Nog niet eens zó lang geleden was het de traditie dat er enkel op zondag in bad gegaan werd en dan nog liefst alle leden van het gezin, één na één in hetzelfde badwater. Ondertussen zijn de tijden veranderd en wordt er verwacht dat je je minstens één keer per dag doucht, baadt en schrobt met de sterkst geurende zepen, gels en conditioners. Resultaat hiervan is dat er vermoedelijk zevenvijftig huidziekten en allergieën bijgekomen zijn, maar iedereen blijft vrolijk zijn opperhuid eraf wrijven. Om nu het zondagse “badderen” te eren en te gedenken was het vandaag, zondag dus, nu ook eens tijd voor een bad, een taalbad weliswaar.
Het was echter geen sinecure om op een afstand van maximaal tachtig kilometer de taalgrens over te steken en ook nog op tijd terug op het terras van Ingrid te zijn. Met wat puzzelwerk en hier en daar al eens een grotere weg op het parcours, werd het keerpunt in Wisbecq, Wisbeek in het Nederlands, gelegd. Dat werd dan ook eerder op de week gecommuniceerd naar alle leden toe. Sommigen sloegen direct aan het googelen, streetviewen en wikipedia’en. Anderen dachten dat het een grap was en vermoedden dat we naar de Wiezebeek zouden fietsen. Maar Wisbecq is echter een klein dorpje in Waals-Brabant, deelgemeente van Rebecq en vlakbij Bierk en Quenast. Zo, genoeg aardrijkskunde voor vandaag.
Met vierentwintig fluo-helden verschenen wij onder een lichtbewolkte hemel aan de start. Een aantal, van wie het Frans vermoedelijk ,niet sterk genoeg is, stuurden hun Franse kat en waren alleen op taalkamp getrokken richting Pyreneeën, waar zij in onze clubtenue bovenop de top van één of ander onbenullig colletje in de lens stonden te lachen. Anderen verkozen het oervlaamse kaatsen op ’t zift boven een rit met de WTC. Alsof een sport waarbij er met een lederen handschoen op een slecht botsend balletje wordt geslagen belangrijker is dan een rit naar onbekende einders.
Wie we wel weer mochten verwelkomen en die hierbij zijn persoonlijk record van ritaanwezigheden van vier naar vijf optrok, was Hans VDM. Bruingebronzeerd in het gezelschap van een al even gebronzeerde mevrouw met afgetrainde… kuiten stond hij breedlachend te zoeken naar de camera bij het vertrek. Ja Hans vindt het niet zo erg als hij eens op de gevoelige plaat wordt vastgelegd. Ook ons meest recente lid, Kevin Buyl had iemand meegebracht, met name de zwaar afgetrainde zestiger, tevens zijn vader, Jefken Buyl. Iemand die nog zo scherp staat op die leeftijd moet zichzelf wel soigneren, al liepen zijn Orvallekes ook vlotjes binnen na de rit.
Onze genieters mochten van de President traditioneel als eerste starten. Bij gebrek aan Johan om de dames te chaperonneren zag de Jos zijn kans schoon om in te springen. Blijkbaar voelt hij de tol der leeftijdsjaren beginnen wegen en vreest hij dat hij geen weerwerk meer kan bieden aan JS uit M bij A. Maar laten we eerlijk zijn, wie kan er wel weerwerk bieden aan onze alfaman? Nochtans was Jimmy vandaag van de partij, echter zonder Carine, en dan weet je dat er gaat doorgereden worden. Sommigen startten in deze wetenschap al met een droge mond en knikkende knieën alvorens er één meter werd gebold. Bill had zijn bidons nog eens met westvlaams babbelwater gevuld en wanneer Jo besliste om hem eens het zwijgen op te leggen door op een iets langere helling in tempo naar omhoog te rijden, bleek dit olie op het vuur. Om Bill te doen zwijgen, moet ge zijn tong amputeren! En dan nog….
Door glooiende Toscaans aandoende landschappen, schoven wij door het Pajottenland richting de taalgrens. En in Tubize was het zover, hier mochten wij de Waalse haan begroeten en lieten wij de Vlaamse leeuw achter ons. Ook een blinde coureur had immers kunnen weten dat we de taalgrens waren overgestoken, het was dan ook denderen van de ene put naar de andere. Aangezien het woord “put” een nogal negatieve bijklank heeft bij onze franstalige buren, werd er koortsachtig gezocht naar synoniemen om de achterkomers te waarschuwen voor gapende spelonken in het asfalt. “Troux” was ook al geen optie omdat Dutroux toch nog wat gevoelig ligt, “prostitué” als synoniem voor “put” is dan ook weer te lang en wordt eveneens niet geapprecieerd als tien man dit roept terwijl we net wat Waalse boerentrienen kruisen. Gat! Dat was de oplossing! En op onze terugweg mochten we daar een prachtexemplaar van een gat aanschouwen. Lang leve de strakke, doorkijk coureursbroeken! Deze zouden bij wet verplicht moeten worden in de vrouwensport, behalve bij de Belgian Cats dan, of ga ik hier ook weer zwaar uit den bocht.
En laat onze snelle nozems nu net dat hoogtepunt van onze rit hebben gemist met hun hard en snel rijden altijd. Net voor Heikruis was het testosteronniveau van onze snelheidsduivels ondertussen zodanig hoog dat de president hen het signaal wel moest geven om zich af te scheuren en er een goei lap op te geven. Peter hing even tussen hangen en wurgen, doembeelden van zijn laatste serieuze tuimelperte schoten door zijn hoofd, maar ook bij hem spatten de mannelijke hormonen uit de oren, en sprong hij mee op de trein der waanzin. Geert zat buiten zijn wil om in de kopgroep maar besefte plots dat hij nog naar Eleweit moest doorfietsen, ging in de remmen en wachtte de tweede groep op. Met de wind in de rug schoof nu de één na de andere molshoop vlotjes weg onder de carbonnen wielen.
Onze twee youngsters waagden zich nu ook al eens aan een kopbeurt. Maar Senne, zo scherp als een beenhouwersmes, besefte dat wij niet echt uit de wind zaten achter zijn voorlopig nog smalle torso. Lander hield het nog even vol aan de kop en zorgde dat ook in de B-groep het tempo lekker strak bleef. En hoe dichter we de streep naderden en hoe meer het witte slijm zich in onze mondhoeken ophoopte, hoe meer wij de lokroep van een frisse recuperatiedrank konden horen. Aan café Marina, stond echter een enthousiaste seingever druk gesticuelerend teken te doen dat we dienden te stoppen voor de Kravaalrun-lopers die de straat kruisten. Wanneer echter bleek dat er om de minuut slechts een zwalpende loper passeerde, waarvan er één zodanig diep was gegaan dat hij dacht dat ik ene Ronny was, mochten wij dan toch weer onze machines in gang trekken tot aan café Ingrid.
We waren net op tijd want daar kwam Peter al van thuis gestapt met een grote mand vol lekkers! Hij was namelijk jarig, en dat nog wel op een feestdag op een zondag! Dan kan je als traktatie wel niet anders doen dan op een mand vol delicatessen trakteren. Maar Rufin van Dingrid had ook zijn beste beentje voorgezet - hoewel hij zelf twijfelt of het nu zijn linker of zijn rechter been is. Ons sympathiek koppel uitbaters was deze week zowaar 21 jaar getrouwd en ook daar hoorde een “koizeken en e salamiken” bij. Bill glunderde zowaar en was zodanig in zijn nopjes dat hij er de ene oneliner na de andere uitkraamde. Alle actuele hete hangijzers passeerden de revue op het zonovergoten terras : van onze genderfluïde, panseksuele basketbalrotsen tot het huidige migratiebeleid werden op hoog intellectueel niveau behandeld. Discussiëren lukt dan ook des te beter met het nodige gerstenat achterovergeslagen.
De rit van volgende week zit voorlopig nog in de pijplijn, maar om de rit van vandaag te evenaren zal ze wel hééél erg goed moeten zijn! Ook benieuwd? Kom dan eens meerijden op zondag of lees gewoon het verslag achteraf.
Tot zondag!
El Churto.
