Een dag na de tijdritzege in de Tour van Wout Van Aert in St. Emillion en op dezelfde dag als de sprintzege op de Champs Elysées van dezelfde Wout Van Aert, stond voor de WTC de rit naar de Zwalmstreek ingepland. Drie wielerhoogtepunten op één weekend, al zou ik de overwinningen van Van Aert toch zo hoog niet plaatsen op de schaal van belangrijkheid. Na een tiendaagse afwezigheid van uw verslaggever waarbij ik op geheel natuurlijke wijze mijn rode bloedcellen van een shot zuurstof wilde voorzien en er zich niemand anders binnen de WTC geroepen voelde om de vorige rit onder de vorm van een verslag wereldkundig te maken, was ik er dus wederom bij. Ik begrijp dat niemand met zijn neergepende zielenroerselen wilde afgaan in vergelijking met mijn literaire hoogstandjes, maar dat er geen letter, geen cijfer, zelfs geen foto werd gepubliceerd kan enkel te wijten geweest zijn aan het feit dat Jo de rit van vorige week in elkaar flanste. Tja, als ge een rit maakt naar Rust en Verzorgingstehuis Denderoord, zal het wel geen vetten zijn geweest.
(nem :-p toch nog ne foto van de rit van vorige week op de Denderoord Straat - jdc)
Naar ik tijdens en na de rit vernam hebben een aantal dissidenten echter getracht J.S. uit M. bij A. aan te zetten tot het schrijven van het verslag en op dergelijke wijze wraak te nemen op mijn ludiek bedoelde schrijfsels. Gelukkig voor J.S. uit M. bij A. is hij ondertussen tot de jaren van besef gekomen, en begrijpt hij dat hij schrijft zoals hij fietst, geweldig snel maar zonder pointe. Dan neemt hij liever wraak tijdens de rit door op de steile hellingen van de Zwalm de zadel van menig WTC-lid vast te grijpen en zich zo omhoog te laten trekken omdat hij anders op eigen kracht de top niet zou halen. Maar hij verdient ondertussen toch ook een pluim, nadat hij vorige week een bolwassing kreeg van ons aller Jean, heeft hij ingezien dat op kop rijden niet persé hoeft te zijn dat alle anderen er worden afgereden. Neen, dan nam hij vandaag meermaals zijn verantwoordelijkheid en joeg hij de snelheid slechts met drie per uur de hoogte in bij zijn kopbeurten.
Maar even naar de start nu van onze zondagrit. Het is duidelijk te merken dat menig WTC-lid zonnige horizonten heeft opgezocht om daar met gezin en familie te genieten van overstromingsloze dagen. Hoewel dat twee van onze youngsters op scoutskamp blijkbaar toch ook hun portie hebben gehad van de noodweer perikelen. Gelukkig zonder lichamelijke of materiële gevolgen. Anderen zitten dan weer in de Franse Lichtstad, op de dag dat daar de Tour arriveert, nog anderen zitten in de Provence en showden in de live-uitzending van de tourrit, de vorige wtc-uitrusting op twee kilometer van de top van de Mont Ventoux. Nog anderen zitten op hoogtestage in Zwitserland of maken het Toscaanse achterland onveilig. U ziet dat de wtc-leden toch altijd een reisbestemming kiezen die iets of wat koersgerelateerd is.
De negentien aanwezigen én een gastrijder, zonder valhelm, stonden voor de start al onder een stralende zomerzon. Gezien het reliëf van de rit zou er wel wat afgetranspireerd worden. Onze c-collega’s werden er eerst op uitgestuurd. In de afdaling van de Aalsterse dreef, haalden wij hen in maar aan de Zeebergbrug waar de Koalabeer van Welle een metalen brugricheltje had getoucheerd en bijgevolg lek reed, haalden zij ons opnieuw in. Onze gastrijder koos eieren voor zijn geld en sprong dan maar op het wiel van onze c-copains. Hij was er namelijk ook bij op onze ronde rond Brussel en had toen meer moeten wachten op pechvogels dan hij gereden had. Begrijpelijk dat hij nu eieren voor zijn geld koos. Gelukkig voor de Pandabeer van Welle was onze Reifenmeister mee op pad. Vlug toverde hij daar wat hulpmiddelen uit zijn onafscheidelijke rugzak en voor de Teddybeer van Welle het goed en wel besefte was de band al vervangen.
Over Aaigem en Woubrechtegem ging het richting Zottegem waar we na de afdaling van de Vlamme het glooiende land van Zwalm bereikten. De c-ploeg hadden we bijna ingehaald toen Jo zijn water echter zo hoog stond als het peil van de Maas vorige week en wij genoodzaakt waren een “pisstop” in te lassen. We zouden onze c-vrienden pas terug zien op het terras van Ingrid.
Nu zat er geen enkele vlakke kilometer meer in de extra lus die we op de lange toer kregen voorgeschoteld. Achter elke bocht lag wel een nieuwe klim of afdaling. Prachtig én rustig was het wel. Maar ondergetekende begon stilaan te beseffen dat “Grossen Bieren, Sauerkraut en viele Würsteln” niet zo goed zijn voor de BMI en bijgevolg voor de conditie. Die hoogtestage leek hier eerder een omgekeerd effect te hebben geressorteerd. Ik zakte op menig helling door de groep als een heet mes door een klomp goei boter. Gelukkig hadden de medeleden door de slechte weersomstandigheden ook niet overweldigend veel kunnen fietsen. Enkel de Scalle die zich momenteel bezighoudt met een Delhaize-challenge waarbij hij ook de fietskilometers van zijn zeven andere teamgenoten voor zijn rekening neemt, bleek door weer en wind te hebben gefietst. En dan nog in zijn verlof begot!
Telkens Kris DB, zei dat het nu de laatste helling op het parcours was, volgde er nog een steil onding naar één of ander obscuur kapelletje van Maria van de Zeven Dwergen. Mijn excuses mocht hierin een fout zijn geslopen maar in godsdienst en catechese was ik nooit een krak. Gelukkig voor ons én onze fietsen besliste parcoursbouwer Kris dat we in Okegem de lokale Paterberg uit de rit mochten schrappen. Dat scheelde dan toch weer een leegloper of twee, in dit geval mijn benen, en een zadelbreuk. Op de Hogeweg in Erembodegem voelden er al meerderen dat de rit toch vrij zwaar was. Ook Peter, die nu een kilo of drie extra aan staalplaat rond zijn sleutelbeen moet mee omhoog sleuren - toch snel tien procent van zijn eigen lichaamsgewicht- gaf toe dat hij het lastig had. Jos die in de Hekelgemstraat en de daaropvolgende Langestraat de Jo volledig in de wind dwong door onafgebroken tussen het duo dat voor hem reed te fietsen, spaarde zodanig veel energie dat hij er vermoedelijk op twee uur tijd de batterij van een Tesla volledig mee kon opladen.
Gezien het vrij late uur van aankomst verloren we achtereenvolgens tijdens de rit “Den Beir van Welle, diene van Eskeren, de beiren van Doment en den Beir van de Keirkbeirg”. Allen reden rechtstreeks op huis aan. Enkel De Beiren van Moeissel en van Bauregem, de Beiren van de Putstraut, den Beir van d’Hoizekes en den Beir van Madame Doctoor doken nog het zonovergoten terras op. Onmiddellijk werden wij er door Johan attent op gemaakt dat wij toch wel zeer laat binnen waren en dat hij samen met zijn eega Kristin, Wendy en André ondertussen de kleinen toer twee keer had gereden én dat hij bovendien al aan zijn vierde consumptie toe was. De vraag van Jo of hij dan twee maal ging uitleggen in de pot, snoerde onze vriend onmiddellijk en zonder verpinken de mond. Ja een vermoeide of gewonden “Beir” is op zijn scherpst!
Als ik tegen volgende week niet wordt gecensureerd door onze President, beloof ik een nieuw verslag te schrijven van een ongetwijfeld opnieuw, avontuurlijke rit. Tot zondag!
El Churto Del Agua