Vijfenveertig jaar nadat voor de laatste keer een Belg de Tour won, leek het gepast om op bescheiden manier ode te brengen aan Lucien Van Impe. Op zaterdag deed Dylan Theuns dit al op grandioze wijze door een heuse Alpenrit te winnen en de losgeslagen, gedoodverfde Tourwinnaar, Tadej Pogacar, voor te blijven. Dankzij Dylan - coureurs onder mekaar mogen elkaar bij de voornaam noemen - werd de kater ingevolge de nederlaag van de Rode Duivels op vrijdag, toch enigszins wat verlicht. Tijdens de Alpenrit hadden de camera’s amper oog voor een oerdegelijke Wout Van Aert die na de eerste tourweek nog op een prachtige tweede plaats prijkt. Huidig verslag werd echter voor de bergrit op zondag getypt en bijgevolg zou het wel eens kunnen dat Van Aert naar een verre ereplaats werd teruggeslagen tegen dat u dit schrijfsel te lezen krijgt.
Maar terug naar de orde van de zondag nu. Ons peloton verscheen al serieus uitgedund aan de start door de vele verlofgangers die warmere en zonniger oorden opzochten om aan de grijsheid van ons Belgisch weer te ontsnappen. Meerdere angstige blikken op de buienradar zorgden ook al voor onrust in de gelederen. Zou het nu om negen uur beginnen regenen, om tien uur of zouden we het droog houden tot na den arrivé? Dat het kantje boord zou worden, dat was duidelijk. En voor een plensbuitje halen we onze neus niet op, maar de roodgekleurde onweders die traag onze richting uitschoven op de Buienradar deden ons toch wel even in de weelderige baardgroei scharten.
De C-genieters mochten zich eerst op gang trekken, en tot ieders verbazing koos Kris DB het gezelschap van onze vrienden. De man die twee weken geleden nog een marathonrit van 324 km afhaspelde, koos nu voor de korte rit! Was het een opstekend corona-virusken, of een-op-tijd-thuis-moeten-zijn-bevelleken? Niets van dit alles! Een kokenetentje van de avond ervoor zorgde voor zure oprispingen en troebel zicht. In Herdersem mocht hij zijn copueuze maaltijd van de avond ervoor nog eens opnieuw eten, toen een brave burger met een kuisverslaving zijn beerput aan het legen was net naast de rijbaan. Na de rit zou Kris echter de veel te hoge PH-waarde van zijn maagsappen neutraliseren met een paar Geuzekes van Mort Subite. Gelukkig nam hij de merknaam niet te letterlijk.
Ik moest trouwens van Dave verslaggewijs aan Wendy laten weten dat de C-ploeg nu ruimschoots op tijd binnen was, nu zij er niet bij was om met haar lekke banden de boel op te houden. U ziet beste lezer net als dj Dave willig ik ook al eens een verzoeknummertje in. De parcoursbouwer van dienst had trouwens in de korte rit “slechts” twee wegwerkzaamheden gestopt. In Oordegem moesten de kortrijders een fietsomleiding volgen los over een gravelpad en in Mere was zowaar het wegdek weggegraven tot in Australië! Maar middels wat fietsacrobatie en een stuk Via Ferrata bereikte iedereen toch veilig de andere kant.
Het andere team, een samenstelling tussen de A+++ (die eigenlijk opgedoekt is wegens wangedrag) en het B-team reed het volledige traject van de 80 kilometer. Met een atypische start via de beklimming van de Heidebosstraat in Moorsel en de afdaling en kasseien naar Steven-kapel was dit toch wel een fijne verrassing van de parcoursbouwer. Hij verdient al eens een pluimpje, de rittenbedenker! Door het prachtige en nog slapende Mespelare ging het via Oudegem naar Wichelen en zo naar de Onnenbossen. Dit uitgestrekte woud op de grens tussen Serskamp en Wichelen is zodanig groot dat als ge één keer met uw ogen knippert omdat er een fruitvliegsken is ingevlogen, ge de bossen al gemist hebt. Dan is ons eigenste Kravaal toch wel een ander bosken, mijn gedacht. Via Oordegem waar wij met onze groep de eerste wegwerkzaamheden links lieten liggen, trokken wij nog eens voorbij de Dikke Linde van Bavegem. Als uw dorp maar één boom heeft, geeft ge hem het best direct een naam, om toch hier en daar nog eens een verdwaalde toerist te kunnen misleiden. Vermoedelijk waren ze in Bavegem groen van jaloezie op de Dikken Eik van Wieze, maar als ge de Linde van Bavegem met uw eigen ogen aanschouwd hebt, zult ge begrijpen dat ze daar hun boom nog veel roze korrels en Substral zullen moeten geven!
Deze lokale overdrijving achter ons latend, deden we een stukje aan van het grondgebied van Oosterzele waarna we naar de markt van Sint-Lievens-Houtem trokken. Daar schoot de geur van versgebraden kip aan ’t spit ons in de neus. Gelukkig dat de veggie-extremist van de club niet aanwezig was of hij zou de rest van de rit al kokhalzend moeten afmalen hebben. Rare jongens die “groensel-adepten”.
Aan voormalige transportfirma De Dijcker kruisten wij nogmaals de Gentse Steenweg en trokken naar Impe en Overimpe. Hoe kan je de Lucien beter ode brengen dan door de twee dorpen te fietsen die naar hem vernoemd zijn! Op dat moment bleek Sven echter zijn pilleken serieus te werken want in plaats van de constante 31 en 32 per uur zoals voorheen, trok hij plots op kop door naar 35. Opposiet zoals de meeste van ons zijn, trokken wij onmiddellijk de remmen wat dicht en reed Sven honderd meter voor ons uit in Niemandsland. Ge kunt makkelijk vrienden maken bij de WTC maar ge kunt ze er even eenvoudig verliezen! Tegen we in Erondegem waren, riep hij zichzelf weer tot de orde en mochten ook wij, net als ons eerder gepasseerde C-vrienden, samen in Mere de verse opgravingen trotseren. Een stukje te voet, wierp weer de niet meer zo originele opmerking op dat WTC staat voor “Wandel en Trekking Club”. Niet iedereen kan gespeend zijn van zoveel originaliteit en humor dat ze adrem genoeg zijn om een spitsvondig grapje aan hun brein te laten ontsnappen. Maar eens het stukje weggegraven weg voorbij lag al de beklimming van de Daalstraat in het geboortedorp van Lucien te wachten. Gratis hoogtemeters in volle finale en dan nog in de woonplaats van de voormalige berggeit uit de Lage Landen. Hoe spitsvondig toch weer van de parcoursbouwer!
Via de Parklaan in Aalst en de obligate klim van de Affligemdreef bereikten wij het Kozakkeshof. Althans een geluk dat Bill wakker genoeg was om ondergetekende een waarschuwingskreet toe te roepen of ik reed daar vol op een Amsterdammertje waar ik al duizend keer naast ben gereden. Het scheelde maar een haar of mijn reis van overmorgen mocht worden geannuleerd. Bij deze, Bill uit de grond van mijn hart, nen dikke merci. Als ik u ooit eens tegenkom in Amsterdam hebt ge enen tegoed van mij!
Met nog een laatste demarrage richting Ingrid eindigde ook deze ode aan de Lucien. En bovendien bleven we op een paar spatjes na, volledig droog. Maar op de binnenkoer van ons lokaal wachtte er ons nog menig verrassing. Het was namelijk eerder deze week de verjaardag geweest van onze favoriete barmoeder, en ze had daar dan ook menig potje “aperitiethapjes" opengetrokken. De ballekes, kaasblokjes en mini-brochetjes waren nog maar pas verorberd of daar trakteerde Hans ons allemaal op meerdere hot-dogs, met liefde, choucroute en mosterd bereid door Patricia. Net zoals thuis liet Jean zich ook hier rijkelijk bedienen door zijn wederhelft.
Als voorbereiding en voorproefje op mijn nakende hoogtestage in Oostenrijk kon deze traktatie van Franfurterwursten wel tellen. Ik zal volgende zondag dan ook afwezig zijn en mijn taak als verhaaltjesverteller zal dan worden overgenomen door een andere taalvirtuoos. JS uit M bij A zal minstens één week gerust slapen! Tot binnen veertien dagen.
El Churto Del Agua