Als medeparcoursbouwer van de wtc begon het stilaan te dagen dat we een beetje uitgeput raakten in onze inspiratie om nieuwe ritten te fabriceren. Dat er hier en daar eens een woordje kritiek werd geuit op sommige (lees: alle) ritten, heeft er hoegenaamd niets mee te maken dat wij de hulp inriepen van andere, zoals sommigen het tijdens de rit zo mooi verwoordden, professionele en meer ervaren ritten-architecten.
En onze vriend Steven, u weet wel de vingervlugge bandenvervanger én lange-ritten-fietser, schoot meteen ter hulp. Hij bood spontaan twee ritontwerpen aan die we geheel vrijblijvend en gratis mochten gebruiken. Maar als Steven een rit maakt, gaat het niet richting de platte Wase polders of het Scheldeland. Neen, een rit van Steven betekent hoogtemeters! En het zou deze zondag niet anders worden.
Eerder op de week dienden we de rit tot driemaal toe te hertekenen omdat een aantal voorverkenners allerhande wegenwerken, obstakels en boobytraps hadden gemeld. In zoverre dat ondergetekende samen met de Scalle op vrijdag de korte rit zelf nog ging verkennen. En onze mond viel dan al open van verbazing, want Steven had zowaar een pareltje van een rit in mekaar geflanst. De vele hoogtemeters namen we er met de glimlach bij. Dat beloofde zondag nog beter worden op de lange rit.
Aan de start drieëntwintig vertrouwelingen verdeeld onder 5 C-rijders waarbij André, Johan de twee Hansen én één grietje (Kristien). Zij zouden na de rit onze bevindingen alleen maar bevestigen en benadrukken dat het een prachtrit was. Zij vonden onderweg zelfs de tijd om even halt te houden en een gezellige picknick te houden bij een oud-vlaamsch kapelleken. Van genieten gesproken!
De achttien andere aanwezigen trokken zich op gang via de Putstraat, onmiddellijk gevolgd door de beklimming van de Lepelstraat. Hier werden de eerste Orvalprotjes reeds gelost. Via de Notstraat werd er naar Asbeek gedoken en iedereen zat al te wachten op de volgende klim, de Heetstraat. Maar neen, daar had Steven ons wel even fijntjes liggen, en het parcours draaide aan de voet netjes rechtsaf richting Essene en de fietsersbrug over de E40, die we ook op de terugweg nog eens zouden oversteken. Overlappingen in dergelijke prachtritten worden trouwens met de mantel der liefde bedekt, tenzij het een rit van mezelf is.
De lokroep van het Pajottenland klonk ondertussen alleen maar luider en via het mooie dorpscentrum van Strijtem en de daaropvolgende lange klim naar de Ninovesteenweg en erover, fietsten we richting Gooik waar we alle prachtige wegels, hoeken en kanten van deze hoofdstad van het Pajottenland te zien kregen. De extra lus op de lange rit bracht ons vervolgens richting Herfelingen.
Ondertussen waren we al in contact gekomen met een vriendelijk exemplaar onzer landbouwersgemeenschap. Althans JS uit M bij A die het dichtst tegen de strontverspreider links op de akker passeerde, werd vergast op tientallen brokken verse uitwerpselen. De boer had uiteraard zijn machine op de stand “vollen bak “ gezet toen hij ons zag komen aanfietsen. Gelukkig hield JS uit M bij A er enkel een kwalijk geurtje aan over, zijn trots blazoen werd amper besmeurd. Hij zou dan ook de rest van de rit zeer gesmaakte kwinkslagen blijven uitdelen en viseerde om ongekende reden vooral ondergetekende. Ach, hij zal wel ergens een imaginaire wrok jegens mij koesteren.
En nu was Peter zijn wekelijks moment gekomen om zich in het verslag te fietsen. Ik zie u nu al vrezen dat hij wederom ten val was gekomen maar zo erg was het deze keer niet. Neen, nu reed hij lek met zijn nagelnieuwe gravelbike, met zijn banden voor bijna-alle terreinen, behalve de pajotse landwegen. Maar uiteraard geen nood, want zijn banden waren “tubeless”. Voor de leken onder de lezers, dit zijn banden zonder binnenband waarin een witte vloeistof, melk in de volksmond, wordt gegoten, die elk klein lek afdicht zodat er zonder problemen kan worden verder gefietst. Dus even stoppen, afstappen, wiel paar keer laten draaien dat de melk zich verspreidt en het lek wordt gedicht. Althans zo worden de tubeless banden aangeprezen. Maar eens te meer moesten we ondervinden dat verkoopspraatjes geen gaatjes vullen (zelf gevonden!). De melk bleef maar uit Peter zijn lek borrelen, en hoe meer hij draaide aan dat wieleken, hoe meer er leek uit te komen. Bijgevolg, wiel eruit, band eraf, melk in de beek. Gelukkig stonden we vlakbij een boederij en in geval van nood konden we daar wel nog terecht voor een literken niet-gepasteuriseerde melk. Tijdens de bandenwissel waarbij traditiegetrouw diegene die lek reed zwaar op de korrel werd genomen, passeerde er ons een Nederlandse kolonie e-bikers op gezegende leeftijd. Enige duiding dat één van ons was lek gereden, stelde de hollandse grootmoeders en opa’s danig gerust. Wij zouden hen later nog inhalen en hen vergasten op een welgemeende zangstonde van het “Wilhelmus”. Weer zes eeuwige, trouwe fans erbij.
Na Peter zijn lekkage, waarbij er getwijfeld werd of hij nu net als Remco eerder deze week ook recht had op 35 seconden bonus, zetten wij koers naar Pepingen om zo de terugweg aan te vatten.
Na onze passage door Eizeringen mochten we een volgend exemplaar van ons boerenheir ontmoeten. Meneer de landbouwer kende niet echt het artikel van het verkeersreglement dat zegt dat er uiterst rechts van de rijbaan moet worden gereden. Met zijn tractor en aanhanger zonder enige signalisatie dokkerde hij tegen 15 km/h in het midden van de rijbaan. Wanneer een aantal van ons er toch in sloegen hem over het grind van de gelijkgrondse berm in te halen, was voor hem het hek ver van de dam en deed hij telkens de deur dicht wanneer er nog iemand hem trachtte in te halen. Wanneer wij vervolgens een volgende straat inreden die meer dan breed genoeg was om twee vrachtwagens te laten kruisen, bleef hij in het midden van de rijbaan rijden en reeds zelfs naar de Scalle (braafste der leden) om hem van de baan te maaien. Wie denkt dat de boeren een stressloos leven hebben, denkt verkeerd, zo bleek uit het gedrag van deze karaktergestoorde zot. Uiteindelijk stopte hij zijn vehikel in het begin van zijn erf, stapte woedend uit en ging ook nog eens ruzie maken met Steven, die gelukkig de gestalte mee heeft van iemand waar je geen ruzie mee wilt maken. Na dit ontnuchterend oponthoud werden de troepen weer herenigd en ging het naar Essene, waar de President het signaal gaf dat er eens mocht worden doorgereden, alsof we dat de ganse rit al niet hadden gedaan. Peter nam nog eens een verkeerde afslag en kopieerde daarmee JS uit M bij A die eerder al even de weg kwijt was, nadat hij al een hele tijd eerder ook het noorden kwijt en het spoor bijster was. De beklimming van Eksterenberg bleek het toetje van een copieuze maaltijd. Steven heeft zowaar een klassieker in elkaar gebokst die we ongetwijfeld ook eens in de andere richting zullen fietsen.
Het terras van Ingrid was nu al wat rijker gevuld dan vorige week, en de Orvallekes en Blonde Affligems vloeiden weer als vanouds. Rufin had na zijn kortverblijf aan zee nog wat last van seablues, maar al bij al raakte iedereen toch vlotjes aan zijn bestelde consumpties. Nu Bill er niet was, ontbrak het ons ook aan “koizekes en salamikes”, maar het is pas volgende week kermis in Meldert! Door de rommelmarkt volgende zondag dienen we onze startplaats te moeten wijzigen naar café Marina. Kris DB zal dan ook een vlakke rit voorzien naar Lokerense velden.
Tot zondag!
El Churto.