Daags voor onze maagdenrit won Lotte Kopecky op weergaloze wijze (direct van in de eerste zin een pracht van een alliteratie) de Strade Bianche, voor de vrouwen weliswaar. Tadej Pogacar deed dat zowaar nog weergalozer bij de mannen, door de rest van het pak op vijftig kilometer van de streep het nakijken te geven. Akkoord Alaphilippe deed nog maar eens een “à la Philippeken” en ook ons Vlaams speerpunt in deze Toscaanse koers, Tiesj Benoot - degene die weten waar zijn voornaam vandaan komt, mag altijd een gele briefkaart sturen en wint een “tige filtée” van 10 cm lengte - lag ook al tegen de Italiaanse straatstenen. Zijwind, bij de WTC weten we er alles van! Iedereen herinnert zich nog onze passage door de Moeren toen we van de macadam gewoon de beek in waaiden! Ah nee, dat was Gert Steegmans in Gent-Wevelgem, nu ge het zegt. Maar wij hebben ook al heroïsche ritten meegemaakt, mijn gedacht. Zoals Jean De Bondt soms vertelt, lijkt iedere fietsrit wel een zegetocht van echte flandriens. Soit en brèf, een lange inleiding om maar te zeggen dat het vandaag, zondag 6 maart de eerste rit van het seizoen was!
Bij het krieken van de dag, bleek de vriezeman een feeëriek laagje rijp over het gras getoverd te hebben. De buitenthermometer gaf -1 aan en bijgevolg moesten alle beschikbare laagjes van ons WTC-uniform “James Cookegewijs” uit de kast te komen. Gelukkig scheen de winterzon al en zouden onze stramme winterspieren toch nog enigszins wat verwarmd worden. Twintig ijsberen trotseerden de koude en daagden op met ijspegels in snorren en baarden en wie weet waar nog allemaal. Zelfs onze twee youngsters, die op nachtelijke plundertocht in Baardegem waren geweest, daagden op. Gelukkig voor hen schuwen zij het gerstenat nog als was het de eerste urine van de dag, niettegenstaande Lander op zijn Instagramfoto’s uit een ver skioord, toch al blijk gaf dat hij weg wist met de halve liters. Vermoedelijk en hopelijk zal het wel alcoholvrij gletsjerwater geweest zijn.
Wie bij de start ontbraken waren Kristin en Els en hun respectievelijke partners waarvan de naam mij nu even ontsnapt. Maar de ene is iemand die nogal veel zegt en de andere ook. Beide vrouwelijke clubleden waren namelijk in Parijs gaan deelnemen aan een halve marathon zowaar. U leest het goed, 21 kilometer lopen in Parijs, luid aangemoedigd door hun wederhelften. Dat zij door hun sportieve exploten hierdoor de start van ons seizoen zouden missen en bijgevolg in de “bollekesstand” voor het clubkampioenschap al op -1 (toevallig ook de buitentemperatuur) staan zal hun saucisson wezen! Zowaar driewerf hoera voor onze sportieve medeleden. Maar nu kunnen ze best stoppen met hun internationale uitspattingen en zich vanaf volgende week weer volledig op de WTC gooien. Van de vrouwelijke leden daagde er vandaag niet één op, en dat de dag na het exploot van Lotte Kopecky!
Maar we mochten wel twee nieuwe leden in de armen sluiten, met name Ben en ik vermoed Alex maar dat weet ik niet zeker, dus vergeef mij als ik er naast ben. Ben miste helaas wel een klein beetje zijn debuut. We waren nog maar boven op de Europastraat, dus welgeteld één kilometer ver, en de President moest onze losgeslagen troepen al tot stand brengen. Blijkbaar was Ben vergeten de batterij van zijn elektronisch geschakelde bolide op te laden. En dit in combinatie met de vriestemperaturen deed zijn derailleur besluiten dat hij in acute staking ging. Bijgevolg een naar huis wederkering om een andere tweewieler en samen met André, de beschermheilige van de verloren zonen en dames der wtc, op pad. Alex reed wel de ganse rit mee en deed zelfs zijn duit in het zakje bij het kopwerk. Alleen zal hij nog wat moeten trainen op de après-rit. Na slechts één schamper Orvalleken te hebben genuttigd zette hij aan om huiswaarts te keren, echter was hij er in geslaagd om zijn helm achterste voren op te hebben gezet. Collegiaal en solidair als we zijn, werd hij onmiddellijk op deze kleine erreur gewezen, of hij ging voor de rest van de clubgeschiedenis als “averechtsen” door het leven.
Ook was het Paken-ritueel hem nog compleet vreemd. Op zeker ogenblik, tijdens de rit, moest Alex even zijn klein gevoeg doen. Hij verwittigde de Scalle dat we gewoon mochten doorrijden en hij ons wel zou bijbenen. Nadat hij zijn spreekwoordelijk water had gemaakt, zette hij kilometerslang de achtervolging in, en net toen hij weer aansloot, gaf de president het sein :
”Paken moet ne keer drinken!”, hetgeen vakjargon is voor : “de groep houdt halt om eens te plassen”. Sorry, Alex maar deze traditie is heilig en huldigt een voormalige wtc-coryfee, maar als debutant is het u uiteraard volledig vergeven.
De rit zelf was trouwens volledig aangepast aan de beperkingen van Joris : veel rechtdoor, kilometers steenweg, amper kleine wegen, geen dubbelzinnige wegwijzers, kortom een parcours waarover zelfs Joris vol lof zou zijn. Alleen….hij daagde niet op. Vanaf volgende week zullen we dus weer alle kleine sluip-en andere wegen afspeuren om er een toeristische rondrit van te maken. Sorry Joris, maar kans bij deze verkeken.
De rit van zeventig kilometer verliep onder een stralende winterzon voor de rest voorspoedig en was weer voorbij voor we er erg in hadden. Er zijn echter nog wetenschappelijke zekerheden met name dat wanneer men zich een ganse rit in de buik van de groep wegsteekt, men als eerste boven is op Affligemdreef. Maar zoals in alle grote pelotons zijn er ook bij de WTC knechten en kopmannen.
In ons prachtige lokaal werden we na de rit trouwens vergast op “koizekes en salamikes” en zwarte pens begot! Hoewel er zich vragen stelden of het geen witte pens was die wat lang had gelegen, smaakte hij hemels. Dit in combinatie met een portie mosterd, Orval, Affligem en humor, zorgde weer voor menig culinair orgasme. Deze traditionele streekgerechten moeten bij Sven echter voor een zwaar allergische reactie hebben gezorgd want hij begon plots te hallucineren en te raaskallen en sprak in een onverstaanbare taal over zwift, segmenten en kommekes. Gelukkig was zijn aanval van korte duur en kon hij toch nog veilig huiswaarts keren. Peter haalde ook moeiteloos de eindstreep deze keer, niettegenstaande zijn gps meermaals in alarm was geslagen en menig noodsignaal naar zijn vrouw stuurde. Blijkbaar begint zijn toestel dit nu al preventief te doen en hebben de interne algoritmes berekend dat de kans dat hij valt meer dan reëel is. Ja, de technische evoluties gaan wonderbaarlijk snel, maar gelukkig kunnen we bij Ingrid iedere week toch nog even de tijd stil zetten…
Tot volgende week!
El Churto.