterover moeten slaan, maar voor de rest was het een rit om duimen en vingers bij af te likken, hetgeen ge best doet na de rit, want tijdens zou men kunnen vallen. Dat de parcoursbouwer duidelijk nog een carrière ambieert in de klimmerswereld, bleek uit de hellingen die elkaar snel opvolgden in de finale. De Tuitenberg hakte er dan ook al wat meer in dan de rest, en net op deze monsterlijke col, haalden wij de B’kes in. Yves had er de rest afgekletst en stond zich op de top al een senseo te maken en een sigaret te rollen, hierbij duidelijk zijn ambities om de A’s opnieuw te vervoegen niet onder stoelen of banken stekend.

Op het einde van de rit volgde ook nog de Eksterenberg in Essene, en hier gooide Jelle al zijn troeven op tafel en snokte aan de kop als Ine Beyen aan Ruben Van Gucht zijne micro. Maar nog voor de klim echt begon moest Jelle nog even deemoedig het hoofd buigen voor de machtsontplooiing van Kris DB, Fré, Peter, Jos en de rest. Daarom dat Jelle na de rit nog snel 30 kilometer is gaan bijtrainen terwijl de rest al aan den Orval en Rodenbach zat! Uiteraard heeft hij hierdoor het bezoekje van ons aller vriend Jean moeten missen, die ook nog een duit in het hartzakje kwam doen. Neen serieus nu, onze copain is herstellende na een medische ingreep en zal zich in alle rust prepareren om weer de oude krijger te worden. Toen hij hoorde zeggen dat zijn medicamenten alleen in het buitenland te krijgen waren, sprong hij al direct op zijne vélo om zich in Holland te gaan bevoorraden bij één of ander obscure dealer, gelukkig kon dokter Brugada hem nog net van zijn vélo sleuren en roepen dat hij zelfs het gras niet mag afrijden. Gelukkig groeit het niet met die droogte, of Patricia kon er dat ook nog bijpakken bij al de rest van het huishouden, de was en de plas, de sportmassages, de afweging van zijn eten, de aanvulling van de Orvalvoorraad en noem maar op. Nee, nogmaals serieus, wij wensen onze makker al het beste en een zeer spoedig, volledig herstel toe!

Hopelijk heeft onze PDG voor volgende week wat loempia’s voorzien uit het verre Vietnam, want de carré-confituurkes van de Delhaize werden allemaal door Bill meegenomen als cadeau voor zijn ma haar moederdag, en Ingrid zal nu ook wa bloembakken vol “stinkerkes” moeten missen. Ik had bijna gezegd Afrikaantjes maar dat mag niet meer é, da zeggen tegen “stinkerkes”. Waar gaat dat toch naartoe jongens? Dat gaan we volgende week dan wel zien waar we heen fietsen!

El Churto