Ons Wendy was verjaard deze week ... (eigenlijk Churto zijn Wendy, maar de wtc mag "ons" zeggen). Dit leidde tot het rechtstreeks gevolg dat deze bankzitter zich nog eens aan het schrijven mocht zetten. Want ja, als ons Wendy verjaart, moet onze Churto met haar op weekend (met Wendy dus hé, want iedereen weet dat hij geen haar heeft). Om Churto voor zijn afwezigheid te straffen, werd er door dezelfde bankzitter een zeer mooie rit uitgestippeld naar zijn satanistische lievelingsbrouwerij. En zo startten 25 dappere wtc’ers richting Zemst en Puurs, terwijl Churto nog tussen de Gouden Carolus lag te snoezen. Jean reed voor het eerst in zijn nieve wtc-tenue, en had voor die gelegenheid dan ook maar meteen een spiksplinternieuwe fiets genomen (onthou dat voor later).

De A+++ stoven als eersten De Kat uit, snel gevolgd door de C---. De B’s, als laatsten gestart, botsten reeds binnen de eerste kilometer op de stilstaande A’s. 3 van de 4 gestarte A’s waren daar al tot besef gekomen dat 3 teveel is om in het wiel van Jimmy te zitten, en hadden daarom meteen beslist er de brui aan te geven, en de rit achterin de bus van de B’s te volgen. Dat de A’s maar met 4 waren, kwam omdat Jos hooikoorts had, en Pieter en Joris met hun twee samen een ritje waren gaan doen. In ieder geval was ook Jimmy er niet rouwig om dat hij met de B’s mee moest, want hij was de ganse nacht gaan “bijwegen” doen, langs alle kapellekes van den Bisschopweg, waarna hij ook nog een optreden meepikte van Ben Presley.

Fier nam De Scalle het peloton op sleeptouw door zijn geboortedorp Kobbegem. Het zou pas na 30 kilometer zijn dat hij op kop werd afgelost door de Président himself. Deze laatste had nu ook zelf het reglement eens nagelezen en effectief ontdekt dat daarin geen regel staat dit zegt dat voorzitters geen kop moeten doen. Alzo bereikten we snel het keerpunt Zemst, en werd het rugwind. Het aantal kopvrijwilligers nam dan ook meteen toe, en de A’s verlieten eindelijk de achterbank van de bus.

Op nen hik en nen tik stonden we aan de Duvelse brouwerij, en dus tijd voor de rit-foto. Bill, anders altijd de ernst zelve, wilde persé liggend op de foto. We riepen nog “nee!”, maar het was te laat, hij had zich al neergevleid. Gelukkig bevond Sarens zich niet veel verder op dezelfde baan, en kregen we Bill alsnog terug rechtop geheist. We beseften op dat ogenblik nog niet hoeveel meer onheil er in de volgende paragraaf nog voor ons verscholen zat.

Dit is de volgende paragraaf, en hier gaat het gebeuren. In deze paragraaf wordt de biljart vlakke rit toch een geaccidenteerd parcours. In de Buggenhoutse Stationsstraat, die qua richting vrij uniek is, kwam ons 20-koppig peloton oog in oog te staan met een bmw-rijder die het niet zo begrepen had op een zondags wielertoeristen peloton. Na wat druk gegesticuleer langs beiden-twege lieten we de bmw-rijder rechts liggen, en zetten we via het fietspad onze weg verder. Doch, Jean wilde toch nog wat naroepen, en besefte achteromkijkend niet, dat er ook achter de bmw nog andere autorijders aankwamen. Het geluid dat een splinternieuwe fiets voortbrengt als hij zichzelf in de flank van een iets minder nieuwe Mazda boort is niet met woorden te beschrijven. Alleszins slaagde Jean erin rechtop te blijven en bleef het bij materiële schade. Schade die bij de Mazda vrij aanzienlijk bleek, maar aan Jeans nieuwe fiets echter meeviel. Het madammeke dat in de auto op de passagierszetel zat, en Jean dus van héél dichtbij had zien “passeren”, was, zoals alle vrouwen, ontzettend onder de indruk van zoveel Jean van zo dichtbij … Ze sprong dan ook meteen uit haar auto en maande ons allen aan verder te rijden en haar met Jean alleen te laten. We hebben dan maar beslist om de Président bij hen te laten als chaperon, zodat deze ook meteen het nodige papierwerk in orde kon brengen.

Ons peloton, 2 renners armer, denderde verder. Er was immers lekkers beloofd bij aankomst in het lokaal, door Jean’s gezellin Patricia. Sven draaide dan ook zijn watt-meter open, doch tot zijn eigen verbazing bleek het “kinder”spel om hem te blijven volgen. Zo waren we snel op de pelouse van Ingrid - waar we de andere wtc’ers inlichtten over Jean zijn accident. De oppoziesje, onder de indruk van hun factuur van Sarens, probeerde nog munt te slaan uit Jean’s ongeval. Ze kon echter niet overtuigen en hield het dan maar op wat verwarring zaaien. Inmiddels was Patricia begonnen met de bedeling van de voedselpakketten en drinkbussen (uit Van Eyck hun camion gevallen). En zo reed ieder van ons, een paar verhalen rijker, weer naar huis met gevulde magen en zakken.

En Churto, wel, Churto heeft dat allemaal gemist ! :-p

Jo