Maanden werd er naar uitgekeken! Wat zeg ik, een jaargang lang werd er naar uitgekeken! Van toen het vorige WTC-weekend in 2024 op zijn einde liep werd er al reikhalzend uitgekeken naar editie 2025. Helaas, driewerf helaas, viel Hemelvaart dit jaar wel erg laat in het schooljaar en moesten de blokkende tieners en hun respectieve mama’s forfait geven. Maar ondanks deze platte schop met roet in het sporteten, schreven zich toch 11 fietsers en zeven wederhelften in om op 30 mei koers te zetten naar de “Champagnestreek”. Als trouwe lezer vraagt u zich wellicht af waarom wij deze geografische regio, gekend voor zijn mousserende wijnen uitkozen om er een fietsdriedaagse te houden. Wel indertijd, toen de coureurs nog met één vitesse reden, werd er al wel eens wat van deze goudgele godendrank in den bidon gekapt. Ook leent de heuvelachtige streek zich tot aangename fietstochten met een gevarieerd reliëf, én het is niet zo ver van Meldert. Reden te meer dus om massaal met achttien Epernay-waarts te trekken.

Afspraak in Best Western Hotel in een klein stadje niet ver van Epernay op 30 mei om 11 uur stipt. Bij aankomst waren we danig in verwarring want we waren er nog maar pas en we bleken al terug “Vertus” (als ge het op zijn Westvlaams uitspreekt betekent het zoveel als “bijna thuis”) in het gelijknamige stadje. De President is dan ook altijd in voor een woordgrapje. Dat beloofde daar een gezellige boel te worden. De dames zouden die dag Epernay aandoen waar het ene roemruchte champagnehuis het andere verdringt op de Boulevard du Champagne. Wij, de elf fietsers trokken op weg voor de eerste rit :

Rit 1 : Epernay - 100 km en 1.150 hoogtemeters

Op het middaguur stond een dikke, stralende zon al hoog aan de hemel. Dat beloofde zweet dat als druivensap de rug zou aflopen recht de bilspleet in! Gelukkig is er zoiets als zeemvelzalf en brengt dit verlichting en verfrissing waar hitte en wrijving heerst. Geen beter reet-epileerder dan een rit van 100 km bij 27 graden! Van bij de start waanden wij ons als een wielergod in Frankrijk. Wijngaarden zo ver het oog reikte, glooiende landschappen onder een staalblauwe hemel, een eerste pisstop tussen de ranken met zicht op de vallei. En dan, twee straalvliegtuigen die synchroon caprioleerden door het blauwe zwerk. Duidelijk van het bekende Franse stuntvliegteam “Patrouille De France”, maakten zij loopings, kurkentrekkers, champagnestopsels en flikflaks terwijl ze elkaar bijna konden raken. Dat had Jo goed georganiseerd zeg, dat we van bij de eerste rit daar getuige mochten zijn van een airshow! Wellicht waren die stuntpiloten evenveel onder de indruk van zoveel wtc-atletisme samen als wij van hen “geïmpressioneerd” waren. Maar genoeg naar deze luchtvervuilers gekeken want nu volgde de ene steile helling de andere op. Stijgingspercentages van 18 procent en wellicht meer waren ons deel. Een aantal onder ons, ik ga ze niet bij naam noemen ter bewaking van de privacy moesten al eens een voetje of twee aan de grond zetten en stapten bijna rapper naar boven dan de rest reed!

Maar er wordt niet gelachen met collega’s die even “op de voetjes” deze minicolletjes rondden, noch werd er gezegd dat sommige dragers van rugzakken onder ons geluk hadden niet steil achterover te vallen met hun rugzak of ze zouden daar liggen spartelen als een schildpad die de rugslag nog niet onder de knie heeft. Dirk en Joris, de twee ouderdomsdekens onzer gezelschap waren duidelijk in het zwart gaan trainen, want afgezien van een klein afstapmoment toonden zij over een stalen flandrienkarakter te beschikken. Geen van de twee wilde van wijken weten, en waar Joris iets beter was dan Dirk in den bergop, stortte Dirk zich bij iedere afdaling als een valk naar beneden. Mountainbikeclub “Straf in Bergaf” uit Opwijk heeft Dirk dan ook al een riant voorstel gedaan om bij hen aan te sluiten. Uiteraard weigerde hij!

Na een kilometer of 70 begon een honger-en dorstklop toch de kop op te steken en werd er halt gehouden op een gezellig terras van een prachtige dorpsbakkerij waar ze zelfs artisanaal streekbier hadden dat zelfs de Scalle kon bekoren, want twee “coca’s” na elkaar drinken zorgt toch wel wat voor een opgeblazen gevoel mijn gedacht.

Op de terugweg zat er zowaar een stukje “fietsen langs de Marne in”! Over een jaagpad dan nog wel! Dat ge 3 uren met de auto moet rijden, om eens over een stuk jaagpad naast een rivier te kunnen rijden, want dat kunt ge bij ons niet é! Maar daar doemde het mooie Epernay al op, alvorens we in een vervelingsslaap sukkelden, met zijn poepsjieke Avenue de Champagne, en vergaapten wij ons aan zoveel luxe. Dan maar snel terug naar Vertus nadat wij eerst nog een dikke klim voor de wielen kregen die ons uit Epernay wegvoerde. Bij aankomst in ons hotel, stonden de dames al in erehaag en deden zij zich al te goed aan Apérollekes en coupekes. Wij deden dan maar hetzelfde met Perriers, cola’s en een lokaal streekbierken mét gember! Vervolgens werden de kamers ingedeeld, de uitwendige mens verfrist en de beentjes onder de tafel geschoven voor een eerste diner. Aanvankelijk leek het dat de gerechten bestemd waren voor Weightwatchers in plaats van fietsers, maar al bij al stonden de buikjes rond tegen het einde van het avondmaal. Met nog wat wijntjes achter de kiezen, gingen de “blaffeturen” al snel dicht en droomden wij van de avonturen die ons daar nog te wachten stonden.

Rit 2 : Chalons-en-Champagne : 117 km en 777 hoogtemeters

Bij het ontwaken en tijdens een copueus ontbijt stond de zon al vriendelijk en uitnodigend stralend aan de hemel. Net voor vertrek rolden de eerste wolkjes echter al binnen. Zouden we gespaard blijven van “oranges” zoals Kris in Frankrijk zegt tegen stormen en onweders? De temperatuur was nog aangenaam en er stond amper wind. Bij het passeren van het kerkhof van Vertus bleken er een aantal re-enacters of azo iets zich te hebben uitgedost in rare klederdracht en waren er ook militairen om die zotten wellicht in bedwang te houden. Maar geen nood, wij werden toegewuifd als waren we het Tour de France peloton. Aanvankelijk kregen wij weer enkele van de zwaardere hellingen voor de wielen, echter bleven de extreme stijgingspercentages achterwege en al gauw doken we de vallei van de Marne in maar de lucht werd steeds dreigender en in de verte zagen we de regen uit de lucht vallen (valt regen niet altijd uit de lucht?). We reden er kilometers lang recht naartoe over kletsnatte asfalt, doch ontsnapten als bij wonder aan een echte plensbui. Op wat gedruppel na hielden we het droog en toen het dan echt eens goot, zaten we beschut op een prachtig terras in Champagne-en-Chalon, waar het eruitzag alsof wij van de WTC daar de afwas zouden moeten doen omdat we de rekening niet zouden kunnen betalen. Maar verrassing, dat bleek daar echt wel schappelijk van prijs, en de Classic Burgers en Ceasar Salads vonden dan ook gretig aftrek. Nog een pluspunt : ze hadden daar begot Orval!!! Uiteraard dronk niemand van ons dat want we moesten nog fietsen é. Ook dag twee fietsten we als variatie op het thema langsheen de Marne en dan nog wel in tegenovergestelde richting zeg! Hoeveel verrassingen kunt ge in één rit steken als parcoursbouwer!

Zo goed als droog maar toch wel besmeurd door opspattend water vermengd met aarde en stof bereikten wij wederom moe maar voldaan onze hofstee voor drie dagen. Snel werd er gekattewassen want er stond een ware “sampanjeteesting” op het programma. Met z’n allen min één werd er geproefd dat het een lieve lust was en nadien ook gekocht dat het al evenveel een lieve lust was. Van al dat proeven krijgt men dorst en deze werd gestild op het terras van de lokale “Dagbladhandel Yvan en wijlen Micheline”. Maar wie klaagde er? Niemand, want ze hadden Perrier, cola, Orangina én Grimbergen van ’t vat, en het was “pas de soussis” dat we daar grote zakken chips, vuile vriend, dadels (Chinese verdachten) en dergelijke meer naar binnen speelden. We moesten toch wat anticiperen mocht het laatste avondmaal wat tegenvallen in volume. Maar dat deed het gelukkig niet, niettegenstaande een overijverige tienerdienster Kris DB danig op de zenuwen begon te werken en maar bleef dure wijnen open trekken. Maar ook dit werd met de mantel der liefde bedekt en al gauw vielen wij allen in een diepe slaap, behalve Geert dan, maar dat zijn we gewend ondertussen.

Rit 3 : Marais-De-Reuve : 66 km en 571 hoogtemeters

Na alweer een rijkelijk ontbijt werd alles rap-rap in de valiezen gesmeten, werden de vélo’s ook aan een kattenwasje onderworpen en bestegen wij een laatste keer onze bolides. Eén van deze machines, ik ga hem omwille van de GDPR niet noemen maar het was een Chinees, bleek niet zo goed bestand tegen de Champagneluchten want hij vertoonde scheuren op een plaats waar het best niet scheurt. Maar geen nood, de Chinarello zou het de laatste rit ook nog uithouden. Ingevolge een strak tijdsschema werd de rit herleid van 78 naar 66 kilometer en zou bij iedereen na de rit zijn scherm van zijn Garmin oplichten met de melding “Snelste 40 km ooit”. Het moet gezegd dat die 40 kilometer vooral in dalende lijn ging en met de wind in de rug, maar toch, na twee dagen hard labeur, bleek er nog maar weinig sleet op de “Jambes” te zitten. Nochtans was de rit gestart met een paar serieuze kuitenbijters en dito afdalingen waar er nog eens kon geflirt worden met snelheden die de 70 km/h aantikten (sorry als ik wat overdrijf). In de laatste 5 kilometers begon het besef echter goed in te dalen dat het er maar weer eens opzat. Nog vlug een chemische douche bij aankomst en de auto’s in richting Meldert of aanverwanten.

Dat het weer maar eens een toporganisatie was zal wellicht iedereen kunnen en willen bevestigen. “Vaneir” een weekend vol gezelligheid, kameraderie en sportieve prestaties om u tegen te zeggen. Wij kijken alweer reikhalzend uit naar een volgende editie, die mogelijk eens korter bij een zee zou kunnen doorgaan. Een woordje van dank aan de organisatoren is hier dan ook op zijn plaats! Topeditie boys en tot een volgende!

El Churto