De langste rit, jaarlijks is dit een traditie waarnaar wekenlang vooraf wordt uitgekeken. In het verleden werd dan al eens Scherpenheuvel, Ronquière of Doel als keerpunt gekozen. Nu werd echter door de parcoursbouwer van dienst gekozen om de droom van een lid van Westvlaamse origine te realiseren, met name eens volledig rond Brussel fietsen. U begrijpt dat Brussel voor mensen uit de achtergestelde gebieden des lands dan ook zo moeilijk te bereiken is, als Blankenberge was voor boer Sjarel. Daarom zette Jo zich aan het tekenen en toverde hij een prachtige lus rond ons hoofdstedelijk gewest uit de RouteYou.
In de persoon van Dave, Nancy, Robbe en Mia werd een professioneel volgwagenteam bij elkaar gezocht en mocht iedereen zijn bokes of zevengangenlunch voor de start in de Davemobiel droppen. En als we bij vorige edities al eens moeite hadden om vijftien leden bijeen te scharten, stonden er nu drieëntwintig welgemutst en goedgeluimd aan de start. Het beloofde dan ook één schone dag te worden en met wat geluk zouden we het nog droog houden ook.
Via de Putstraat ging het naar “d’Hoi” waar we al begroet werden door een aantal leden op rust die ons pad kruisten. Eens op de Steenweg richting Asse zat de sfeer er al goed in, tot op het moment Geert het na amper één kilometer nodig vond de diepste put in de macadam uit te kiezen om er met zijn achterwiel vol in te rijden. Gevolg, een acute leegloper. Maar niet getreurd, Geert rijdt met tubeless banden. Even het wiel wat ronddraaien zodat de melk in de band de tijd krijgt om het lek te dichten, band oppompen en klaar is Geert. Of toch niet… Bleek dat Geert magere melk van de Lidl had gebruikt in zijn band in plaats van volle van den Delhaize. Als de bandenlepeltjes dan ook nog eens koffielepels bleken te zijn in plaats van soeplepels, dan begrijpt u dat we daar toch even hebben gestaan. Maar na een kwartier zat er dan toch een binnenband in en konden we weer op weg. Geert kleefde met zijn handen vol melk de rest van de rit met de handen aan het stuur.
In Mollem kregen we al een eerste klim voorgeschoteld en daaropvolgende kasseistrook. De twee dames in onze gelederen, Kristin en Wendy hadden hun goeie benen uit de kleerkast gehaald en volgden probleemloos mee, ondertussen vrolijk kwetterend als twee jonge roodborsten, net uit het ei. Kristin had zich trouwens getooid met een tuning versie van onze prachtige uitrusting. Zij had zich een mouwloos exemplaar laten aanmeten om te vermijden dat de bruinlijntjes de bovenarmen zouden ontsieren. De eerste helft van het parcours was trouwens vrij vlak en prachtige graanvelden omzoomd met knalrode klaprozen volgden elkaar in sneltempo op. De eerste officiële stop zou aan de vliegtuigspotplaats van Zaventem liggen. Met opstijgende mastodonten vlakbij konden wij al een suikerwafelken of nen banaan naar binnen slaan. De twee dames doken er het graan in om hun gevoeg te doen en leken gehurkt met hun witte helmen, op twee champignons die net boven de aren uitstaken.
Wie het roadbook vooraf al eens had bekeken wist dat het vlakke deel nu moest plaats maken voor de heuvels in Waals-Brabant. Eerst moest er echter nog de Haagaard uit de Brabantse Pijl aan geloven. Het eerste deel van ons peloton vergiste zich echter schromelijk aan de voet van de mini-col en kozen voor de lokale Leirekens-route. Daarmee werden zij bij voorbaat al uitgeschakeld voor de op te rapen punten van de bergprijs. Eens over de top, reden wij verder tussen gerestaureerde herenhoeven en lokale druivenkwekers. Stilaan zakten wij af naar de taalgrens en in een stukje Zoniënwoud was Wendy aan de beurt om lek te rijden. Echtgenoot Kris die haar machine de dag ervoor nog minutieus had nagekeken op minstens vijftien punten, kon alleen maar besluiten dat het een geval van overmacht was en dat het zeker zijn wederhelft haar fout niet was. In tegenstelling tot bij de pech van Geert, duurde het oponthoud slechts vijf minuten. Ondertussen werden wij begroet door joggers, mountainbikers en e-bikers allerhande. Het moet dan ook gezegd dat onze fluo-uitrusting en onze numerieke aanwezigheid veel mensen er toe aanzet ons spontaan te begroeten en toe te juichen. Een niet meefietsende sponsor, die op zelfstandige, niet zo succesvolle, basis lange ritten naar Nederland organiseert, was trouwens achteraf in de wolken met de groepskiekjes van de WTC. Zijn selfie met twee kon op minder weerklank rekenen achteraf.
Na onze doortocht door het Zoniënwoud lag de middagstop een boogscheut verder. De koelte van het meer van Genval lachte ons dan ook toe op het middaguur. Dave had in zijn impeccabel Frans geregeld dat we hier in de plaatselijke luxejacht-club onze lunch konden nuttigen. Tijdens het eten konden wij ons dan ook vergapen aan de luxueuze paradepaardjes van de lokale beau monde. Parmantig showden zij ons op de parking hun tweemasters, schoeners en andere katamarans. Van zeilen was er echter weinig sprake gezien de windkracht van de volle nul beaufort. Na een verfrissende frisdrank en een zelfgesmeerde boterham konden we weer op weg. Dave had ondertussen de plaats van Wendy in het peloton overgenomen en zij zijn plaats in de volgauto.
Meteen na het meer, dat net zoals zovele andere meren in een dal ligt, want indien het op een top zou liggen, zou het leeglopen, volgde daar onmiddellijk een muur van jewelste. De dikbelegde boterhammen met salami, vegetarische kipsalade en piksossis, kwamen refluxgewijs al omhooggekropen en het melkzuur stroomde rijkelijk naar de beenspieren. Dave bleek hier maar half zoveel last van te hebben als de rest. Maar ook deze kaap werd zonder veel gemor gerond. Maar nu volgde de ene klim de andere al snel op, idem dito voor de kasseistroken. En op een dergelijk onding stelde Michiel, alias de Witten, niet van Zichem maar van Wieze, zich plots kandidaat voor de pechprijs van de dag. Op de slechtgestapelde stenen vlogen de onderdelen van zijn Trek ons plots om de oren. Bleek dat zijn remblokken van de achterrem er gewoon los uitgevlogen waren. Uiteraard kon de puzzel niet opnieuw samengesteld worden aangezien een paar onmisbare, essentiële onderdelen het hazenpad hadden gekozen. Bijgevolg, de Witten de rest van de rit met de voorrem én de billen iets meer dichtgeknepen in de afdalingen.
Zo bereikten wij dan toch met veel horten en stoten het roemrijke Waterloo. De Leeuw stond ons daar al toe te grijnzen vanop zijn molshoop en in zijn schaduw volgde de obligate groepsfoto. Wat ik pas na onze passage ben te weten gekomen, blijkt dat Waterloo ook een bedevaartsoord is waar Sint-Joris, patroonheilige van de vélomakers, er soms sneller verdwijnt dan dat hij verschijnt! En na nog een kort oponthoud, keerden wij Meldertwaarts, maar ook dit verliep niet zonder problemen. Op één of andere steenweg richting Ternat bleek de rijbaan herschapen in een parcours voor het WK mountainbike. De gravelrijders en aanverwanten kozen resoluut voor deze zand en modderbak terwijl een andere groep toch maar de veiliger omleiding verkoos. Gelukkig werden de troepen na de omleiding weer verenigd, maar wanneer Hans zijn allerlaatste gelleken en zijn meest finaal druivensuikerken waren uitgewerkt, kreeg hij daar een klop van jewelste. Zijn prestatie moet dan ook niet onderschat worden. Als nieuwste lid die voorheen amper 75 km-ritten in de benen had met amper hoogtemeters moest hij deze marathonrit met meer dan 1000 hoogtemeters tot een goed einde trachten te brengen. En reken maar dat hij dat deed, al was het iets trager dan sommige van de habitués.
Op een tiental kilometer van het einde, scheurde het peloton echter in een viertal stukken. Ondergetekende nestelde zich met de rest van de bestuurskern bij flandrien-van-het-eerste-uur, Jean DB en samen klommen wij in Essene de laatste hoogtemeters weg. Uiteindelijk bereikte iedereen de eindmeet, de één al wat vermoeider dan de andere. Een Pools journalist die onmiddellijk van op het terras van Ingrid middels zijn gsm onze arrivé doorstuurde naar TV Polska, was danig onder indruk en bestelde zich dan maar twee Jupilers tegelijkertijd. Ook twee Gentse toeristen waren speciaal afgezakt om de WTC live eens te mogen aanschouwen. De laatste bananen en suikerwafels werden vervolgens samen met blokjes kaas en salami in de Orval gesopt en doorgeslikt als was het kaviaar. Rufin had ondertussen zijn beauty-slaapje achter de rug en was weer zijn kwieke, uitgeruste zelve om ons te bedienen. Onze twee geblesseerden, Dirk en Peter maakten ook nog hun opwachting en Peter zag er dan ook al veel beter uit na zijn cosmetische chirurgie en zijn 45-toeren plaatje in zijn schouder.
Het was toch weer een langste rit die ons nog lang zal bijblijven. De afwezigen hadden ongelijk of een geldig excuus! Tot volgende week voor een nieuwe exotische trip.
El Churto del Agua