Het laatste weekend van juli staat altijd in het teken van festivals. Tomorrowland loopt af, de Pikkeling loopt af. Op het eerste zicht hebben deze tweede driedaagse weinig of niets met elkaar te zien maar toch zijn er veel gelijkenissen. Ze duren allebei drie dagen, er komen buitenlandse artiesten, genoeg eet- en drankstanden aanwezig, opgezette tenten, een camping, een podium en een hoop buren die gratis toegangstickets krijgen om de pijn van de overlast te verzachten. Zo zijn er ook elk jaar buren die totaal niets van deze massa-evenementen moeten weten en deze zorgen er dan voor dat ze juist dat weekend andere oorden gaan opzoeken. Dit heb je met de Gentse Feesten, Aalst carnaval, Rock Werchter, Pukkelpop, Tomorrowland en ook de Pikkeling. Aangezien de Pikkeling dit jaar in Moorsel doorging, juist naast ons Meldert, en er veel Faluiners, Faluinderianen, Falussen, Falanders, of hoe je ook inwoners van de Faluintjesstreek mag noemen, in onze club rijden die massatoerisme mijden als de pest , moesten we het vandaag met 18 leden stellen. Zelfs Peter Van Veer offert zijn kansen op om clubkampioen te worden door te vluchten naar verdere oorden.

6 B’s en 12 A’s aan de start voor een ritje richting Viane met als dirigent van dienst, den Bill. We hielden ons hart vast want iedereen onder ons weet nog hoe het afgelopen was toen Bill enkele weken geleden ook de parcoursbouwer was. Maar deze keer heeft hij ons niet als schapen zonder herder achterlaten?

Voor kopwerk te doen, hoefden we ons vandaag ook geen zorgen te maken. Jimmy had tussen zijn vakanties, Farys, bijberoep en privétrainer van zijn stiefzoon, nog ergens een gaatje gevonden in zijn zondagse agenda. Hij moest maar in de late namiddag aanwezig zijn om de koers en kon er dus een ritje met de Faluintjes wel van af.

8u30 en de B’s trekken zich op gang met enkele momenten later de A’s onder leiding van Jimmy en jawel, ondergetekende. Toen we de eerste vertrekkers in Affligem passeerden, kreeg Jimmy een deja-vu of beter een deja-entendu. Els moedigde haar broer aan alsof hij nog bij de nieuwelingen reed. Hij kreeg er op slag kippenvel van. Via Denderleeuw ging het richting Ninove en daar kregen we de zes andere leden terug in het vizier. Toen we ze deze keer terug passeerden, riep Els nog luider: “Verdekke, onze Jimmy, nog altijd op kop aan het sleuren en de President ook nog”. Ik weliswaar met minder gemak dan deze klasbak.

Na 25 km op kop vond ik het wel genoeg en liet ik uitzakken tot bij Pascal. Mijnen compagnon van de laatste rij. Bij het opdraaien van de Onkerzele zocht ik dan ook meteen een tempo dat ik tot boven kon volhouden, want deze helling stopt niet aan de Kerk. Maar Bill was braaf geweest en had de rit zo uitgestippeld dat de hoogtemeters niet meteen de lucht inschoten, maar gezapig. We mochten aan de kerk linksaf slaan en zachtjes glooiend naar boven rijden. Via Viane ging het richting Galmaarden en rijden we de Bosberg op langs de rechterkant zonder die vervelende kinderkopkes en daar sloeg het noodlot toe. Een wesp boorde zich een weg door de openingen van mijn helm en plantte zijn angel los door mijn bandana in mijn voorhoofd. In een fractie van een seconde gestopt, bril af, helm af, bandana af en die verdomde wesp een mep gegeven.

Johan die zich had teruggedraaid, stelde meteen voor om het gif eruit te zuigen. Waar ist? Waar ist? Even schoot mij in gedachten om een andere plaats aan te duiden dan mijn voorhoofd, maar bedankte toch voor het aanbod. Ik voelde geen angel meer zitten en hoopte dat het bij een rode vlek op mijn kale hoofd zou blijven. Hoopte. Sakkerend nam ik mijn plaats weer bij de groep in. In Waarbeke moesten we wel nog enkele honderden meters door wegenwerken rijden, maar Jo die de verkenning had gedaan, had Bill laten dat het wel te doen was en er geen wegomlegging hoefde gevolgd te worden. Maar voortgedreven op “een gesneden brood en wespen” kreeg ik op de Heirebaan richting Meerbeke een energieboost en zette mij naast Joris op kop om het tempo nog een beetje op te drijven, maar lang duurde deze uitspatting niet. En wanneer Sven en Joris dan nog eens doortrekken, was bij mij het vet van de soep. Deze twee heren zouden we pas terugzien in Meldert. Via Roosdaal ging het naar Liedekerke en op de Ternatsestraat ter hoogte van de kerk, hoorden we plots een geluid dat de meeste fietsen nooit maken. Frederic zijn snelspanner van zijn achterwiel was losgekomen en hing nog met enkele millimeters in zijn naaf. Gelukkig zonder erg konden we de laatste kilometers nog afhaspelen richting het terras van Ingrid. Het duurde maar enkele minuten of de B-ploeg kwam er ook aan. Even snel nog bij Ingrid in de spiegel gekeken om te checken hoe het met de wespensteek zat en na 4 consumpties richting Faluintjesstraat. Enkele uren nadien, begon het gif van de wesp toch zijn werk te doen en zag ik eruit als The Elephant Man van David Lynch uit 1980.

Bill belooft om van de volgende rit terug een pareltje te maken als deze en zouden we richting Oosterzele rijden.

Groeten,

De PDG.