“Mag het ietske meer zijn?”. Deze retorische vraag die in de tijd van niet zo precies wegende weegschalen, wel al eens door de lokale beenhouwer werd gesteld aan zijn klant die een halve kilo “gekapt” had gevraagd, spookte vermoedelijk door Kris DB zijn hoofd wanneer hij hiernavolgende plannen smeedde. Een aantal maand geleden borrelde het in zijn sado-masochistische brein omhoog om eens de Ronde van Oost-Vlaanderen te fietsen. Ik zie u hier al bedenkelijk kijken en ik zie u ook al afvragen :”Wat is daar nu zo speciaal aan?”. Wel als Kris de Ronde van Oost-Vlaanderen zegt, bedoelt hij ook effectief “der in enen trok volledig rond”! En toch zie ik u weer fronsen en denken :”Ach zo ver kan dat toch niet zijn, rond een provincie fietsen.”. Wel na uitstippeling van het parcours, inclusief gravelstroken, bleek het hier wel om een ronde van 313 km te gaan, op één dag af te haspelen uiteraard. Maar Kris heeft graag wat compagnie op zijn tochten en daarom polste hij bij de rest van de WTC-leden om hem te vergezellen. Schoonbroer Jo kon niet achterblijven, Steven de Reifenmeister, randoneur en marathonfietser van het eerste uur, schreef zich ook onmiddellijk in. Hij werd op zijn beurt gevolgd door voormalig BV Johan, die iedere gelegenheid te baat neemt om nog eens in de schijnwerpers te staan, en “last en tevens ook least”, haakte Bakker Riddy zijn wagonnetje aan. Big Bill zou de dapperen een eindje volgen, tot wanneer het protteken van zadelpijn zou beginnen schreeuwen.
Op zaterdag 19/6 was het zover. De zes musketiers verzamelden op Meldert Dorp en de banden van Bill hadden blijkbaar nog meer stress dan hijzelf want nog voor het officiële startschot, stond hij al plat. Hij zou dit in de hieropvolgende kilometers nog twee keer voor hebben. Tegen dat het eigenlijk goed en wel middag was, telden onze strijders reeds 8 leeglopers. Het was alsof er sabotage mee gemoeid was. Bovendien kregen ze daar toch wel de één na de andere “gravelstrook” voor de wielen zeker! Een klein detail dat Bakker Riddy over het hoofd had gezien, want als ge 313 kilometers gaat rijden, wie checkt er dan vooraf zijn mails? Hij in ieder geval niet. Om een lang verhaal kort te houden, zorgde er na 200 kilometers Bakker Riddy voor dat de dienstregeling van de NMBS stipt werd opgevolgd op die bewuste zaterdag. Toen hij hoorde dat er nood was aan gemotiveerde treinbestuurders die er voor konden zorgen dat het uurrooster niet volledig in het honderd zou lopen, stelde hij zich onmiddellijk kandidaat om zijn werkgever ter hulp te schieten. Hij liet zijn metgezellen dan ook compleet verweesd achter toen hij met vélo en al de wachtende trein opsprong en achter het stuur plaatsnam. Met zijn bedrijfsvoertuig scheurde hij huiswaarts, kassei, gravel en andere strontstroken achter zich latend.
In ieder geval haalden onze makkers met vier de eindstreep na 324 kilometers en dronken zij hierop nog menig Orvalleken, opgeschrikt door de talrijk opgedaagde “flikken” die in ’t Kravaalbos naar Jurgen Conings zochten.
Over naar de orde van de zondag nu. Hier stond nog eens de rit naar Lammeken op het programma, weliswaar in tegenovergestelde richting van vorig seizoen. Met de val van Peter van vorige week nog fris in het achterhoofd, maakte niemand van de snelheidsfreaks aanstalten om te vertrekken. De B’s zouden bijgevolg opnieuw de volledige rit het gezelschap van de A’s moeten tolereren. De President stuurde dan maar eerst de C-ploeg op verkenning. In Hofstade echter hadden zij niet zo heel erg goed verkend, want hier reed Yves voor een eerste maal plat. Eigenlijk konden zij hier nog niet hebben verkend want in de Immerzeeldreef waren zij reeds ingehaald. Jean zou dit lekke varkentje wel eens rap wassen, ware het niet dat hij niet had opgemerkt dat hij een binnenband met korte “souspape” stak in een wiel waar een lange in moest. Ooit zij een wijs man hierover : ”Herdoensj!”. En onder de spottende kritiek van de medemaats én de passerende C-ploeg die ons opnieuw inhaalde, stak Jean dan maar rap een nieuw exemplaar.
Toen wij net voor Wichelen de C-ploeg opnieuw inhaalden, stonden ook zij aan de kant en hing het masjien van Beeckman aan een Bekaert-draad. Guy was hier den Dave ter hulp geschoten wanneer ook hij last had van acute flatulentie. Ge zou voor minder, met al dat vrouwelijk schoon in de gelederen!
In Laarne schudde een lange kasseistrook ieders prostaat op de juiste plaats en toen we een verplichte omleiding dienden te volgen omdat een brug over de E-17 was onderbroken, en nog een korte kasseistrook voor de wielen kregen, liep Yves achterband opnieuw leeg. Een lokale doggywalker greep dan maar de gelegenheid aan om ons aan een diepte-interview te onderwerpen. En een aantal kilometer verder, was het dan zover, we reden over de heilige grond van Lammeken, het gehucht van Lokeren, waar ooit nog het Lam Gods zou hebben gegraasd. Wanneer wij dan kort erna opnieuw de E17 kruisten gaf de President het sein aan de snelle jongens om te “Gaan!”. Enkel Jos en Sven bleken de benen te hebben om een gat te slaan, enkel en alleen omdat de rest het uiteraard toeliet. Zonder verdere averij sloeg met de klim op Kattenbroek én de Affligemdreef nog eens het melkzuur bij iedereen in de benen. Vooral de drie musketiers die daags ervoor hun marathonrit afwerkten hadden wat last van zware benen en dito hoofd. Dirk was na een razende kopbeurt van in de Muntstraat in Gijzegem net voor de finale door het nog wakke ijs gezakt. Hij had zich echter van zijn taak als volwaardig knecht met verve gekweten en hij had zijn kopman dan ook aan Bakkerij Bellekes afgezet. Misschien dat het een kilometer ervoor was, maar daar gaan we nu niet over vitten. Bij deze al bij voorbaat mijn excuses aan Dirk dat ik iets over hem geschreven heb dat bij anderen misschien in het verkeerde keelgat zou hebben geschoten.
Gelukkig zorgde Bill bij aankomst voor de aanvulling van de leeggelopen reserves : mini-mexicano’s, mini-chickenfingers, mini-bitterballen, mini-Magnums en maxi-pinten werden en masse aangevoerd door vrouwlief én dochter. Ondertussen had Jean bij Ingrid al het soortelijk gewicht van haar weelderige boezem ingeschat en bracht Peter, volledig omzwachteld als “The Mummy VII”, ons een bezoekje. Na zijn val bleek hij echter te overdrijven in de veiligheidsmaatregelen, want hij droeg zelfs op zijn terrasstoel nog een veiligheidsgordel. Alle gekheid op een saté-stokje : we zijn uiteraard blij dat onze compagnon de route het er al bij al zo goed heeft vanaf gebracht en hij al zo vlot herstellende is. Wij hopen hem snel terug in de buik van het peloton te sluiten, uiteraard aanvankelijk uitgerust met steunwieltjes.
Jean bleek trouwens, na een lapdance van een lokale schone, vergeten zijn vélopomp uit zijn voorbroek te halen na al zijn bandenwissels. Op dergelijke gezegende leeftijd wordt een mens al eens vergeetachtig doch niet minder viriel.
Volgende week staat trouwens de langste WTC rit op het programma. Dan gaan we rond Brussel fietsen en de Leeuw van Waterloo in zijn eigen hol opzoeken. Dat worden ongetwijfeld weer spannende avonturen…
Tot dan!
El Churto