Begin van het seizoen is het altijd weer even wennen. Wie zocht er andere oorden op, wie kwam erbij, wie staat er al scherp of wie juist niet…In ieder geval stonden we deze morgen aan de start met 12 zonnekloppers. Eigenlijk 13 maar Katrien haar ski’s waren door het warme weer blijven steken in de zompige modder na de gesmolten sneeuw. Hierdoor had ze ook nog een skilift gemist en bijgevolg was ze 3 minuten te laat op den départ. Gelukkig bestaat er ondertussen iets als een gsm waardoor de reeds vertrokken B-leden alsnog even de remmen konden dichtknijpen zodat Katrien naadloos kon aansluiten.
Aangezien onze compagnon-de-route, de Jean, aan het herstellen is van een technisch mankement aan zijn grote motor, moest The A-team zonder hem op pad. Wij wensen hem dan ook langs deze weg een spoedige en volledige revisie en reparatie zodat hij opnieuw als de echte pédaleur-de-charme, onze rangen kan vervoegen. Maar zoals het leven verdergaat, zo dendert de koers ook alsmaar door. Dat mocht Pogacar op zaterdag nog ondervinden in de Strade Bianchi waar hij een scherpe bocht te snel aansneed, onderuit schoof en een dikke schelle hesp achterliet op het asfalt. Een doorwinterde profvoetballer zou nog vijf minuten liggen doorrollen hebben tot in Siena, maar Pogiboy sloeg de bramen en het stof van zijn koersbroek, sprong in het zadel en ging op zoek naar medevluchter Pidcock. Tommeken mocht nog even als knecht meespelen met Mister Invincible maar kort erna duwde Pogacar een dikke minuut 620 watt en weg was hij naar zijn volgende historische overwinning.
Zo een lastig parcours kregen wij deze zondag gelukkig niet voor de wielen. De parcoursbouwer koos voor een vlakke rit van 75 km naar Temse, het Knokke aan de Schelde. Aan de oevers van deze Vlaamse waterader verrijst er momenteel de ene high-end appartementsblok na de andere. Blijkbaar werd er niets geleerd van onze lelijke Belgische kust en wordt nu Temse ook volgekwakt met hoogbouw. En ja het zijn “schoon” moderne appartementsgebouwen voor de rijken die net niet rijk genoeg zijn om in Knokke een appartement te kopen en die dan maar genoegen nemen met zicht op zoet water in plaats van zout water. Maar de blokken aan de kust waren ook ooit modern en “schoon”.
Uiteraard hadden we de helft van de rit af te leggen alvorens het Dubai aan de Schelde te bereiken en gelukkig voerde de rit ons doorheen het nog steeds rustieke en authentieke Branst en Weert, waar men het gezegde :”Wie het kleine niet eert is het grote niet Weert”, hoog in het bescheiden vaandel voert. Het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde is dan ook duizend maal schoner dan de seksblokken van Temse die als een gebit met grote gaten tussen de tanden op de oever zijn neergeplant.
Ik vernoemde hier net Branst dat eerst door het leven ging als Ranst in de donkere middeleeuwen, maar aangezien er al een Ranst was, ook in de provincie Antwerpen, verkoos men er de eerste medeklinker van het alfabet voor te zetten. Zo simpel kan het dus zijn é in de etymologie. Vroeger noemde men een inwoner van Branst trouwens een “Bransteder”, maar de laatsten is onlangs gestorven en de huidige inwoners worden nu Branstenarezen genoemd.
Net voorbij Temse, dienden we even een glooiende heuvelzone te doorkruisen, hellinkjes van niemendal, maar de geringe hoogteverschillen hadden toch wel een nefaste invloed op het geheugen van Bill, die voor het tweede jaar op rij de geschiedenis van de bolakkers uit de doeken deed. Ja, jongdementie kan door van alles en nog wat getriggerd worden. Gelukkig werd hij snel weer de oude en kon hij volgend in het wiel de weg naar huis terugvinden.
Afgezien van de Jos had iedereen trouwens de nieuwe clubhelm op het edele hoofdhaar gesjord. Het moet gezegd dat niet iedereen eensgezind is over de nieuwe schedelbeschermer maar verandering vraagt gewenning en na een ritje van 75 km voelde de helm wel echt aan als een perfect zittende, strakke jeans rond de billen van Demi Vollering, redelijk goed dus. Dat er achteraan een rode Mercedesster op onze helm prijkt doet ons mijmeren naar de New Beat tijd die velen onder ons al dan niet bewust hebben meegemaakt. Misschien dat we garage Residence hadden moeten aanspreken om onze helmen te sponsoren gezien onze publiciteit voor Mercedes. De kwaliteit van een helm kan echter maar worden afgetoetst wanneer men er eens goed tegen den tarmac mee kletst, dus hopelijk zal niemand achter de kwaliteit komen en blijft iedereen recht komend seizoen en de vele seizoenen erna.
Nu ik er aan denk, Bill had dus echt wel geheugenverlies, toen we op de terugweg door Hamme reden, herinnerde hij zich vaag dat er iets te doen was toen we er vorige keer doorreden. Toen ik hem zei dat we er vorig jaar passeerden op de dag dat de Ronde van Vlaanderen er ook passeerde, keek hij peinzend voor zich uit waarna hij twijfelend bevestigde.
De warme lentezon, deed hier en daar al een beekje zweet vanonder de nieuwe helmen stromen. In ieder geval wel een veel beter gevoel dan de verkleumde vingers of de natte voeten van de voorbije winter. Met zijn hart voor lentegevoelens sloeg de president bij aankomst niet af richting ons lokaal maar repte hij zich naar de lokale buur(t)winkel, en kocht er de voorraad kazekes, salamikes, winegums en wafels met en zonder chocolade op. Het was opvallend dat iedereen met goeie voornemens het nieuw seizoen was gestart, iedereen dronk frisdrank en de Scalle dronk frisse drank. Nog snel werd een videoboodschap voor onze copain Jean ingesproken en per postduif richting Azorg gestuurd en staken wij hem een spreekwoordelijk hart onder de riem. Rufin maakte zich nutteloos in zijn zaal en werd later op de middag nog gespot op het eetfestijn van de Vlugge Jongeren in Baardegem.
Op het rijkelijk met zonlicht overgoten terras werd er nog wat voorgekeuveld over het WTC-weekend dat in 2025 zal doorgaan in de Champagnestreek. Organisator Jo stelde de vraag of de zaterdagrit mag toekomen bij een champagneboer. Iedereen stemde er unaniem mee in als de afstand tussen de boer en het hotel maximaal 300 meter bergaf zal zijn. Dat zou geregeld kunnen worden. Volgende week zal er hier en daar al een klein hellinkje worden aangesneden en zal de terugweg biljartvlak zijn. Wij zijn nog in conditionele opbouw dus het hoeft nog allemaal niet zo zwaar te zijn. Als we er staan tegen het WTC-weekend zal het al meer dan voldoende zijn. Maar dat zien we dan wel weer.
El Churto