Ongeveer gelijktijdig stonden op zondagochtend de wekkers van de wtc-leden en van de Meldertse neo-prof Gil Gelders. Alleen moesten onze leden hun ontbijt voor de rit zelf prepareren terwijl Gil maar moest aanschuiven aan het rijkgevulde buffet van Soudal-Quick Step in een hotel in de buurt van Valkenburg. Want in tegenstelling tot de WTC’ers zou Gil niet naar de Kalkense Meersen fietsen maar zou hij zich meten met de andere profs in de Amstel Gold Race in de Hollandse Heuvels. Als ieder van ons al genoegen nam met een sandwich of pistolet met choco of speculaaspasta, zou het er ginder bij de Wolfpack wel anders aan toegaan. Die mannen eten havermout, boekweitpannenkoeken, drinken rijst-of amandelmelk en nog van die rare new-age toestanden. Moest het mogen van de UCI, ze zouden met zelfgebreide geitenwollensokken in hun designer koersschoenen rondfietsen. In tegenstelling tot flandriens zoals de Jean die vroeger witte boterhammen met confituur, hesp van een goed varken en veel goei boter naar binnen sloegen, worden alle coureurs tegenwoordig omsingeld door diëtisten, zelfverklaarde voedingsdeskundigen en voedselgoeroe’s. Ik vraag mij nu wel af, waarom ze dan niet allemaal de eerste prijs rijden als ze zich allemaal te goed doen aan quinoa, Chia-bessen en versgeperst kersensap.
Maar dat zal onze President allemaal worst wezen. Terwijl wij met drieëntwintig opdaagden aan de start, wat een record betreft afgezien van de opkomst op de eerste rit, lag zijn presidentiële hoogheid te zonnekloppen op één of andere ligstoel in een ver en wellicht zonnig land. Terwijl hij luisterde naar de podcast “Wielerclub Wattage”, hield een lokale schoonheid hem een dikke druiventros voor de mond terwijl een ander volumineus, voormalig topmodel hem koelte toewuifde met een palmblad. Ondertussen sipte hij van een verse “Sex on the beach”, de cocktail weliswaar, en trok hij zijn sixpack nog eens strak, althans dienen in de frigo en niet die ter hoogte van zijn buikstreek. Een ander hoogwaardigheidsbekleder der Melderts fietsclubje vertoefde in de buurt van de entourage van onze eerder genoemde lokale profcoureur. Er zijn naar het schijnt mensen die zo wat bewegen in de periferie van het spotlicht dat op bekende mensen valt, in de hoop dat dit licht ook wat op hen afstraalt. Allez, ik heb het uiteraard niet op ons bestuurslid, maar ge hebt er wel, andere…
Allemaal goed en wel, maar er moest ook nog gefietst worden op zondagmorgen. En met zo een omvangrijke groep is de organisatie toch direct ewa “next level” zoals ze dat zo schoon zeggen. Voor de start werd er nog een kiekje genomen aan een lang geleden gekalkte arrivé-streep voor Ingrid’s Pub. André trok zich op gang vergezeld van Els, Katrien en de debuterende Pieter en toffe Joris. Ja, nu er twee Jorissen zijn in de club moeten we wat onderscheid maken, tussen toffe Joris, en den anderen. Bleek trouwens dat Pieter en Toffe Joris na de rit ambitie hadden om een biljartclub als lid te vervoegen, want ze voldeden beiden aan het eerste selectiecriterium van de biljartclubs die het provinciaal kampioenschap uitvechten in de zaal :ge moet ne roker zijn! Ik zie u al fronsen, rokers binnen de WTC? Maar onze club is een perfecte doorsnede van de Vlaamse bevolking, en ja dan moeten er statistisch gezien ook rokers inzitten. En voilà, we hebben er twee voor de prijs van één!
Onze C-vrienden zouden onderweg trouwens nog gezelschap krijgen van den Dirk die iets te laat was, maar die een zodanige individuele tijdrit reed dat hij de andere al te pakken had in de Kalkense Meersen. Puike prestatie van den Dirk! De twintig anderen vertrokken iets te laat ook op weg naar de Meersen van Kalken. Met de beklimming van de voormalige Eikenstraat in Moorsel, ondertussen omgedoopt tot Heidebosstraat, werden de beenspieren al gauw onder spanning gezet. Vervolgens werd de duik naar de Dendervallei ingezet en over Herdersem en Gijzegem ging het via Hofstade naar Lede en Schoonaarde. Vervolgens was Wichelen aan de beurt en in Uitbergen trokken we richting Schellebelle. Volgens deskundigen zou de naam verwijzen naar de Schelde en het franse “belle” voor mooi, maar niets is minder waar. De naam komt eigenlijk van de herbergierster die in 1745 de overzet over de Schelde verzorgde ter plaatse. Zij heette Isabelle en haar ene oog oog zei wat foert tegen het ander, waardoor ze dikwijls bij het overzetten met haar veerpont op dezelfde oever terecht kwam waar ze was vertrokken en de mensen dan liet betalen zonder dat ze de overkant hadden bereikt. Zij werd al gauw “Scheile Belle” genoemd en daaruit voortvloeiend kwam de naam Schellebelle. En dat is de enige en ware oorsprong van de dorpsnaam.
Maar wij moesten ons niet laten overzetten, wel integendeel. Via een prachtig “gravelpad” dat beter bolde dan menig asfaltbaan in de buurt, reden wij door het geklasseerd natuurgebied de Kalkense Meersen. Zowaar een aanrader voor menig fietser en wandelaar. Maar gezien de supersonische snelheid waarmee wij ons voortbewogen en dan vooral Jos en Erwin, was het niet echt genieten geblazen in dit mooi stukje Vlaanderen. Nog even trokken wij verder noordwaarts tot de dorpsgrens van Beervelde waarna wij op onze pedaalslagen terugkeerden naar Wetteren. Hier mochten wij de Schelde nogmaals kruisen over de prachtige fietsersbrug en de Rode Heuvel in tweeën scheidt en onder goedkeurend oog van wijlen Chris De Bruyne daalden wij af tot op waterniveau om direct weer naar het centrum te klimmen.
Ondertussen waren seizoensdebutant Frederik zijn tubeless banden beginnen lekken en spoot de witte latex, melk in het fietsersjargon, in het rond en dan vooral op de versgepoetste fiets van JS uit M bij A. Hij is niet alleen een begenadigd fietshersteller en in-elkaar-steker maar hij kan ook “een zaagsken spannen” gelijk de besten. Frederik had zijn lekskes amper gedicht of het was de beurt aan Bill om een noodstop te maken. Zijn tweede bidonhouder was vervaarlijk beginnen los komen en dreigde in het peloton terecht te komen. Maar met de morele steun van de teruggekeerde Reifenmeister was dit oponthoud van korte duur.
Over Smetlede en de klim naar Lede ging het in dalende lijn via de Keiberg naar de grootste hindernis van de dag, een tractorsluis in de afdaling. Had Evenepoel in ons midden gereden, hij was er verzekers knal opgereden, maar met al onze stuurmanskunst passeerde ieder van ons zonder kleerscheuren. Zo ging het gestaag naar Aalst, waar wij via de Moorselbaan en de Koebrug de tweede en laatste klim van de dag voor de wielen kregen, den Affligemdreef. Johan was ondertussen zonder aanwijsbare reden bij de C’kes gebleven die wij in Aalst aan het zwembad hadden ingehaald, en zette een Vlaamse Schlager in net op het moment er een aantal onder hen met de tong tussen de tanden aan het afzien waren. Hadden ze nog energie genoeg gehad, was een plaatselijke lynchpartij misschien zijn deel geweest.
Kris DB en ondergetekende hadden tijdens het binnenrijden toch al een hongerken gekregen maar bij afwezigheid van de President waren er geen versnaperingen voorzien. Wij dan maar snel de Spar overvallen en alle aanwezige kazekes en salamikes onder de koerstrui gepropt en recht naar Ingrids terras. Daar werden we nog maar eens getrakteerd op rooksignalen, rookgordijnen en biljartstokken in de wielen. Gelukkig werkte de koude chocomelk, koude Orval en Rodenbach serieus ontgiftend, en kregen we niet allemaal een acute klaplong. Even ging het over Ruben Van Gucht en zijn vrouw, de hoogspringster Blanca Vlasic. Zij zouden blijkbaar nooit seks hebben gehad want naar het schijnt “sprong ze altijd over zijn lat”! Maar de rokende biljarters waren nog niet mee met de wtc-humor. Ook op de vraag waar de beste Belgische biljarter aller tijden woont hadden ze geen antwoord, nochtans is het genoegzaam bekend dat hij een bescheiden stulpje op de “Stockeu” heeft. Ja de fietsclubhumor is blijkbaar niet aan iedereen besteed, zo scoorden Bills grapjes uit Jommeke Moppenboek bij een breder publiek. Ieder op zijn niveau uiteraard. Zo werd nog maar eens tussen pot en pint nagekaart over een prachtige rit en werden alle afwezigen er nog eens serieus doorgetrokken. Tot volgende week voor nog meer roddels, achterklap en avonturen!
El Churto