Zoals beloofd begonnen we vandaag onze rit met een sequel op het fotomoment. Door technische storingen vorige week moest alles dus nog eens vlotjes worden overgedaan. De gelegenheidsfotograaf van vorige week werd door Jo reeds gisteren al aan de ketting gelegd. Jo offerde zich nu zelf op om in het prachtigste hopmonument (er is er gelukkig maar één) van Meldert te klauteren. Nu heeft dat lelijk gedrocht, niet Jo maar het monument, uiteindelijk toch een nuttige functie gekregen.

Onze twee gastrijders keken maar raar op van al dat geposeer en het krampachtig inhouden van de adem om toch maar zo strak mogelijk op de gevoelige plaat te worden vastgelegd. Één van de twee kwam trouwens van het verre Aarschot, de andere uit het iets mindere exotische Wieze. Hij vond de WTC echter zodanig sympathiek dat hij besloot zich aan te sluiten. Dat hij daar maar geen spijt van krijgt. Ze fronsten echter nog meer de wenkbrauwen toen het hen opviel dat een koppel van onze club de enige waren die onze clubsneakers van Adidas droegen. Hoe zou men die op de fietspedalen kunnen vastklikken? Bleek dat zij speciaal voor de groepsfoto waren afgezakt en daarna de einder tegemoet reden, met de auto weliswaar. Ze deden als het ware een Johan en Kristieneken.

Maar het is echter niet allemaal plezier en jolijt binnen onze gelederen. Even ernstig nu. Ik wil hier even een seconde stilte vragen voor Sven, aka Wattman, aka den Beir van Welle. Hij is sinds vorige week zo verslingerd geraakt aan het poseren, dat hij zowaar ambities begon te koesteren om model te worden. Hij had zichzelf vorige donderdag bijgevolg nog een fotosessie cadeau gedaan in het ASZ. Het was alsof den Duvel ermee gemoeid was... Na de rit op Hemelvaart, duwde hij blijkbaar in een rechtse bocht op zijn rit huiswaarts zodanig veel Watt dat hij zichzelf onderuit trok. Een geluk dat den Beir niet meedeed aan de Container Cup of hij trok daar gans dat spel op zijn zij, zo veel watt kan hij stampen. Ze hebben hem trouwens al gecontacteerd als groot licht op de avondcross van Diegem, met al die wattages die hij produceert. We wensen hem dan ook een spoedig herstel. Maar genoeg bewieroking en bestoef, over naar de orde van de dag.

Vandaag stond de rit naar Stekene gepland. U begrijpt dan wel, dat er op een kleine molshoop in Moorsel en een aantal bruggen, amper reliëf zit in het traject. En op algemeen en unaniem verzoek van den Bill was de rit vol kaarsrechte, brede wegen gestopt zodat hij zijn hardrijderscapaciteiten zou kunnen etaleren. Alleen, hij was er vandaag niet. Maar niet getreurd, de A+++ sectie, duwde het gaspedaal volledig in. In zoverre dat Bakker Riddy zijn metgezellen op de kop gaan informeren was dat 36 km/h met de wind op de freter, er toch ietsiepietsie over was. Gelukkig voor hem was Joris vandaag goed gezind of hij had daar al een rechtse hoek vol op de neus. Uit veiligheidsoverwegingen hadden we Joris voor de start trouwens gefouilleerd. Het gerucht deed namelijk de ronde dat hij een boksijzer had meegesmokkeld. Gelukkig bleek het maar een gerucht. Jos, die de rit al had verkend, geselde zijn trawanten door zijn hoog tempo. Hij wist uiteraard dat er kasseistroken zaten aan te komen, en met een erectie ter grootte van een vélopomp kwam hij amper van de kop af.

Gelukkig voor mezelf en dertien anderen hadden wij de luwte van de tweede groep opgezocht. U denkt dan bij uzelf, die hebben geluk die kunnen elkaar vlotjes aflossen om het kopwerk te doen. Maar blijkbaar heeft de president, in zijn zelf geschreven reglement, de passage dat hij ook af en toe kopwerk mag doen, geschrapt. Het was echter vooral nadat wij de Sinaai-woestijn en Stekene hadden gerond, dat de wind begon op te Stekene. Voordien echter was de pechvogel recht in onze groep gevlogen. Na de Cadzandstraat, een prachtig lang stuk kassei, afgezoomd met zacht lopende fiets-betonstrook, was de stratenlegger in verlof getrokken net toen hij de aansluiting met het asfalt moest leggen. Gevolg : de ketting van Yves eraf en Senne twee lekke banden. Gelukkig was Steven, der Reifenmeister, van de partij en met de snelheid van een Formule 1 bandenwissel, klaarde hij dat klusje. Nochtans waren wij eerder over een prehistorisch stuk kassei en daaropvolgende grindweg gevlogen. En daar liep nochtans niemand averij op. Ook het Oud Vliegveld in Waasmunster bewees waarom het failliet was gegaan. De betonnen landingsbaan lag er zo slecht bij dat een C130 los over kop zou zijn geslagen bij het landen.

Maar voor de rest waren het dus allemaal kaarsrechte, vlot lopende wegen. Echter met de wind op kop bleek dat toch wat tegen te vallen. Dat mochten Michiel en de man van Aarschot ondervinden. In het stuk van aan de Vlassenbroek brug tot in Lebbeke, namen zij het kopwerk voor hun rekening. Maar op het smalle fietspad konden zij niet worden afgelost, bijgevolg ontploffende benen en melkzuur tot achter de oren.

Maar vanaf Lebbeke hoorden wij al de lokroep van Ingrids terras. De A+++ zaten zich daar bij onze aankomst al zwaar te goed te doen aan zwaar bier. Kort na ons arriveerde ook de groep die de korte rit had gereden. Dave verwoordde plastisch waarom hij minder tijd heeft om te trainen. Met een moestuin waarin hij spruiten moet plukken met een ladder en prei die met de haagschaar moet worden bijgeschoren, heeft hij amper nog tijd om te fietsen. Joris hield zich opvallend afzijdig met zijn mobieltje in de rechter hand. Blijkbaar had hij kennis op Grinder en moest het ijzer gesmeed worden nu het heet stond, want plots was hij weg.

Er werd nog vlotjes nagekaart en Dirk bleek zich een speedelec te hebben aangeschaft. Wij weten nu al wie ons binnenkort vlotjes uit de wind gaat zetten bij de B-sectie. Kris DB droomde ondertussen luidop van zijn rit van 313 km rond Oost-Vlaanderen. Hij zal waarschijnlijk nog wel wat zotten vinden om hem te vergezellen na het nuttigen van een aanzienlijk aantal zware bieren.

Wat gaan we nog allemaal meemaken...

Tot volgende week!