Kermis in ’t dorp! Lang geleden was dit voor de Meldertenaren of was het nu Meldertezen hét hoogtepunt van het jaar. Maar in deze moderne tijden kan men wel ieder weekend één of meer festiviteiten, kermissen, festivals of andere uitspattingen meepikken. Echter door de coronagolf die elk van ons wel op de één of andere manier vol heeft geraakt, beperkten onze uitspattingen zich tot een bloksken om wandelen, een digitaal aperitiefgebeuren met de naaste familie of ne keer om acht uur ’s avonds staan applaudisseren gelijk zot. Maar deze zondag zou het vollen bak worden! Weg mondmaskers, weg ontsmettingsgellekes en welkom aan de dikke pinten en innige omhelzingen met vrienden, buren en zelfs verre kennissen. De kermis zou weer hét hoogtepunt van het jaar worden voor alle Meldertse dorpsbewoners.
Wederom werd een grootse rommelmarkt op het getouw gezet met wel tweehonderd standhouders en bijgevolg massa’s bezoekers. En vooruitziend en flexibel als we zijn bij de wtc, ging de start van de zondagsrit niet aan Ingrid plaatsvinden maar bij haar concullega Marina. In borstomtrek zal het toch kampen, dus veel verschil zouden we niet merken, behalve Jean dan. Op deze eerste echt stralende zomerse zondag verzamelden we in grote getale voor één der laatste bruine kroegen der Faluintjes. Een aantal gastrijders wilden ook eens van onze gastvrijheid komen genieten en voegden zich op Pieters uitnodiging bij de C-rijders. Nochtans waren het vrij jonge snaken met afgetrainde torso’s en glimmende racemachines. Wat er speelde dat zij voor de rustige, korte toer kozen, wie zal het zeggen. Misschien was er nog een lichte alcoholintoxicatie van de avond ervoor in het spel. In ieder geval was ons C-departement zeven mannen en twee vrouwen sterk. Onderweg trachtten zij ook nog twee alpaca’s in te lijven bij de wtc maar deze valse lama’s bleken niet bereid hun benen te ontharen. En een beetje haar vanonder de koersbroek kan geen kwaad, maar een dikke paruque op de onderbenen is er toch wel lichtjes over. We zouden trouwens net voor Lebbeke onze vitamine C vrienden terugzien.
Maar ik had het dus over onze nieuwe startplaats. Door aan café Marina te vertrekken hinderden wij de koopgrage rommelmarktbezoekers niet en werden wij op onze beurt niet omver gelopen door verwoede verzamelaars die op het koopje van hun leven doken. Zowaar een prachtige voorzienigheid van Kris om daar te starten. Alleen…we waren nog maar in Aalst aan de carnavalhallen en patat, kwamen we daar toch wel in een rommelmarkt terecht zeker. De meeste van ons vinden dat niet zo erg, maar voor Peter is dat toch weer een trauma dat vol de kop opsteekt. In één van zijn eerste deelnames ooit op een zondagrit, dook hij namelijk tussen de uitgestalde rommel van een Leedse garageverkoop. We konden vandaag Peter bijgevolg de volgende tachtig kilometer weer proberen opmonteren.
Bill had trouwens na drie kilometer in Hof Somergem al eens de remmen dichtgeknepen om zijn water te maken. Als hij aan dat tempo plaspauzes zou beginnen inlassen, zouden we nooit op tijd terug raken om aan het Spel Zonder Grenzen deel te nemen later op de dag. Gelukkig voor ons speelde Bills blaasontsteking maar één keer meer op en dat was dan al in de Hamse polders. Kris DB wilde trouwens zo snel mogelijk terug zijn op de Meldertse kermis. Want samen met Dries liet hij het tempo niet zakken onder de 32 km/h. Dries sneed hierbij Jo wel meermaals de pas af maar een vrijgevige sponsor wordt veel vergeven, zelfs door Jo. Dat er op zaterdag velen onder ons diep in het kermisglas hadden gekeken, bleek uit het feit dat er niet te veel gegadigden waren om eens de koppositie over te nemen. Jo en ik, samen met mijn kater namen eens twintig kilometer over, maar geheel gedehydrateerd en gedesoriënteerd liet ik daarna de kopbeurten maar terug aan Dries en Kris.
Wanneer we op de terugweg zwaar werden gehinderd door een doe-het-zelver die op de Lebbeekse rommelmarkt, met de naam Van Der Schueren, een remorque gyproc was gaan halen, kon Peter, weer hij, maar ternauwernood een kop-staart-aanrijding vermijden door een ultiem uitwijkmanoeuvre. De gyprocman ging dan maar zelf aan de kant staan om ons peloton in alle veiligheid te laten passeren.
De rit ging trouwens naar Lokeren over biljartvlakke wegen en met net als in een snookertafel veel gaten. Sommige wegen zijn een geseling voor onze strak opgepompte banden en bijgevolg voor onze onderrug én prostaatklier. Nochtans had Kris minutieus alle kassei en gravel uit zijn rit gefilterd. Althans dat dacht hij, want tot twee maal toe moesten we volgens de gps een weg inslaan die er ofwel niet was ofwel bestond uit voorhistorische kasseien. We hebben het Kris wel vergeven als beginner in het parcoursbouwen. Voor de rest zat zijn rit perfect in elkaar, grote wegen werden afgewisseld met draai-en keer passages hetgeen dan wel weer bij een aantal onder ons zure maagoprispingen opleverde.
In ieder geval haalde ieder van ons op bijna veilige wijze Meldert-kermis en net wanneer wij Meldert-dorp wilden inslaan, doemde voor ons een ware mensenzee op. Het leek wel of gans Meldert, Moorsel, Baardegem én Molenbeek op de rommelmarkt liep. Er was geen doorkomen aan met de fiets. Bijgevolg, terugdraaien en proberen via de Vossenholhofnesthaarwegel of zoiets ons lokaal proberen bereiken. Maar daar hadden ze ons ook proberen saboteren door een springkasteel én viskraam voor het ’t poortje van Ingrid te zetten. Maar niet met ons é, als er Orval en Affligem is, zullen we kost wat kost Orval én Affligem drinken en met wat creatief stunt-en vliegwerk bereikten wij ’t koerken. Gelukkig hadden we nog genoeg zitplaatsen op het snikhete terras bij Ingrid waar we verwelkomd werden door Paken, Maken en JP. Onze twee ex-leden op rust kwamen nog eens de WTC-sfeer opsnuiven, die wel heel erg naar verschaald bier van de avond ervoor rook. Den Beir van Welle deed rap letterlijk een dikke duit in het zakje en sponsorde menig glazen gerstennat voor zijn verjaardag. Waarvoor onze kortstondige dank.
Een achttal van ons kon echter niet lang blijven aangezien wij waren ingeschreven voor een ander sportief hoogtepunt van kermiszondag, namelijk het Spel Zonder Grenzen. En dat het echt zonder grenzen was, was wel duidelijk als ze zelfs toestonden dat de westvlaamse Bill deelnam. Gelukkig voor hem dat hij zo zijn namiddag wat nuttig kon besteden of hij zou uit verveling anders acht broodjes beenham hebben verslonden in plaats van de drie die hij nu binnenspeelde. In ieder geval werden we met twee teams van vier verwacht om stipt veertien uur. En meteen ging dit “extreme sports event” spectaculair van start. Onder de dreunende en opzwepende bastonen van een middeleeuws dj-trio moest er tegen waanzinnige snelheid, hopbellen worden geplukt. De niet deelnemers konden in het eerste kwartier nog een geeuwtje onderdrukken, maar bij de tweede en derde sessie viel al menig ooglid dicht. Ik begrijp nu waarom Red Bull zijn sponsoring alsnog net voor de start introk. Maar het tweede onderdeel zou vuurwerk beloven! De deelnemende groepen dienden met een ei op de rommelmarkt op ruiltocht te gaan om er een zo hoog mogelijk object mee te scoren. Het hoogste voorwerp zou winnen. Er waren er echter bij die niet goed hadden opgelet in de les van de bijvoeglijke naamwoorden en die het verschil tussen hoog en lang niet hadden begrepen. Met een dubbele vislijn omhoog gestoken, dachten ze te kunnen winnen. Maar visclub “ De Lange Lijn” heet toch niet “De Hoge Lijn” mijn gedacht! Dat wij daar met een reusachtige basketbalring niet eens de top drie haalden, ging ons petje ver te boven.
Maar wij zouden ons herpakken bij het eierwerpen! Met een ei zo ver mogelijk gooien en dit moest ongebroken worden opgevangen door een teamgenoot. Dat een aantal van de wtc-leden hun rechterhanden thuis hadden laten liggen, zorgde ervoor dat wij allebei een dikke nul-score haalden. Het lag zeker niet aan de werpers, volgens mij. Dan maar in ons eigenste lokaal dikke punten scoren met het dartsen. Net voor we moesten werpen, werden we echter afgeleid door “Jeanken zag eens borsten hangen, als eieren zo groot”. Hij trakteerde ons niet alleen op een vloeibare versnapering maar ook op een vingervlugge goocheltruc : borst te zien en pats borst niet meer te zien. Met verstomming geslagen konden wij dan ook amper één triple twintig gooien.
Onze volledige hoop en al ons geld werd dan maar ingezet op de laatste proef in Den Tuitelaar : het bierbaklopen. Daar zouden we de anderen wel eens een poepie laten ruiken. Alleen, zijn de scouts zodanig bedreven in het drinken uit een flesje dat ze ook de snelste zijn in het baklopen. Wij moesten bijgevolg zwaar BAKzeil halen en ook hier konden we de oppergaai niet schieten. Maar in de eindstand na deze zeer zware topsportnamiddag, haalde ons team met Peter, Geert, El Presidente en Bill verdienstelijk zilver. De uitdrukking : “Hoe lomper den boer, hoe dikker zijn patatten” is bij deze nog maar eens bewezen.
Na deze totale en complete zondagse workout konden wij moe maar nog niet voldaan, want er waren nog broodjes beenham voor Bill, naar huis gaan. Volgende week staat bij goed weer de traditionele retrorit op het programma. Uitgedost in wielertenues van weleer zullen wij dan weer nieuwe avonturen tegemoet rijden.
Tot zondag!
El Churto