Komende week wordt er in België code oranje voor de hitte aangekondigd en zullen de temperaturen stijgen tot ver boven de 30 graden. Daarom gaan we er vandaag een erezaak van maken om het verslag van deze rit zo snel mogelijk uit te schrijven en naar de redactie door te sturen voor publicatie. Mijn grijze massa werkt sowieso al trager bij temperaturen boven de 20 graden, wat gaat het dan zijn als het kwik maar blijft stijgen en stijgen? Met 17 leden stonden we vandaag aan de start. De WTC laat zijn leden fladderen naar alle windstreken van de aardbol. Maar zoals wij uitwijken naar andere oorden, zijn er ook anderen die uitwijken naar onze oorden. Zo kreeg ik enkele weken geleden een mail van iemand die een tweetal maanden geleden in Meldert komen wonen is en een fietsclub zocht om zijn geliefkoosde hobby te blijven beoefenen. En zoals de naam het laat vermoeden, Mauricio Dourado Santa’Anna Maia, zal waarschijnlijk zijn geboorteakte niet opgemaakt zijn in het OLV-ziekenhuis van Aalst. Maar je weet maar nooit. Nu hebben wij al menig buitenlander, lees Nederlander, West-Vlaming, in ons midden gehad maar een Braziliaan heb ik bij mijn weten nog niet in het inschrijvingsregister van de WTC zien staan. Toen Mauricio rond 8u25 stopte aan café Ingrid, dacht ik eerst dat Caleb Ewan verloren gereden was en de weg aan ons vroeg. Met hetzelfde carrure en idem bovenbenen als de sprinter uit de Lotto-Soudal wielerploeg, gebaarde hij dat hij hier had afgesproken met iemand van de WTC. Verstomming alom en wanneer alle hoofden en alle wijsvingers mijn richting uitwezen, stelde ik mij voor als De President van dit zootje ongeregeld en maakte ik hem duidelijk dat hij van mij een antwoord had gekregen op zijn verstuurde mail. Hij maakte ook meteen duidelijk dat hij enkel Frans en Engels praatte. Gelukkig heb ik de volledige reeks van Eigen Kweek in mijn bezit en kan ik mij perfect in het Engels verstaanbaar maken. No problem, we are with 2 groepkes, a fast one and e groepke iets slower. Or beter said, e groepke with women and e groepke with only man. You choose, man or women. En blijkbaar had hij het toch begrepen want wanneer de B’s zich op gang trokken, bleef hij getrouw staan om met de 12 andere leden op pad te trekken.
Aangezien Bill wou bewijzen dat de mooie rit die hij vorige week had uitgestippeld geen toevalstreffer was, had hij ook voor vandaag de route samengesteld. We zouden richting de Zwalmstreek trekken. Normaal zien A en B elkaar nog eens terug iets na de start maar deze keer zouden we elkaar pas terug zien op het terras bij Ingrid. Hebben wij ons in het begin vergist of zij, wie zal het zeggen? Onze buitenlandse vriend had duidelijk gemaakt dat hij afkomstig was uit Brazilië, enkele jaren in Wallonië heeft gewoond en nu naar het Vlaamse platteland is komen wonen om zijn kinderen Nederlands te leren. Toen Joris voorstelde om met onze nieuwe kompaan een woordje in het Frans of Engels te spreken, wist hij nog niet dat ik na enkele lessen al een aardig mondje Portugees praat en ik al te weten gekomen was dat hij eigenlijk een gebuur van Ben en Joris is. Hij woont naast den apotheker en schuin, rechtover de Joris. Maar dit geheel ter zijde.
Over naar de orde van de dag. Sven had deze rit in de loop van de week al eens verkend en had aan Bill duidelijk gemaakt dat er hier en daar toch enkele gravelstukken inzaten die beter verwijderd dienden te worden indien we geen lekke banden wilden rijden. En zo geschiedde dat Bill in Herzele een stukje moest inkorten zodat we ons niet hoefden te draaien op het boerenhof bij Irma. In een ver verleden waren sommigen onder ons, naast wielertoerist ook fervente motorrijders en wisten we waar we terecht gingen komen indien we in Herzele het voorgestelde gravelpad zouden inrijden. Maar het verhaal van Irma en haar drachtige koeien zal voor een andere keer zijn.
Via Herzele ging het richting Zottegem en zo naar Munkzwalm. Iedereen in onze groep kon het glooiend parcours langsheen mooie binnenbanen wel appreciëren en dat we af en toe eens een stukje steenweg moesten oprijden, namen we er met de glimlach bij. Via Velzeke ging het richting Sint-Lievens-Houtem om zo via de rotonde in Mere, waar het standbeeld van Lucien Van Impe, onze laatste Belgische winnaar van de ronde van Frankrijk staat, richting Aalst te rijden. Door de vele verkeerslichten werden de ontsnappingspogingen van enkele leden telkens teniet gedaan en zouden we Meldert en groupe binnenrijden. Maar dat was zonder onze buitenlandse gast gerekend. Eens op de Waverstraat in Moorsel trok onze Braziliaanse vriend in een kramp waar hij tot op heden nog niet van hersteld zal zijn. Terwijl ik op hem wachtte, maakte ik hem duidelijk dat we nog 1 helling moesten oprijden en dat hij daarna wel een cerveja had verdiend op het terras bij Ingrid. Het terras zat aardig vol met allemaal jong- of oud gepensioneerde leden van de Lustige Denderstappers. Binnenkort moeten we tafels reserveren willen we niet met onze blinkende knikkers in de volle zon zitten. Ik denk zelfs dat Jean De Bondt een lichte zonneslag heeft opgelopen want hij brabbelde wartaal. Hij begon zijn verhaal over de autokeuring, ging over naar een groot verzet in groep, naar elektrische fietsen die werden overgenomen door Colruyt, naar een lampje dat brandde in een camionette, naar een strandbar in Blankenberge waar hij zich meer dan 2 uur heeft moeten afleggen om vervolgens volledig de draad kwijt te geraken wanneer Ingrid tegen zijn rug begon te schuren.
Volgende week zal Bill er niet bij zijn maar beloofde dat hij terug een ritje in elkaar zal flansen met een tot nu toe onbekende bestemming, maar dat verkenning nodig zal zijn!!
Até a próxima semana,
Seu escravo.