De wtc-leden blijken augustus-verlofgangers, althans dat deed de opkomst toch vermoeden op zondag. Slechts veertien thuisblijvers verschenen netjes uitgedost aan de start. Dat sommigen nog slaap-en gewoon dronken waren, bleek uit het volgende. Ik vroeg de president toch nog even geduld te hebben alvorens het vertrek te blazen. Michiel had namelijk laten weten dat hij zeker ging meerijden, en dat hij met zijn camionette zou naar Meldert komen. Zijn vorige telaatkoming indachtig vroeg ik toch nog wat “possensje” te oefenen. Bleek echter dat hij er voor mij al was en gewoon naast mij stond terwijl ik mijn vraag stelde. Onmiddellijk kreeg ik daar een portie spot en hoongelach over mij gekieperd. Volledig terecht uiteraard.
Leden die wel de middelen hebben om in zonniger en heuvelachtiger oorden te gaan fietsen, proberen trouwens aan de hand van een ware fotoreportage toch een “bolleken” te scoren bij de president. Zo wordt er zelfs met koppels onderling afgesproken om in pakweg de Provence de officiële wtc-uitrusting te gaan showen! En dat zonder ook maar enige toelating te vragen aan de president én de sponsors. Want bijgevolg staat de telefoon van onze geldschieters nu wel roodgloeiend met bestellingen uit het buitenland. Dries, ook een shirtsponsor, heeft hierdoor nu al zodanig weinig tijd dat hij amper nog aan meefietsen toekomt. Maar daar denken onze leden in het buitenland allemaal niet aan é! Hun “bolleken”, dat is belangrijk! Ik ben er zeker van dat bij een volgende reglementswijziging er wis en zeker een artikel zal toegevoegd worden door onze wetgevende overheid, zijnde de president. Ik hoop dat hieruit niet te veel “jaloezeriederoi” spreekt van mijnentwege, want eerlijk gezegd zouden we met z’n allen ook liever onder een stralende ochtendzon bij zomerse temperaturen gaan fietsen. Want eens te meer was het deze zondag toch weer vertrekken met de billen dichtgeknepen met de ogen gericht op de einder waar donkere wolken zich samenpakten.
André, was de enige C-rijder in ons midden, en hij kreeg dan ook als eerste het teken van onze CEO dat hij mocht vertrekken. Eigenlijk zaten we wel wat in met onze vriend, zo heel alleen de baan op moeten. Dat komt ge dan tegen é als tachtig procent van uw team in het buitenland zit. Maar André kan wel tegen een stootje en maalt er niet om om lang alleen op pad te trekken, hetzij voor een monsterwandeling van tientallen kilometers hetzij voor een lange fietsrit. De rest zou uiteraard samen fietsen, Frederik en Pieter haalden nog net de deadline, en gezien het feit dat ze gedurende de rit geen seconde zwegen, moeten ze elkaar al heel lang niet meer hebben gezien, zo veel dat ze elkaar te vertellen hadden. De koprijders, hielden het ingevolge de strakke wind en het al even strakke tempo vrij stil daarentegen. Om de regen voor te blijven werd de snelheid dan ook altijd ruim boven de dertig gehouden. Pascal, die blijkbaar kermisbenen had, voelde van in het begin de bui al hangen, en kwam er pas door op de terugweg, met de wind in de rug, op weg naar zijn eerste pilsken van de dag.
De rit zou trouwens twee pareltjes van fietsarchitectuur aandoen. De eerste was de gloednieuwe fietstunnel onder de Moorselbaan. Als het goed is mag het gezegd worden en dat dienen we bij deze brede, zachtlopende tunnel zeker te doen. Hier is het geld van de Vlaamse belastingbetaler nu eens wel goed besteed. Zo werd het ook bij onze tweede parel van fietskunst op ons parcours : de fietsersbrug over de Schelde in Wetteren. Akkoord, we hadden wat moeite om het begin te vinden dat verborgen ligt achter de kerk, tussen twee nieuwe, strakke buildings, maar eens op de brug hadden we een prachtig zicht op de Schelde. Hier werd blijkbaar ook op geen euro gezien, ook geheel terecht uiteraard.
En net voor Gontrode, viel onze enige echte Reifenmeister plat! Hij die altijd in de bres springt als iemand anders lek rijdt en in recordtempo een band vervangt, had nu zelf prijs. Bijgevolg kon en mocht hij ook zelf zijn eigen band wisselen. Waren het de zenuwen, was het een nieuw type band, maar Steven haalde nu bijlange zijn recordtijd van anders niet. Gelukkig konden we van de korte pauze gebruik maken om wat ballast af te gooien en een plasje te doen in een “Gontroodse” boomgaard. Eens het rubberen kleinood vervangen, lag ons keerpunt bijna in het verschiet. Bottelare zou ons verste punt van de rit worden. Volgens Wikipedia een plattelandsdorp, deelgemeente van Merelbeke, met om en bij de 1800 inwoners. Het dorp, bekend van….ja van wat eigenlijk? Misschien van de Eerste Ketskesloop die op de avond van 3 september wordt georganiseerd. Bottelare wordt namelijk doorkruist door tientallen paden en tragewegen, “ketskes”, genaamd. En de organisatoren hebben nu dus een loop langs al deze ketskes georganiseerd. Daar gaat ongetwijfeld wel een man of twintig op afkomen! Dan is de Meldertse Chickenrun wel wat wereldberoemder mijn gedacht!
Net voor Bottelare moesten we trouwens enkele halfopgedroogde restanten van modderstromen trotseren, hetgeen Jo deed opmerken dat we blijkbaar naar “Bottenlaarzen” reden in plaats van naar Bottelare. Als ge nog dergelijke woordspelingen kunt maken tegen vijfendertig per uur, hebt ge meer dan overschot en kunt ge gewoon de rest van de rit op kop afwerken. Deze eer liet hij echter aan anderen.
Eens Bottelare doorkruist, kregen we nu de wind vol in de rug. Peter en Kris DB draaiden de gas dan ook vol open en op sommige rechte, lichtlopende wegen, werd dan ook vlotjes de veertig kilometer per uur gehaald. Maar tussen Moortsele en Oosterzele zat er nog een nijdige, onbekende en verborgen helling te wachten. De Schellaertsweg slingerde zich na het oversteken van de overweg naar boven, en het grondwater stroomde ons tegemoet op de steile macadamplaten. Maar eens boven stuwde de rugwind ons weer vooruit. Peter en Kris lieten niet af, maar toen we in Bavegem de melkfabriek waren gepasseerd maakte de weg een bocht in open veld en kregen ze de wind weer pal op het gezicht. We zagen hun benen dan ook letterlijk leeglopen en wanneer zij in Oosterzele bewust de verkeerde afslag namen en iedereen na het roepen van “Changez!” zich had gedraaid, was het duidelijk dat zij persé van kop af wilden. De hit van Noordkaap, “Van kop af, haal me toch van kop af…” werd dan ook uit volle borst gezongen. Pieter en Frederik namen dan maar de koppositie voor hun rekening. En net voor Erpe-Mere vergastten de dikke wolken ons op een druilerige, miezerige regen. Blijkbaar balanceerden wij echter op de grens van droog en nat want echt veel hemelwater kregen we niet over ons heen. Gelukkig, want we moesten de Broekstraat en Diepestraat in Mere nog omhoog.
Aan rond punt de Haring was het dan de beurt aan Kris om de lucht uit zijn band te laten. Aangezien ik met dringende spoed huiswaarts diende te keren omdat mijn aanwezigheid op een verrassingsfeest onontbeerlijk was, scheidden onze wegen bovenaan de Aalsterse verkeersader. Ik moet u, eerbiedwaardige lezer, dus ook in het ongewisse laten over het korte, verdere verloop van de rit. Ingrid, die haar zondagse omzet anders exponentieel ziet stijgen wanneer er minstens twintig wtc’ers op haar terras neerstrijken, keek nu maar beteuterd toen er maar een handvol arriveerden. Uit goede bron heb ik vernomen dat ze de aanwezigen wel een paar intieme ontboezemingen toevertrouwde. Zo vertelde ze dat ze net als bij den Anderlecht over een volwaardige bank aan Rufinvervangers beschikt. En net als in het voetbal heeft elke vervanger dan ook zijn specifieke taak en positie. Dewelke dit zijn, laat ik in het midden. We gaan het verslag “Kinderen Toegelaten” houden.
Wanneer volgende week al onze ontdekkingsreizigers terug zijn, hopen we wederom op een talrijke opkomst! U leest er ongetwijfeld alles over in een volgend ritverslag…
El Churto