1 augustus 2021 zal de sportgeschiedenis ingaan als de dag waarop Nina Derwael goud haalde op de brug met ongelijke leggers. Maar ook voor de WTC was dit een sporthistorische dag aangezien de brug met ongelijke leggers over de E40 op Ten Bos onderbroken was en wij bijgevolg een andere manier moesten zoeken om deze verkeersader te kruisen. Heeft daar iemand met een woord over gerept op Sporza, HLN of Het Nieuwsblad .be? Ik dacht het niet.
U moet weten dat de stress bij iemand die op punt staat een fabelachtige oefening te draaien rond de leggers wel zeer hoge toppen scheert. Maar als op het laatste moment blijkt dat een aantal dagen voor de start van de zondagrit een Oezbeekse vrachtwagenchauffeur zijn Zastava-camion van 1972 tegen de autostradebrug had laten knallen, en de oversteek bijgevolg onberijdbaar is, dan stijgt ook de stressfactor bij de parcoursbouwer om de tientallen wtc-leden veilig naar de andere kant van de snelweg te loodsen.
En als ik zeg tientallen, dan meen ik dat ook! Want er stonden 27 leden vertrekkensklaar op zondagochtend. Oké, dat zijn er twee tientallen plus zeven maar het blijven toch wel tientallen. Om iedereen toch in de veilige richting te krijgen werd er ter plaatse en spontaan bij monde van de president besloten om in één groep, gezamenlijk te vertrekken tot de Schettenberg, zodat toch niemand in de krater van de aangereden brug zou vallen.
Dirk zette alvast de woorden van de president kracht bij middels een ingenieus geluidssysteem dat diep in zijn carbonnen kader van Museeuw was ingebouwd. Bij elke trap die hij gaf, hoorden wij een klikkend geluid alsof hij castagnetten had meegebracht vanop één of andere reis naar het land van paella en sangria. Jean had voor de start zijn arendsoog al eens over de fiets laten gaan, maar hij kon de vinger niet direct op de wonde leggen. Dirk was eerder ook al bij fietsen Wiels, of was het bij wielen Fiets gepasseerd, maar stond daar blijkbaar voor een geopende poort. De Pieter was in velden noch wegen te bespeuren, maar laten we eerlijk zijn, welke fietshersteller zit op zondagochtend om 8 uur te wachten op een klant met een halve druminstallatie in zijn kader. Dirk zou het echter niet aan zijn hart laten komen en zou de rest wel opzadelen met het irritante getik.
Van kort na de start was het duidelijk dat de parcoursbouwer er menig vrolijk hellinkje had ingestopt. De verhakkelde brug werd ingenieus vermeden via de brug van de Kleistraat in Erembodegem, om zo via de steenbakkerij terug het originele parcours aan te snijden. Aanvankelijk was er wat verwarring wanneer ons genotsteam zou scheiden van de snellere rijders en zat Wendy al wat met de schrik dat het volledige peloton zou samenblijven en de snelheid mogelijk wat te hoog zou liggen. In Teralfene echter werden de troepen gescheiden.
Een vijftal kilometer verder keek Boll in zijn glazen bil en voorspelde hij dat hij binnen afzienbare tijd ging plat vallen. En was het toeval, of was het sabotage, maar effectief, nog eens vijf kilometer verder, reed hij lek. Peter die onbaatzuchtig Bill ter hulp schoot, was vergeten dat hij nog een fiets tussen de benen had, maakte slagzij tegen een stalen hekken en kreeg ei zo na ook in de andere schouder een staalplaat aangemeten. Hij kwam er echter vanaf met een bekraste achterderailleur en dito blazoen. Onmiddellijk stormde er nu echter een buurtbewoner, met fout geruite short die min vijf zou scoren bij Jannie Tisekaldizkanniepoupolos, met zijn pomp buiten. Jo had echter zodanig veel lucht op dat hij de banden van een gans peloton op acht Bar zou kunnen zetten. Bill had wel wat problemen bij de laatste centimeters buitenband die hij op de velg moest leggen, kreeg hierbij wat commentaar van Jean die een rijsttaartje aan het verorberen was, maar met de aangereikte pomp was het varkentje uiteindelijk snel gewassen. Ondertussen waren we wel ingehaald door onze C-companen die natuurlijk, en al dan niet terecht Bill nog wat sneren verkochten.
Waarschijnlijk was het daarmee dat hij zich kort nadien op kop zette en kost wat kost de c-groep wilde inhalen voor de splitsing, hierbij liet hij de rest ferm op de adem trappen. Ja, Bill heeft blijkbaar serieus doorgetraind, tijdens zijn verblijf in Toscane en de blijkbaar aangrenzende Vogezen. Hij nuttigde daar naar eigen zeggen de ene Grand Ballon Vin na de andere, in tegenstelling tot zijn metgezellen die eerder van het ascetische type bleken te zijn. Een goeie wijn behoeft geen krans, maar toch wel wat eurokes!
De Congoberg langs de kasseikant, of was het de Rwandaberg of eerder de Burundiberg, bleek een maat voor niets. Gezien het hoge conditieniveau van alle leden werd er met de vingers in de neus, en al fluitend naar boven gereden. Joris had het niet eens door dat we een berg waren opgereden, mogelijks was dit mede te wijten aan het hoge alcoholpromillage dat hij om tien uur nog in het bloed had. Hij heeft uiteindelijk dan ook twaalf kilometer meer afgelegd dan de rest, aangezien hij zwalpend en zigzaggend de rit vol maakte.
Langs kronkelende landwegen reden wij verder naar het land van Herne. Gezien het vele stampen en trekken op de onderrug op de vele hellingen, was dit bij sommige al eerder het land van hernia geworden. Afgezien van de grijze wolken was het af en toe wel genieten van de landschappen, bergaf dan toch, want het tempo werd anders zodanig strak gehouden dat men op sommige momenten binnen de gelederen zelfs een speld kon horen vallen, vermoedelijk die waarop Bill lek reed. Een zangstonde met de klassieker :”Het is stil aan de overkant!” werd dan ook niet echt op veel enthousiasme en applaus onthaald.
Op de terugweg werd de klim naar feestzaal de Krekel ook al niet meer zo hard op gejuich onthaald. Nochtans kon het volgens de president veel moeilijker geweest zijn mocht ik er als parcoursbouwer ook nog eens de Woestijn ingestoken hebben. Ja, mijn hart zit dan ook op de juiste plaats als het om empathie voor de medeleden gaat. In Kattem, deelgehucht van Pamel passeerden we nog eens het woonerf, genoemd naar ons beroemd medelid. Woonerf Pastoor J. De Bond ziet er dan wel al wat verlopen en sjofel uit maar het kent net als zijn naamgenoot uit onze rangen een rijke maar volledig onbekende voorgeschiedenis.
Aan Mie Katoen, het gerenomeerd restaurant voor afgeleefde wielercoryfeeën stuitten wij weer op onze groep c-vrienden, net op het moment Johan zijn metgezellen op de gevoelige plaat wilde leggen. Net op tijd dus om met zijn allen, strak in het pak op de foto te prijken. Akkoord, Johan stond er als fotograaf van dienst dan zelf wel niet op, maar hij kwam in het verleden al zodanig veel op het scherm dat de kijker al meer dan verzadigd is. Zijn beginnend buikje zou dan ook misstaan hebben tussen al de andere six-packs.
Helaas zouden onze abdominale, strakke buikmeertouwen bij aankomst zwaar op de proef worden gesteld. Rufin, de cafédingen van Ingrid was namelijk 72 geworden en trakteerde daarmee op minstens evenveel centimeters hot-dog. Het grote aantal vegetariërs onder ons, met name Johan, haalde hierbij wel de neus op maar de rest greep gretig in de koffieperculator waar de worsten van onbekende origine lagen te drijven in eigen nat. Twaalf centimeter synthetisch vlees tussen een sandwich, belegd met “conichongs en een goei klet mostaud” kan overheerlijk smaken met Orval, Rodenbach, Affligem of warme choco. Dat Bill deze culinaire combinatie nooit eerder gezien had in het verre West-Vlaanderen en bijgevolg een sandwich tussen wee worsten legde, werd hem vergeven. Patricia de deerne van Jean, kwam weliswaar een half uur te laat, naar het schijnt een veelvoorkomend seksueel probleem bij vrouwen, maar had wel een prachtig cadeau bij voor de jarige Rufin. De schotel van beenhesp, corned boeuf en paterskaas zal er wellicht toe bijdragen dat Rufin één dezer weken ook opduikt met een staalharde six-pack.
Met alarmerende berichten op de buienradar, werd het verjaardagspartijtje voor velen vroegtijdig afgebroken. Wellicht mogen wij één der komende zondagen nog eens echt genieten van prachtig zomerweer en een blijven-hanging van jewelste. Lees daarom ook volgende weken onze fratsen en avonturen!
Tot dan!
El Churto.