Dit weekend stonden er 2 ritten op het programma. Een officieuse op zaterdag en een officiële op zondag. Eerst naar de rit van zaterdag. Wendy, de wederhelft, van Kurt had zich op de valreep nog kunnen inschrijven voor een wedstrijd die georganiseerd werd door de stad Brussel met de internationale dag van de fiets als thema. Zij had nog enkele uren de tijd om een ontwerp in te dienen waarin de fiets en Brussel centraal stonden. Uit de losse pols schetste zij vliegensvlug een ontwerp op haar tablet en diende het in, zonder het ook maar te beseffen dat vanaf dan haar leven drastisch zou veranderen. Vlamingen, Brusselaars, Walen, Turken, Marokkanen, kortom de hele wereld kon zijn of haar stem uitbrengen. Groot was dan ook haar verbazing dat zij enkele weken nadien een grote bruine enveloppe, met het logo van Brussel erop, in haar brievenbus kreeg. Geen belastingen of boete, maar de mededeling dat haar ontwerp uit de vele inzendingen verkozen werd als beste. Haar ontwerp zou gedrukt op een t-shirt en aan heel de wereld getoond worden door niemand minder dan… Manneke Pis. Inderdaad die kleine snooda

Pinksteren, een kerkelijke feestdag, zelfs twee dagen na elkaar. De meeste mensen nemen deze twee verlofdagen dankbaar in ontvangst zonder nog te weten wat eigenlijk de reden is. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook even heb moeten opzoeken. Pinksteren verwijst blijkbaar naar “de vijftigste dag na Pasen waarop de Heilige Geest werd uitgestort over de apostelen”! Voilà, en daarom mogen wij dus op maandag betaald thuis blijven, en op zondag feestelijk fietsen! Daarenboven én bovendien scheen er een stralende lentezon op zondagmorgen hetgeen het opstaan zo veel makk

Op de derde en tevens ook laatste fietsdag had Reiseführer Kris voor ons een rit voorzien in een compleet andere richting dan de voorgaande. Met dezelfde deelnemers als de dag voordien én met een terugkerende Dirk staken wij na ons ondertussen traditioneel, uitgebreid ontbijt, de Rijn over naar Bonn. Om de machtige rivier te kunnen kruisen moesten wij een lichthellende brug over en net dit belachelijke niveauverschil deed de machtige Bill moreel kraken. Aan de ontbijttafel had hij al het dagprofiel bestudeerd en was tot de conclusie gekomen dat er toch weer bergop in zat en dat hij daags ervoor zo had afgezien dat hij geen helling meer kon zien. We waren dus nog maar een tweehonderd meter over de Rijn, van een tot dan toe biljartvlakke rit, en Bill gooide al de handdoek in de ring. Zonder veel poeha maakte hij rechtsomkeer hierbij tegen de President sissend :” Ik had gezegd de Rijn over vandaag en gedaan!”. Bill, altijd in voor een grapje, ontlokte bij de President een monkellachje want die dacht dat Bill zoals zo dikwijls het misschien niet meende. Net aan het standbeeld van een man die met zijn kop tegen de muur was gelopen, hield ons kleine peloton halt in de hoop dat Billy Boy zou terugkeren. Maar eens onze vriend iets in zijn hoofd heeft, zijn er meer dan dertien copains nodig om het er uit te krijgen. Bellen was geen optie want hij nam toch niet meer op en er achter rijden ook geen optie want daarv

De tweede dag van ons Duits drieluik diende zich al vrij vroeg aan. De inwendige coureur werd snel versterkt met een copieus ontbijt te grabbelen van het overvloedig buffet. Aangezien er op vrijdag 120 km en 2000 hoogtemeters op het programma stonden, was het nodig om de maagskes goed te vullen met koolhydraten en andere energieleveranciers. Maar een indigest eten was ook uit den boze want iedere kilo extra die moet omhoog gesleurd worden, lijkt er tien te veel. Vandaag zou Dirk een dagje de kat uit de boom kijken, de plaats van Nancy in de volgauto innemen en zich een dag Patrick Lefever wanen op stage met de jongens van Quick Step, gezien de talrijke atletische lichamen binnen de WTC is de vergelijking met de profs dan ook volledig logisch en terecht. Katrien liet zich op vrijdag vervangen door Alex, die door zijn lengte toch al rap een hoogtemeter of twee voorsprong heeft op de rest. Katr

Lästen Donnerstag war es wiederum so weit, Reiseführer des WTC’s, Kristian Der Biskopf, hatte nach eigenes sagen ein schönes Reiseken für den WTC ineingeknutseld und auf Seine Lieben Herr Himmelfahrt sollten wir versammeln blasen in Königswinter. So gesagt, so getan und um Klokschlag 10:00 stonden 26 Erwachsenen und 10 lieber Kinderkes netjes klar auf der Parking des Jur

Al is een moeder nog zo arm, toch dekt haar kleed haar kinderen warm. Direct patat, een serieuze binnenkomer! Enkel en alleen maar om te zeggen dat het deze zondag moederdag was. En akkoord wij hadden al eens een vrouwendag op een zondag waar toen geen enkel vrouwelijk lid bij opdaagde, maar op de dag der moeders, dienden er zich toch wel drie mama’s strijdvaardig aan. Wendy en Kristin stonden al vertrekkensklaar en het startschot was al gegeven voor de C’s als Els daar nog met wederhelft Bill kwam toegestoken. Wat de oorzaak was van hun te laatkoming lieten ze in het midden maar aan de blos op Els haar wangen af te lezen, had Bill haar daar nog rap ne schone moederdagcadeau gegeven. Hoewel, ze waren om 08:00 uur al gespot van Meldert-Dorp wegfietsend, wie weet waar Els dan de kleine surprise van Bill heeft moeten uitpakken. Nog rap moest de rit op de gps worden tevoor

Na enkele dreigmails van niet betalende abonnees op onze wekelijks blog, verplicht ik mezelf ertoe om toch aan een verslag van de voorbije rit te beginnen. Schadeclaims, deurwaarders, tribunalen en andere analen kunnen we trouwens missen als de pest. Hoe het komt dat u als trouwe lezer deze week al enkele slapeloze nachten heeft moeten doorstaan om een prachtig stukje proza te kunnen lezen? Wel, dat komt omdat de gebruikelijke schrijver van dienst uitgenodigd was op een communiefeest en niet kon meerijden op de rit. Hij was trouwens niet de enige die zich met gespierde bovenbenen en dito kuiten aan één of andere feesttafel mocht neder vleien. Een dertiental WTC’ers en WTC-meskes werden wel hier of daar ergens verwacht om deel te nemen aan een feestmaaltijd. Frederic vroeg zich luidop af of het om één en hetzelfde feest ging, waar hij jammer genoeg niet was op uitgenodigd? Maar bij navraag ging het wel degelijk om vele verschillende feestjes. Vanuit de lucht bekeken was Meldert een wirwar van partytenten, springkastelen, frigowagens en foodtrucks. In ons clubmidden waren er dan ook enkele trotse moeders die zich op hun paasbest hadden uitgedost en enkele vaders die zich voor de gele

die ons toverkabas nog prijs gaf, konden toch de eerste honger stillen. En wie dook er om bijna 12 uur op met een ganse fietstas vol blikken Zwanworsten, juist ja, Zwankie de President. Eigenlijk blijft het toch een super plichtbewuste kerel die altijd zijn beloftes (gedeeltelijk) nakomt. Met de ketchup in snor en baard, bierschuim op de lippen en chocomelk in de mondhoeken was het er weer een gezelligheid als vanouds. Aangezien er volgende week minstens 15 leden moeten communiefeesten, en niet eens op hetzelfde feest, wordt er een magere bezetting verwacht, hoewel de rit zal doo

Dat ploegleiders, CEO’s van het wielrennen en sportdirecteurs in de koers niet vies zijn van de geneugten des levens is alom bekend. Een aantal voorbeelden van wielerbonzen die het niet zo nauw nemen met de gezondheidsregels en zich al eens durven laven aan sloten Pommerol van een goed jaar of vaten Kwaremont halen met hun bourgonidische levensstijl moeiteloos de gewone maar ook de sociale media. Zo is Zatrick Lelever niet weg te denken van Twitter, Vive le Vélo, Het Nieuwsblad en podcasts à la Wielerclub Wattage. Ook Nico Zattan, voorlopig geen ploegleider meer, maar wel sales representative van Kwaremont, Wieze Triple en Bavik Pils, is een handige bespeler van Instagram en Facebook. Het moet wel nen dikken “book” zijn of zijn opgezwollen “face” zou er niet eens meer in kunnen. Waar ik toe wil komen is dat wij onze President ook een nieuw imago moeten aanmeten om hem de bekendheid die hij verdient toe te meten. Voortaan zal hij dan ook in wielermiddens gekend zijn onder zijn arti

et wordt stilaan eentonig dat ik het in het begin van mijn verslag over de groepsfoto moet hebben. Het is wel, het is niet, het is toch wel, het is toch weer niet, het was al even spannend als de Australische soap “Sons and Daughters” uit de jaren ’80. Maar deze zondag zou het nu echt wel plaatsvinden. Onze fotograaf had lak aan marathonlopende medeleden en meefietsende wederhelften, hij had ook lak aan afwezige sponsors of aanbakkende zonnekloppers die nog rap wat kleur haalden in Spanje. Als Jo Foto beslist dat het vandaag zou gebeuren, dan gebeurde het ook. Hij had zelfs echtgenote Ilse zo ver gekregen even vroeg op te staan als hij en het regisserende gedeelte voor haar rekening te nemen. Achtentwintig WTC’ers al dan niet met hun fiets samen op één foto krijgen voor café Ingrid en Davy is