De man die de wolken meet…

Het moet niet altijd platvloers entertainment of een inhoudloze rondrit zijn op zondagochtend. Er mag wel al eens iets inzitten voor de meerwaardezoekers onder de WTC-leden. Blijkbaar zijn de meeste van ons beladen met een rugzak vol culturele bagage want er daagden niet minder dan drieëndertig cultuurliefhebbers op! Wanneer wij afdaalden in de diepe krochten van het collectief wtc-geheugen konden wij ons geen enkele rit meer voor de nog licht benevelde geest halen, waar er meer fietsvrienden opdaagden dan vandaag. Een prachtrit onder een stralende zon, overgoten met een cultureel sausje blijkt het ideale menu om de fietshonger van de meeste leden te stillen.

schaduw.jpg

Toen El Presidente om 08:30 het startschot gaf voor de A+++ was de culturele honger van Joris, de man sneller dan zijn schaduw, niet meer af te remmen. Hij trok zich in gang met drie andere volgelingen van de hoge snelheidsreligie. Nu Joris alles, maar dan ook alles heeft gezet op een professionele wtc-carrière, zou hij zijn metgezellen wel een poepie laten ruiken. Enkel Peter Van Veer, die zijn familienaam tijdens de rit niet veel zeer zou aandoen, Sven-ik-leg-mij-wel-eens-te-diep-in-den-bocht, en een gastrijder die naar het schijnt een bron van officieel toegelaten supplementen kan aanboren, durfden het aan om de neo-prof te volgen. Zij zouden al aan hun derde Duvel bezig zijn wanneer de B’s zouden arriveren.

Het C-team, waarbij de “C” staat voor collectief genieten, mocht als tweede van start. Hans en Guy’tje zetten zich op kop, in het wiel gevolgd door Tiffany, Wendy, Kristien (van wie ik de naam steeds verkeerd schrijf), Geert die nog wat last had van zijn eerdere date met de Italiaanse schone Astra Zeneca, DJ Dave, Hans De Bondt en André. Blijkbaar had Tiffany onderweg wat last van GIN’itis en besliste zij, Guy en Geert om de korte toer nog wat in te korten. De vijf anderen gingen voor Gontrode kort. Onderweg moet Wendy echter vijanden hebben gemaakt, want toen zij een derde keer plat reed, moest Hans VDM een hulplijn bellen. Onmiddellijk werd een dépaneur gebeld en werd Wendy op de Wiezebrug getakeld. De bandenmeesters reden helaas voor het C-team allemaal mee bij de B’s. 

baantje.png

Over de B’s gesproken. Die trokken zich op gang met de volle tweeëntwintig, te veel om ieder van hen apart in het verslag te vermelden. Waneer deze groep zo exponentieel blijft aanzwellen zullen de Belgische driekleur-armbanden uit de onderste schuif moeten worden gehaald en zullen de wegkapiteins hun brevet uit de kader boven hun bedstee moeten halen. Ingevolge de atletisch, afgetrainde bovenarmen van de wegkapiteins zal vrouwlief een “steekske” moeten bijnaaien zodat de Belgische vlag wat strakker rond de triceps zal komen te zitten.

Met al mijn afwijkingen en uitweidingen heb ik nog niet vermeld dat we vandaag naar Gontrode zouden fietsen. Gont wie? Wel dit landelijke dorpje, deelgemeente van Merelbeke, is omzoomd met groene weilanden en strakgeploegde akkers. Op zich al een hoogtepunt van Vlaamse cultuur maar nog niet het intellectueel orgasme dat wij voor ogen hadden bij vertrek. Onderweg voelde je dan ook de spanning binnen de groep en niettegenstaande het gemoedelijke gekeuvel deed vermoeden dat er maar matige interesse was, was iedereen bezig met zijn eigen tactisch plannetje om als eerste het summum van hedendaagse kunst te mogen aanschouwen.

pipi.jpg

Wanneer we na het keerpunt op weg naar Melle werden toegejuicht door een schare supporters op rust, steeg de cultuurkoorts pas echt boven de veertig graden. We dienden eerst nog eens onder de E40, dan er nog eens over en van in het begin van de Proefhoevestraat doemde aan de einder al ons ultieme doel op. De voorafgaandelijke kasseistrook kon niemand van ons uit het lood slaan, en ook Jean De Bondt zijn gps bleek dit jaar vaster te hangen dan bij een vorige passage.

Op het einde van de Proefhoevestraat werd er : “Foto, foto!” geroepen. Echter Bill en Jimmy die dan op kop reden, keken verschrikt om zich heen, bleken “Otto, Otto!” te hebben verstaan, zagen op de talrijke voertuigen op de E40 na, in de versie verte geen ander vehikel en zetten onversaagd hun weg verder. Zij misten dan ook op een haar na de gouden pracht van het WTC-fetisj aan de rechter kant. De remmen werden dichtgeknepen en vol overgave poseerden wij vervolgens voor “De man die de wolken meet” van groot kunstenaar Danny Fabri voor de Orsi Academie. Verblind door zoveel gouden schoonheid stonden wij allemaal met de ogen dichtgeknepen op de kiekjes die Jo vervolgens van ons schoot. Met de tranen nog in de ogen van ontroering sprongen wij weer in het zadel en trokken wij ons fluo lint verder door de smaragdgroene weilanden.

groepmeter.jpg
lede.png

Dat Bill en Jimmy vandaag geen topdag hadden in navigatie en begrijpend luisteren bleek nog maar eens in Lede. Terwijl Bill van de kop af, plaatjes schoot van een lokale wijngaard met bijhorend landhuis, had hij de talrijke aanwijzingen dat hij rechts moest afslaan aan “De Jaeger” volledig in de wind geslagen. Jimmy, zijn schoonbroer trouw volgend, negeerde eveneens de talrijke waarschuwingen. Bijgevolg, rij één en twee rechtdoor en vanaf rij drie op het juiste traject. Vermoedelijk zat Bill zodanig op zijn tandvlees dat hij deze truck uithaalde om van de kop af te kunnen en de rest van de rit in het wiel te kruipen. Die mannen van de “oppoziesje” ge moet ze geen truuken leren.

joFranky.jpg

Gezien de grootte van de groep werd in Hofstade wijselijk besloten om het Notelaarspad links te laten liggen en de parallelle rijbaan te volgen. Eens in Gijzegem hoorden wij de lokroep van de sportdrank die zou worden geschonken bij Ingrid steeds luider. De snelheid ging dan ook licht omhoog. In Wieze baanden wij ons eerst nog een weg tussen overvolle terrassen en de geur van kip aan ’t spit, om met het water in de mond richting Baardegem te denderen. Op de Eerdegemstraat en de Rampelberg werd de snelheid zodanig strak gehouden dat niemand het in zijn hoofd zou houden te demarreren. Het was pas in de afzink na de Europastraat dat Bill het gewicht van zijn dikke cochones in de schaal wierp en er als een losgeslagen stier vandoor stoof, de rest achterlatend als versteende zoutzuilen. Hier bleek nog maar eens waarom hij in de oppositie van het WTC-parlement is terecht gekomen. De kiezer had al langer door dat hij compleet onbetrouwbaar is. Bij een volgende stemming zal hij vermoedelijk zelfs de kiesdrempel niet meer halen.

In een waanzinnig spannende spurt haalde Jo het uiteindelijk nog met een banddikte van Jimmy. Beiden trapten hierbij zodanig veel watt dat de straatlampen op Meldert-Dorp spontaan begonnen te branden. Jimmy boekte na deze nipte nederlaag onmiddellijk een vierdaagse in Spanje om er zijn achterstand weg te trainen en zijn wonden te likken.

lander.jpg

Tijdens de après-ride kreeg Johan nog een conference-webinar-video-call van zijn eega die verslag uitbracht over de drievoudige pech van Wendy. Johan beloofde zijn zevende Affligem nog snel te zullen nuttigen en dan huiswaarts te keren zodat hij tijdig de patatten op het vuur kon zetten. Er werd door de rest hierna nog menig “Jodenbachsken en Jorvalleken” gedronken. Ruffin wist ons nog te melden dat er in Dingen twee collega-wielertoeristen waren omgekomen en Ingrid deelde ons en passant ook mee dat zij het niet zo had begrepen op de Rode Duivelskoorts en dat zij liever een dweilke sloeg- op wie vertelde ze er niet bij- dan dat ze naar een match keek van deze overbetaalde blessureveinzers (wat wel een rare uitspraak is van een Anderlecht-supportster).

Tussen pot en pint worden de beste plannen gesmeed en ritten naar Waterloo, rond Brussel, en in Spanje borrelden dan ook op uit menig licht beschonken brein. Verzadigd van cultuur keerde elk van ons hierna moe maar tevreden huiswaarts. Moeder de vrouw zal het weer geweten hebben…

Tot volgende week.

El Churto