Zoals er in iedere goeie ménage wel eens wat onenigheden sluipen, doen er zich binnen de WTC gelederen ook wel eens strubbelingen voor als één of meerdere misnoegde leden, verontwaardigd zijn over interne of zelfs externe besognes. Maar vandaag 25 augustus 2024, op deze zonnige doch vrij frisse zondag was er aanvankelijk niets te merken van onenigheid, misnoegdheid of enige andere problematiek, want het lang uitgestelde fotomoment was eindelijk weer aangebroken. Ingevolge het slechte weer van maart, april, mei, juni en pak er juli ook maar bij, werd het nemen van ons “statieportret” steeds vooruit geschoven. En was het niet het rotweer dat eten in het roet strooide, of was het andersom, was het wel de karige opkomst ingevolge vakantiereizen van verre of dichte afstand. Maar nu bleek het de uitgel

De Tour de France Femmes nadert zijn einde en op zaterdag, in de voorlaatste rit, won Justine Ghekiere begot een bergrit en dan nog in haar “polka-dot jersey”, of hoe een klein meisje groot kan zijn. Eerlijk gezegd kijk ik altijd wat sceptisch naar de vrouwenkoersen, als ik er al naar kijk : er wordt gevallen op de meest onmogelijke, onverwachte momenten, tactiek, daar lijken ze in de verste verte nog niet over gehoord te hebben én er wordt wat “afgebleit” é zeg. Verliezen ze, bleiten, winnen ze, bleiten, vallen ze, bleiten…Ze moeten achteraf heel wat dozen zoutsupplementen en mineralen innemen om het verlies van de zoute tranen te compenseren. Maar als ’t goed is, moet het ook gezeg

Zaterdag werd Remco uitgebreid gevierd in Schepdaal met het evenement “The Ride with Remco”. Meer dan tweeduizend fans daagden met de koersfiets op om een ritje te doen met de kersverse tweevoudig olympisch kampioen. Had ik kunnen gaan, ik zou mij belangeloos hebben opgeofferd om Oumamiken gezelschap te houden terwijl hare chérie met zijn fans op de baan was. Maar ik zowel als de andere WTC leden maakten niet hun opwachting op het festijn van de figu

Daags voor onze rit schreef de kleine van Schepdaal geschiedenis met zijn medaille op de wegrit in Parijs. In een superspannende finale waar hij schreeuwde naar een fiets, een fiets, ... Allez ...gevolgd door een onbeschrijflijke finish op een iconische locatie ... deze gaat sowieso de geschiedenisboeken in. We mogen fier zijn op de kleine Remco die de grote beren vlotjes uit het wi

Het is niet de eerste keer dat ik wat verslagruimte spendeer aan de Aërokogel van Schepdaal. Deze keer zou het een schande zijn moest ik zijn topprestatie van de zaterdag voor onze rit negeren en er met geen woord over reppen. De Remco behaalde, zoals iedereen ondertussen wel al weet, tenzij u een dag op vakantie was op Saturnus, goud in de tijdrit van de Olympische Spelen 2024 in Parijs. Zijn compagnon de route voor de gelegenheid, Wout Van Aert, behaalde een prachtige bronzen medaille. Ubermensch Filippo Ganna, een reus van één meter vijfennegentig, nestelde zich evenwel tussen de twee met een zilveren plak. Maar de meeste eer en roem ging dus vooral naar grote meneer Evenepoel. “Kiekenbisj” bezorgde hij ondergetekende, ook wel deels omdat onze vloerkoeling wat te veel koelde, maar toch vooral omdat de kleine ket, opnieuw weergaloos groots was in zijn daden. Als er nu nog “nen tekzjieker” enig woord van kritiek zou hebben, moeten ze hem stante pede op zo een bijna onbestuurbare tijdritfiets tegen 55 km/h in de gietende regen achter een auto voort trekken door de glibberige strat

Vorige week zette onze President zich nog achter zijn “typmasjien” en toverde daar een pareltje van een verslag uit zijn fietshelm. Daaruit is nog maar eens gebleken hoe multifunctioneel inzetbaar hij is. Vooral zijn passage over de Witte Hoeve in Sint-Lievens-Esse was een throwback naar lang vervlogen tijden van hemdjes in de broek, strak geföhnde kuiven bij de Marina’s, perfect gelegde permenanten bij de Johnnies, Ford Capri’s en Opel Manta’s. Ondergetekende is trouwens net terug na een buitenlandse stage op een afgelegen eilandenarchipel waar fietsen nog moet uitgevonden worden. Als ge met den huurauto meer in eerste en tweede vitesse hebt gereden dan in vierde dan moet ge beseffen dat het daar veel te steil bergop ga

Vorige week hadden we eens getest hoe de artificiële intelligentie een verslag zou schrijven over een zondags ritje van onze club. Het moet gezegd, het resultaat was nog behoorlijk te pruimen. Maar kan Chat WTC ooit de plaats innemen van onze gerenommeerde blogger El Churto of van de vrouwelijke ad-interim blogster El Ro? Kan de AI het snot proeven van zijn voorligger, vloeken wanneer er vooraan niet luid geroepen word omdat er zich putten in het wegdek bevinden, krampen voelen opkomen van aan de kleine teen tot geschoren balzak, roepen en tieren op zondagse snelheidsduivels die ons rakelings voorbij scheuren of zelfs commentaar geven op snelheidsduivels binnen ons peloton? Ik dacht het niet! Peloton, nog zo een woord waar we tegenwoordig moeten mee opletten. Blijkbaar heeft één of ander Amerikaans bedrijf hier een patent op genomen en moeten bijgevolg grote of kleine organisaties een ferme schadevergoeding betalen en van naam veranderen. Gelukkig noemt ons clubken niet, Le Peloto

Het was een zonovergoten ochtend in Meldert toen de fietsclub WTC De Faluintjes zich verzamelde bij het clublokaal, Café Bij Ingrid en Dingen. De geur van verse koffie en een vleugje anticipatie hing in de lucht. Vandaag zou een bijzondere rit worden: een tocht door het glooie

Als ridders, bisschoppen, koningen beslissen om met hun volgelingen van Oost naar West te fietsen met een fiets met dikke banden (om het woord gravelfiets niet te gebruiken) kan je al raden dat het zondag armoe troef was aan de start van onze zondagsrit. Intussentijd zijn onze uitgeputte manschappen goed en wel wedergekeerd naar ‘Oost West, Thuis Best!’ in een staat van vermoeide maar blakende gezondheid. Via dit kanaal wil ik elk van hen toch even feliciteren met hun knappe pres

De tijden veranderen. Vroeger konden coureurs amper zinnen bouwen met meer dan vier woorden wanneer ze geïnterviewd werden. Meer dan “Waur es mijn vraa?! Mijn vraa!” Kwam er niet uit als ze bij een overwinning geheel zegedronken de streep overreden. Ondertussen zijn onze wielerhelden geëvolueerd naar vlotpratende weetals die over alles een mondje kunnen mee klappen. Cultuur? Geen probleem. Koken? Geen probleem. Politiek? Ondertussen ook vanzelfsprekend. Zo is het ook geëvolueerd binnen onze aller eigenste WTC. Hebben ze bij de kiezing in Meldert een bijzitter nodig, hopla ze duiden de Peter aan, die geheel plichtbewust de zondagrit overslaat en zich van zijn beste politi